Doorbraak
The day after… Met hun mond vol tanden
Analyse verkiezingen in Franstalig België
Eigenlijk was ik niet van plan om commentaar te geven op de verkiezingen. Ik voel me met geen enkele partij verbonden, en de uitslag van de partijen op zich laat me dus koud. Dat de n-va verliest, interesseert me niet, en evenmin dat de pvda wint. Dan heb ik het dus over het lot van de partijen. Wat de uitslag van de partijen meebrengt voor de toekomst, interesseert me natuurlijk wel.
In deze website laat ik mijn identiteit kennen in drie lagen: ik ben christen en antikapitalist en daarin voel ik me dus het meest verwant met het christen-anarchisme Daarbij ben ik ook overtuigd antibelgicist. Dat is veel anti, maar het zou me te ver leiden om hier uit te leggen welk pro daarin vervat ligt.
Het christendom speelt in deze verkiezingen geen rol, net zoals het antikapitalisme. Er is op dit ogenblik geen enkele partij die zich als antikapitalistisch manifesteert. Je zou dat verwachten van de pvda, maar die doet er omwille van electoraal opportunisme, alles aan om haar communistische ideologie buiten beeld te houden.
Als antibelgicist vind ik de verkiezingsuitslag interessant en een stap vooruit. Maar het is dramatisch dat die stap vooruit enkel kon gezet worden door een overwinning van het Vlaams Blok. Vlaams links draagt een verpletterende verantwoordelijkheid door zijn radicale keuze voor vorst en belgisch grootkapitaal. Ik ga daar hier niet verder op in.
Wat er in Franstalig belgië gebeurt is interessant omwille van de link, zowel met het belgische, als met het links-rechts probleem.
De auteur van dit artikel, Christian Laporte is een goed Nederlandssprekende Franstalige, die ik centrum-rechts zou situeren. Hij wordt geregeld opgevoerd in de Vlaamse media, waar hij zich als redelijk en voor Vlaanderen begripvol manifesteert. Ik vertrouw hem voor geen cent.
Allereerst kan ik niet anders dan opmerken dat ook hij het niet kan laten om de Vlamingen een veeg uit de pan te geven als hij stelt dat “de Franstaligen nog een zeker gezond verstand koesteren…” Want daarmee geeft hij aan dat de Vlamingen dat niet doen, en daarmee toont hij aan hoe diep de ingewortelde arrogantie en het superioriteitsbesef van de Franstaligen tegenover de Vlamingen is. Hij gaat niet zo ver als vele Franstalige commentatoren die al sinds de Tweede wereldoorlog Vlaanderen afschilderen als een broeihaard van fascisme en neo-nazisme, waarbij ze op het randje af zelf racistisch zijn, als zou dat fascisme in de Vlaamse volksaard liggen.
Wat leert de verkiezingsuitslag me op belgisch niveau ? In beide landsgedeelten heerst er een diep ongenoegen over de prestaties van de regering Michel, (en de vorige regeringen ! ) en meer algemeen over het functioneren van de politiek (en dus de staat), dat te maken heeft met een aanvoelen dat er in dit land eigenlijk niets meer marcheert. Vlaanderen verwerkt dat ongenoegen in een ruk naar rechts, Wallonië in een ruk naar links. Hoe komt dat ?
Het is duidelijk dat Vlaanderen, terecht, beseft dat de Vlaamse (rechtse) formule beter werkt dan de Waalse linkse. Je hoeft maar te kijken naar het verschil in welstand, de werkloosheidscijfers, enz? Dat besef is terecht omdat het logisch is dat “rechts” beter functioneert in – , en aangepast is aan het kapitalistisch systeem. Met andere woorden: binnen het kapitalisme moet je “rechts” denken en handelen. Als je dan dat “kapitalistische” kan afzwakken door herverdeling en sociale zekerheid, krijg je (relatieve) welvaart voor de mensen. Ik wil duidelijk zijn: ik verdedig honderd procent die herverdeling en onze sociale zekerheid. In Vlaanderen werkt men eerst aan het bakken van de koek, en daarna aan de verdeling ervan. Ik denk niet dat die herverdeling nog lang vol te houden is in een neoliberale constructie, maar dat is een andere discussie. In het linkse Wallonië verwaarloost men het bakken van de koek, met als resultaat dat er minder te (her)verdelen valt. Het resultaat is overal in Wallonië duidelijk merkbaar, niettegenstaande Vlaanderen jaarlijks twaalf miljard (en feitelijk nog veel meer) van de daar gebakken koek, cadeau doet aan Wallonië.
Zoals reeds gezegd: het systeem van herverdeling wordt geleidelijk aan afgebroken, niet door de wil van onze politiekers, maar door de globale economische realiteit. Dat brengt onrust in Vlaanderen, en in Vlaanderen is het economische sterk verbonden met de identiteit. De vreemdelingen. Dit is sterker in Vlaanderen dan in Wallonië doordat de Vlamingen hun identiteit pas recent verworven hebben tegenover de Franstalige zogezegd superieure identiteit. Met andere woorden: het is Franstalig belgië dat door de onderdrukking van de Vlaamse identiteit (de taalstrijd !) de Vlaming gevoeliger heeft gemaakt voor de factor identiteit. De factor identiteit, en het besef dat het economische (rechtse) recept van Vlaanderen meer welvaart brengt dan het linkse Waalse, stuurt de Vlaming in een rechtse richting.
In Wallonië is de PS er in geslaagd de gewone mens in een afhankelijkheidspositie te brengen. Afhankelijkheid van de PS als partij die de problemen van de mensen oplost in hun plaats. Dat noemt men cliëntelisme. Op dit cliëntelisme heeft de partij haar decennialange macht gebouwd, zodat we nu spreken van de PS-staat. De PS heeft veel aandacht gehad voor de herverdeling, maar niet voor het bakken van de koek. Maar nu blijkt dat ook de PS er niet meer in slaagt om de problemen van de mensen op te lossen, juist omwille van dezelfde globale economische realiteit als in Vlaanderen. En dus ontstaat er ook in Wallonië onrust. Maar, anders dan in Vlaanderen zoekt de Waal een nieuwe hangmat, die hem wordt beloofd door de groenen en de pvda. Hij kan niet anders, want hij kent niets anders.
Vandaar het verschil tussen Franstalig belgië en Vlaanderen. Ik kan het kort samenvatten: als je het verschil in welstand ziet tussen Vlaanderen en Wallonië heeft het voor Vlaanderen geen zin om de Franstalige (linkse) recepten over te nemen.
Het is een onbegrijpelijke vergissing van Vlaams links om dit niet onder ogen te willen zien.
Tenslotte: ik wil een links Vlaanderen, maar niet het profiteurslinks van Wallonië. En Wallonië is een rem op de mogelijkheid voor dit echt linkse Vlaanderen. Als Vlaanderen links wil worden, zal het de profiteurslinkse ballast van Wallonië moeten afgooien. Net zoals Vlaanderen maar in het reine zal komen met zijn identiteit als het het juk van de Franstalige superieure identiteit kan afwerpen. Of nog: de beste weg naar een links Vlaanderen, loopt langs Vlaamse onafhankelijkheid. En in dat kader zijn de n-va en het Vlaams blok niet meer dan nuttige idioten.