Dwarsliggers
Ook de Amerikanen begrijpen hun land niet meer
Natuurlijk moet je een en ander met wat zout nemen en relativeren. Maar globaal genomen is dit een leerrijke analyse van de Amerikaanse samenleving.
Is het Amerikaanse wantrouwen tegenover de overheid terecht ? Als anarchist ben ik het volledig eens met dit wantrouwen. Daarvoor heb ik drie redenen: er is in ons systeem geen enkele garantie dat de meest bekwame en integere mensen aan de macht komen.
Twee: het woordje macht zegt al genoeg. Macht is dwang. In een samenleving is dwang onvermijdelijk. Maar in een gezonde samenleving zou de uitoefening van dwang een zeldzaam fenomeen moeten zijn. Kijk nu naar onze samenleving en je ziet een immense massa regeltjes die tot in de kleinste details ons leven regelen en door dwang worden opgelegd. Daarbij kan je twee dingen bedenken: er is iets grondig mis met onze samenleving. En: er is iets grondig mis met de overheid.
Drie: hier kom ik op een thema dat ik al genoeg behandeld heb. Laat het duidelijk zijn dat het zelfs niet afhangt van de morele kwaliteit van de verkozenen. Ook de meest integere machthebber functioneert in een systeem waarin de macht bij het kapitaal ligt. Dat degradeert hem tot dienstknecht van dat kapitaal. Toen de socialist Di Rupo de loonstop invoerde, gedroeg hij zich, al dan niet tegen zijn wil, als dienaar van het kapitaal.
Ja, het Amerikaanse wantrouwen tegenover de overheid is terecht. Of daarom iedere burger gewapend door de straten moet struinen is een andere vraag.
Ondertussen blijft het voor mij onbegrijpelijk dat wij inderdaad in een soort feodaal denken blijven zitten – zoals de Dwarsligger zegt. Dat wij een koningshuis financieren is daarvan een mooi voorbeeld. Maar ook in presidentiële regimes zit dat feodale nog en dikwijls is “president” slechts een ander woord voor een soort van koningschap. Of die koning dan al dan niet verkozen is, maakt eigenlijk niets uit.
De Dwarsligger suggereert dat er iets mis is met de zwarte Amerikaan. De feiten zijn natuurlijk de feiten, maar als die suggestie inhoudt dat die problemen in essentie te maken hebben met de “aard” van de zwarte Amerikaan, ga ik wel niet mee. Misschien zelfs is die zwarte Amerikaan van aard beter dan de blanke (laat me gerust met dat belachelijk gedoe over blanken en witten ! ), maar past hij gewoon niet in de rotzooi die de blanke Amerikaanse samenleving is. En is het feit dat hij niet “past” oorzaak van de ontsporingen. Om het concreter te maken: misschien maakt de zwarte cultuur in zich mensen zelfs gelukkiger omdat ze minder gedreven is door prestatie en hebzucht dan onze blanke cultuur. Als die zwarte mensen dan moeten functioneren in die blanke cultuur kan het niet anders of ze moeten mislukken. Voor de Dwarsligger worden ze dan luieriken die op hun gat zitten en de hand ophouden. Misschien zouden de blanken beter wat leren van de zwarte leefstijl en daardoor zelf gelukkiger worden. Geef toe dat de hebzuchtige presteerder wel meer “hééft”, maar er toch ook niet zo gelukkig uit ziet omdat hij minder “is”.
In ieder geval geeft de Amerikaanse samenleving een ontluisterend beeld van een mislukte integratie van migranten.
Als de Dwarsligger in zijn streven om de zwarte mens als minderwaardig voor te stellen, verwijst naar de Oosterlingen die geen problemen zouden stellen, gaat hij ten eerste voorbij aan het floreren van allerlei maffia’s die dan wel geen Italiaanse naam hebben, maar even goed georganiseerde misdaad zijn. En zelfs als die maffia er niet zou zijn, is het feit dat die mensen in enclaves leven waarbij een groot aantal zelfs geen contact meer heeft met de “globale” samenleving, voor een samenleving eigenlijk onaanvaardbaar. Als je aanvaardt dat in een samenleving iedereen gelijk is voor de wet, dan moet ook iedereen onderworpen zijn aan dezelfde wet. In die enclaves gelden andere wetten. Wie hiervan de consequenties wil trekken, moet er voor pleiten dat die enclaves hun eigen democratieën moeten hebben, met eigen gezag, en niet meer onderworpen moeten zijn aan de verkozenen van de zogenaamde meerderheid. Ook niet formeel.
Ter attentie van mijn linkse vrienden, liefhebbers van exoten en migratie, en die principieel halal lekker vinden: we gaan in Europa dezelfde weg op als de VS. Als de migratie een bepaalde massa bereikt, wordt de tendens tot enclave-vorming onbedwingbaar. Dat is bezig.
De cynicus in mij lacht zich rot: als de anti-racisten de immigratie van zwarten verdedigen, versnellen ze de evolutie naar het Amerikaanse voorbeeld. En dat zal dan leiden tot dezelfde toestanden als in de VS met een onuitroeibaar racisme. Of: hoe de domme in eigen vlees snijdt. Of hij al dan niet idealist is, maakt niet uit.
Ook cynisch: voor de kapitalist stelt de migratie geen probleem. Integendeel: ze bezorgt hem op de plaatsen waar industrie is een enorme voorraad aan werkvolk. De werklozen interesseren hem niet zolang hij ze niet nodig heeft voor consumptie. Hij heeft er dus geen last van. De kapitalisten in de VS ondervinden geen enkele moeilijkheid door de massa uit de boot gevallen zwarten. Dan komt de linkse idealist die door zijn openheid voor migratie een situatie creëert waarbij massale werkloosheid vroeg of laat onvermijdelijk is. Voor die linkse stelt de werkloze wél een probleem. Hij speelt dus in de kaart van de kapitalist en creëert tegelijkertijd een immens probleem voor zichzelf.
Maar laat me duidelijk zijn: in een samenleving die gedomineerd wordt door prestatie, hebzucht, winstbejag, concurrentie, en waarin de macht bij het kapitaal, en dus bij privé-bezitters ligt, is er geen oplossing. Voor geen enkel ernstig probleem. Hebzucht en winstbejag zijn van een andere orde dan concurrentie. Je zou de illusie kunnen koesteren dat je ze door morele impulsen kan uitvlakken. Maar als het systeem deze houdingen cultiveert en beloont, is de strijd er tegen gedoemd om te mislukken. En zo ontstaat er een vicieuze cirkel. Die heeft een naam: kapitalisme.