MO*
Zijn alle coronamaatregelen wel degelijk de volksgezondheid ten goede gekomen?
Kijk eens aan: ik ben het eens met Walter Zinzen ! Maar als hij gelijk heeft, heeft hij gelijk, tenminste als het mijn gelijk is.
Die Van Ranst heeft me van bij het begin op de zenuwen gewerkt, en nu is het Erika Vlieghe. Haar waarschuwingen verbrodden mijn humeur. Natuurlijk: ze kan gelijk hebben als ze zegt dat we er nog lang niet zijn en dat we de teugels te los laten. Niets is zeker, en inderdaad: het zou me verwonderen als ook mét massale vaccinatie alle problemen opgelost zijn. Maar wat voor zin heeft het om dat nu te vertellen ? Het verandert toch niets. Het enige wat ze er mee bereikt is dat ze als het mis loopt kan zeggen: zie je wel, ik had gelijk. Daar heeft niemand iets aan.
Zinzen heeft het over de onfeilbaarheid van de virologen. Veel erger is de manier waarop ze neerkijken op het plebs. Veruit de ergste verpersoonlijking daarvan is Van Ranst. Ook Vandenbroucke Frank is in dat bed ziek: zijn toontje is er een van: ik weet het en ik zal het je uitleggen. Frank is natuurlijk een socialist (geweest) en ziet het als zijn plicht om begaan te zijn met de minder begaafde medemens en dus is hij tot vervelens toe bereid om het uit te leggen. Ik bewonder hem voor zijn geduld met mij. Dat vindt hij fijn.
Natuurlijk is Frank slimmer dan ik en weet Van Ranst meer over virussen dan ik, en natuurlijk ben ik bereid om hun raad te volgen. Maar let nu toch even op het woordje “raad”.
Want Van Ranst en Frank gaven mij geen raad. Ze gaven me bevelen. Ze degradeerden me tot een onverantwoordelijke die moest gecontroleerd worden en zo nodig gedwongen en bestraft. Daarvoor hadden ze het onschuldig uitziende, maar niemand ontzienende meisje Verlinden dat dit verpakte in “handhavingsbeleid”.
Hun minachting voor mij bracht hen er toe om de grootste fout te maken die er is als je een bevel geeft: ze gaven me bevelen waarvan ze de uitvoering niet konden controleren en afdwingen.
Wat hebben we toch een brave bevolking die niet massaal in een lach is geschoten en die gefleste dictators heeft weg gelachen. Letterlijk weg.
Zelfs de Monty Pythons hadden dat gedoe over de beperking van mijn recht op urologische behoeftenbevrediging niet kunnen verzinnen.
Maar het is niet om te lachen, want er spreekt een mensbeeld uit.
Er spreekt een opvatting uit als zou de massa echt dom zijn. Nu wordt een mens die opgaat in een massa per definitie wel dom, maar daar gaat het hier niet over. Erger nog: die mens van Van Ranst is niet enkel dom, maar gewoon niet bekwaam om uit zichzelf tot het juiste gedrag te komen.
Het lijkt er op alsof de katholieke kerk een nieuwe vorm heeft aangenomen met Van Ranst en Vandenbroucke als hogepriesters en het virus als de hel. De Croo ziet u !
Is het dan echt ondenkbaar dat de mensen zich virusgerelateerd correct zouden gedragen hebben, gewoon op basis van begrijpelijke informatie over hoe en waarom en over de gevolgen ?
Is het echt ondenkbaar dat er in de samenleving ook zonder bedreigingen een gevoelen van samenhorige verantwoordelijkheid zou zijn ontstaan ?
Bij goed gedrag en zeden is verinnerlijking belangrijk. Dat betekent dat een mens inziet waarom bepaald gedrag gewenst is en zich er innerlijk mee verzoent om te proberen om zich gewenst te gedragen. De wens komt dan niet meer van anderen of van de gemeenschap, maar van zichzelf.
Als je om gewenst gedrag te bekomen te veel de nadruk legt op druk en dwang, wordt die verinnerlijking afgeremd. Je geeft de mens niet de kans om zich een wens eigen te maken, want je maakt van de wens een bevel.
Dan krijg je fenomenen als de Boumfuiven die uitliepen op volksopstanden. Die opstanden hadden slechts ogenschijnlijk te maken met beperkingen van gedrag, maar gingen in feite over weerstand tegenover dwang. De politie heeft in zulke gevallen de pech dat ze als een uiterste vorm van dwang wordt ervaren.
Nu mag je van mij zeggen dat in deze pandemie, gezien de zware gevolgen “gewenst” niet voldoende was, maar dat het over “geëist” gedrag ging. Maar ook dan blijft waar dat, zeker in eerste instantie, vertrouwen in inzicht en goede wil van de mensen aangewezen was. Soms is dwang nodig, maar altijd moet je eerst de kans geven aan vertrouwen, en dwang komt pas ter sprake als het vertrouwen onterecht blijkt.
Maar nogmaals: uit deze aanpak van de crisis blijkt een neerbuigende houding van de overheid die het beter weet en haar bevolking niet vertrouwt.
Waarom zou ik iemand vertrouwen die mij niet vertrouwt ? Ik heb het daar in een eerdere blog al over gehad. Toen ging het over de alomtegenwoordige camera’s en de verkleining van de privacy via de moderne technologieën.
We leven in een tijd waarin het vertrouwen tussen overheid en bevolking laag zit. Je kan daar allerlei oppervlakkige oorzaken voor oorzaken aanhalen zoals de schandalen ( El Kaouakibi), maar er is zeker meer en dieper aan de hand.
Dit is een uiterst kwalijke evolutie. Want wanneer er geen vertrouwen is tussen overheid en bevolking wordt daardoor het pad geëffend voor de dictatuur. De overheid glijdt af naar altijd maar meer dwang, en de bevolking stelt haar heil, niet meer in een overheid, maar in een redder die vertrouwen inboezemt.
Het ene versterkt het andere.
Dàt is wat er nu bezig is. En ik zie geen oplossing. Jij wel ?