Ignis
Een stem die fluistert, een mens die luistert
Geregelde lezers van mijn blogs op zondag weten dat ik het graag heb over de God van Jezus – of, als je het wil: Jezus zelf – die ons fluisterend roept; oproept.
Ik ga nu niet opnieuw uitleggen dat ik bij God niet denk aan iemand, ergens, overal, altijd. Als mensen in die God geloven, gun ik hen dat, maar ik kan het niet en wil het niet.
Voor mij is God een andere naam voor transcendentie waar ik deel van uitmaak.
Maar, en nu sluit ik terug aan bij de mensen die in “”iemand”, geloven, vermits transcendentie me per definitie te boven gaat, kan ik over die God niet anders spreken dan in een antropoformisme. Voor mijn part mag je het zien als een poëtische verwoording, en dan passen de woorden fluisteren en roepen.
De God van Jezus is liefde. Neem het maar aan, want de apostel Johannes heeft het gezegd in zijn eerste brief, hoofdstuk vier, vers 8.
Onze God roept ons dus op tot liefde. Maar vermits de liefde niets te maken wil hebben met macht, kan Hij enkel fluisterend roepen.
Daarbij speelt dat we denken in woorden. Betrap je zelf er maar op dat je voortdurend in jezelf aan ’t praten bent. Tenminste, denkende mensen doen dat.
Dat is wat Jos Moons beschrijft. Hij denkt na over een belangrijke beslissing in zijn leven en hij doet dat in woorden. Als Jezuïet zullen die woorden – niet altijd, maar ook – te maken hebben met God. Dat is dan bidden.
Dan schrijft hij dat hij ziet wat hij moet doen: “Een aanhoudende, zachte helderheid, die niet adequaat in argumenten omgezet kan worden.”
En: “ik ben zielsgelukkig dat er zoiets is als een stem die, als ik het stil maak, in mijn ziel fluistert… Als het gaat om de goede weg vinden, sta ik er blijkbaar niet alleen voor. Gods wijsheid, de Geest van inzicht, stuurt mee en stuurt bij.”
Is Jos Moons een ietwat naïeve gast die zich wat inbeeldt door er een God bij te betrekken ?
Allereerst: als er een mensenras is dat niet naïef is, zijn het de Jezuïeten.
Die God speelt dus echt een rol. Het is de God van de transcendentie waar ik deel van uitmaak.
Die transcendentie is zo overstijgend dat ze mij klein maakt. Geloven is “me overgeven” aan God, aan de transcendentie en mijn kleinheid aanvaarden.
Neen, dat is niet terneerdrukkend, maar bevrijdend. Het verlost me van mijn eigendunk die de blik op de werkelijkheid verduistert. Het maakt me vrij van mijn egocentrisme en laat me daardoor toe om met een zuiver hart de zaken te bekijken en enkel nog oog te hebben voor wat het pure goede is.
Als ik die fluisterende stem hoor, hoor ik niet meer enkel mezelf.
Het diepe besef dat mijn beslissing niet enkel van mij moet komen, maar dat ik mag aanvaarden dat ik “geleid” word, is een vorm van geruststelling die me verlost van krampachtigheid.
Natuurlijk zal ik nooit de totale puurheid bereiken. Dat moet ik aanvaarden. Dat hoort bij de nederigheid. Ik ben God niet.
Evenmin is het zo dat ik na dit gelezen te hebben even kan gaan zitten om de transcendentie tot mij door te laten dringen en ik God zal horen fluisteren. Normaal hoor ik veel stemmen door mekaar. De meeste vertolken de chaos in mij. Sommigen komen van anderen rondom mij. Het vraagt oefening om die van God er tussen uit te filteren.
Maar het is nooit te laat om de oefening te beginnen.