Ik ben enig kind. Althans van mijn ouders als paar, want beiden waren goede schaatsers. Op de scheve schaats. Ik heb er soms wel onder geleden dat ik enig was, maar als ik achteraf terugkijk, denk ik wel eens: maar goed ook.
Mijn moeder was een Franstalige, afkomstig van oude Russische adel. Ik heb altijd gedacht dat haar familie in Parijs deel uitmaakte van de kliek rond Djagilev en de Russische balletten. Maar op mijn vragen daarover heb ik nooit antwoord gekregen. Ook hoe ze in belgië terecht is gekomen, is nooit duidelijk geworden. Alhoewel van adellijke afkomst, was het geen adellijke dame. Tenzij alcoholisme tot de eigenschappen van adellijke dames hoort.
Mijn vader was een verlopen Pruis die zijn kost verdiende met exotische verhaaltjes. En raar maar waar: van zijn kant stroomt er ook Joods bloed door mijn aderen. Waar dat vandaan komt, weet ik niet. Misschien komt mijn vader wel uit een familie waarin de scheve schaats tot de familietraditie hoorde. En ik wil er ook niet teveel over uitweiden, want voor je het weet wordt je in een verdomhoekje gezet. Ofwel om dat Joodse, ofwel om die schaats.
De naam Charles is blijkbaar een compromis van mijn ouders. Vermits ik sowieso van mijn vader mijn achternaam kreeg, mocht mijn moeder een Franstalige voornaam kiezen.
Ik heb in mijn leven mooie hoogtepunten gekend, maar ook diepe dalen. Als je naar mijn afkomst kijkt, zal je begrijpen dat ik de neiging heb om ofwel heel hoog, ofwel heel diep te zitten. Er is niet veel tussen in. Ik ben een weegschaal, maar die is nooit in evenwicht. Maar dat weegschaal gedoe brengt wel mee dat ik niettegenstaande mijn neiging naar uitersten, tegelijkertijd ook streef naar evenwicht.
Niettegenstaande mijn Franse voornaam, ben ik flamingant. Dat komt omdat ik met mijn moeder Frans sprak, en met mijn vader Duits, en de Vlaamse identiteit een uitweg was voor die spreidstand. Maar ter attentie van mijn Vlaams Nationalistische vrienden: ik ben ook fervent antinationalist. Maar dus ook tegen het belgische nationalisme. Dit onland moet zo snel mogelijk vernietigd worden. Mijn toetsenbord weigert de hoofdletter B te typen in het woord belgië. Voor andere woorden zoals Bach, Beethoven, Bartok, maakt het geen probleem. Je weet dus nu ook al dat ik van klassieke muziek hou. Ik ben overtuigd christen, maar sinds mijn twee en zeventigste niet meer katholiek. Ik geloof vast in de Goddelijke Liefde en haat de islam. Ja, ik weet het: die Liefde en haat gaan niet samen. Maar ik ben God niet. En ook, maar misschien zelfs niet vooral: ik ben anti-kapitalist.
Je zal opmerken dat “idioot” een van mijn lievelingswoorden is. Dat is natuurlijk niet lief van mij en getuigt van een zekere arrogantie. Want wie ben ik om anderen idioot te noemen ? Maar goed, dan ben ik maar arrogant. Moeten zij maar niet zo idioot zijn.
Ik heb een hekel aan nep linkse politiek correcte nuttige idioten. Nep links omdat ze denken dat ze links zijn als ze strijden tegen het kapitaal, maar niet tegen het kapitalisme. Politiek correct omdat ze belgicist, feminist, genderist, groen, anti flamingant, fundamentalistisch humanistisch atheïst of sociaal bewogen open grenzen fanaten zijn. En nuttige idioten omdat ze zich onbewust voor de kar van het belgische groot kapitaal laten spannen.
En toch: ik ken nep linkse politiek correcte nuttige idioten die goede mensen zijn, die ik respecteer en met wie ik goed kan opschieten.
En, oh ja: ik weiger elke dotatie om deze website te ondersteunen of om mijn boek te downloaden. Want anders ben ik geen Gutmensch.
Wat die arrogantie betreft: vriend Peter zegt van mij dat ik een arrogante klootzak ben. Dat is natuurlijk niet zo deftig taalgebruik. Vind je “hij is een arrogant scrotum” beter ? Nu, als dat de deftigen onder jullie plezier doet, voor mij niet gelaten. En hij zegt ook dat ik altijd gelijk wil krijgen. Dat is niet waar, want ik héb altijd gelijk, en dus hoef ik het niet te krijgen. Met dat gelijk hebben ben ik natuurlijk niet alleen: iedereen die een mening heeft, denkt dat zijn mening de juiste is, want anders zou hij die mening niet hebben. En dat is hetzelfde als denken dat je gelijk hebt.
Dit alles zegt heel veel over mijn genereuze persoonlijkheid, want niettegenstaande zo ’n uitspraken over mij, noem ik Peter nog altijd mijn vriend.
Een andere vriend over Charles en zijn boek “Eutopia”
Charles is geen genie, maar heeft in zijn domheid soms wel geniale inzichten.
Voor de rest is hij nogal gedreven, arrogant, bij wijlen agressief. Zijn agressiviteit probeert hij kwijt te geraken in spot, die dan ook gemakkelijk ironie en sarcasme wordt. Om niet te spreken van cynisme.
En er is iets raars aan de hand met hem. Van de ene kant is hij een idealist en utopist – alhoewel hij zichzelf eutopist noemt – en bedoelt hij het goed. Van de andere kant vervalt hij soms in uitgesproken pessimisme en dus dat cynisme. Maar misschien is het normaal dat een idealist pessimistisch wordt.
Die mengeling leidt er toe dat hij soms mensen kwetst. Hij antwoordt daar op dat de mensen zich niet gekwetst moeten voelen, want dat hij geen ernstig mens is, en de mensen het dus niet zo serieus moeten nemen. Psychologie is dan ook niet zijn sterkste kant.
En hij heeft een boek geschreven: Eutopia. Ik vind het geen goed boek, maar goed: lees het, breek het af tot de grond en geef dan Charles gelijk: het moét anders. En dat kan niet binnen het kapitalisme.