Voor de onwetende ongelovige die zegt dat het niet waar kan zijn: het is niet gebeurd zoals het verhaald wordt, maar het is wel waar.
Het verhaal vertelt niet zo maar een gebeurtenis, het bevat ook een diep inzicht.
Het is een getuigenis en geeft ons inzicht in de beleving van de apostelen.
Het is een mythe. En juist daardoor zo waardevol.
Je kan Pasen niet begrijpen zonder Kerstmis en Goede Vrijdag.
Goede Vrijdag en Kerstmis geven een beeld van totale machteloosheid. Een pasgeboren kind en een stervende.
Die machteloosheid is gekoppeld aan “vrede”.
Bij Kerstmis zingen de engelen “Vrede op aarde …”
De Goede Week begint met Palmzondag: Jezus die Jerusalem binnentrekt, gezeten op een ezel (net zoals bij Kerstmis), symbool van vrede. (Herlees mijn blog van vorige zondag.)
Vrede kan niet – nooit – bewerkstelligd worden door macht.
Het thema is actueel.
Het wordt tijd dat de idioten die zich opwerpen als onze leiders en ons naar de derde wereldoorlog voeren, zich eindelijk bekeren en laten inspireren door Jezus.
Jezus predikt geweldloosheid en het loslaten van macht als enige weg naar vrede.
En ja, dus ook als “de andere” me wél met macht en geweld tegemoet komt.
Ja, dat is Goede Vrijdag: als de andere geweld tegen je gebruikt en je je niet verzet, eindig je op het kruis.
Dat wekt weerstand op. Blijkbaar zijn we (nog ?) niet in staat om die weerstand te overwinnen, want de geschiedenis van de mensheid is er een van een opeenvolging van oorlogen, alsmaar meer vernietigend.
De kruisdood van Jezus wordt een symbool van het faillissement van zijn boodschap.
Voor zijn leerlingen was zijn sterven een geweldige ontgoocheling. Ze hadden alles achtergelaten om hem te volgen en de hele onderneming eindigde in een totale mislukking. Als volgelingen van de veroordeelde, vergingen ze van de schrik om als medeplichtige aangepakt te worden, en ze trokken zich terug op een veilige plek om zo weinig mogelijk op te vallen.
Maar de vrouwen liepen minder risico en durfden toch nog buitenkomen en naar het graf van Jezus gaan. Dat treffen ze leeg aan. De verrijzenis begint met leegte.
Laat nu de boeddhisten en mystiekers maar los.
De apostelen zijn vol geweest van Jezus. Ze blijven achter met een grote leegte. Die leegte is belangrijk: ze moeten zich eerst ontledigen van ijdele hoop. Daardoor komt er plaats voor iets wonderlijks: er ontstaat bij hen een gevoelen van weigering. Neen, het kàn niet, het màg niet en het zàl niet zijn dat we de strijd om de vrede opgeven. Vrede moét mogelijk zijn. Misschien niet vandaag. Maar ooit. Het is zeker dat ik ze niet meer zal meemaken. Maar ooit zal de wereld vrede kennen. De verrijzenis van Jezus wordt het symbool van dit geloof en nieuwe hoop en kracht voor de liefde. De verrijzenis is een mirakel: het is een mirakel dat de hoop op vrede levend blijft tegen alle oorlogen in.
Er is nog een andere dimensie: naast de grote boze wijde wereld, is er ook nog mijn innerlijke wereld.
In een Duitse dom hangt een Romaans kruis. Voor mij een meesterwerk omwille van de sereniteit in het gelaat van Jezus. Een afbeelding er van staat op mijn werkplek. Ik hoef me geen verrijzenis in te beelden: ik zie ze al in het gelaat van Jezus op het kruis.
De kerk laat veertig dagen tussen Pasen en Hemelvaart – voor Joden en christenen is veertig een belangrijk getal.
Maar Verrijzenis en Hemelvaart zijn één beweging. De hemelvaart van Jezus is de voortzetting van de verrijzenis.
In de mate dat in mij innerlijke vrede stijgt, stijg ik mee op ten hemel.
Er zijn mensen die de verrijzenis belachelijk maken. Maar ze gebeurt. Ze is bezig in mij. Allez, toch een klein beetje.
