de Bezieling
Hallo, dwaze lezer !
Geef het maar toe: je hebt geen hoog vertrek.
Hoge vertrekken passen niet in deze tijd van laagplafonderige bekrompenheid.
Waar zijn de hoge plafonds van de oude huizen ?Ja, de armen hebben ze nooit gekend.
Ze waren het privilegie van de meer begoeden.
Maar daar gaat het juist om: nu hebben ook de meer begoeden ze verloren. Er zijn koelkasten voor in de plaats gekomen. En lichtbakken die ons wijs maken dat we geen hoge vensters meer nodig hebben.
Binnen kort leven we helemaal op het bevel van artificiële intelligentie.
De allernieuwste zakelijkheid brengt geen schoonheid maar plat nut. En het even platte geluk van de terrasjesmens.
Toen ik in Barcelona de Sagrada Familia binnenstapte werd ik van mijn sokken geblazen.
De buitenkant vond ik maar niks. Maar de ruimte en het licht binnen brengen een spirituele ervaring.
Maar niet voor de Jappen die de Sagrada “doen” in twintig minuten. Op die tijd hebben ze alle foto’s genomen die ze al gezien hebben in hun gidsjes.
Geef toe: ook jij bent een Jap !
Waar zou je de openheid geleerd en ontwikkeld hebben ?
Hoe kan iemand wiens leven zich afspeelt tussen de muren van een stad oog hebben voor wijdsheid ?
Overal kom ik ze tegen: de groenen die pleiten voor meer natuur.
Ze willen meer bomen en meer bos. Voor de goede lucht. Voor betere strava cijfers. Om Demir te kloten.
We willen terug naar de natuur, maar we vervangen vlees dat in de natuur is ontstaan, door vlees dat door de mens is geproduceerd.
Kortom: we vervangen de natuur door onszelf en maken van de schepping een middel in onze dienst.
Vogelperspectief wordt drone-perspectief.
Daarmee verliezen we de zin voor grootsheid … voor transcendentie … voor religie die het geheel groter dan de som van de delen maakt …
Tenslotte verliezen we de zin voor zin.
Maar ik ben niet goed bezig. Te agressief. Ik maak zelf de fout die ik Jappen verwijt.
Mag ik beroep doen op Rabindranath Tagore om me te herpakken ?
Ik ben aan de rand van de eeuwigheid gekomen waaruit niets kan verdwijnen
— geen hoop, geen geluk, geen visioen van een gezicht door tranen heen.
Oh, doop mijn lege leven in die oceaan,
duik het in de diepste volheid.
Laat me eens die verloren zoete aanraking voelen
in het al zijn van het universum.
en
Terwijl God wacht op het bouwen van zijn tempel met liefde, slepen de mensen stenen aan.