Twee titels in onze kranten.
Het Belang van Limburg
“Europa is in pre-oorlogstijd”: opnieuw waarschuwing voor nakende oorlog met Rusland
Het Nieuwsblad
Militaire experts over groot offensief van Rusland en Duitsland als doelwit: “Compleet onmogelijk”
Er klopt iets niet.
Hoe kan er een oorlog nakend zijn met Rusland, als Rusland niet bekwaam is om een oorlog te voeren ? Lees verder “Ten Oorlog !”
Voor de onwetende ongelovige die zegt dat het niet waar kan zijn: het is niet gebeurd zoals het verhaald wordt, maar het is wel waar.
Het verhaal vertelt niet zo maar een gebeurtenis, het bevat ook een diep inzicht.
Het is een getuigenis en geeft ons inzicht in de beleving van de apostelen.
Het is een mythe. En juist daardoor zo waardevol.
Je kan Pasen niet begrijpen zonder Kerstmis en Goede Vrijdag.
Goede Vrijdag en Kerstmis geven een beeld van totale machteloosheid. Een pasgeboren kind en een stervende.
Die machteloosheid is gekoppeld aan “vrede”.
Bij Kerstmis zingen de engelen “Vrede op aarde …”
De Goede Week begint met Palmzondag: Jezus die Jerusalem binnentrekt, gezeten op een ezel (net zoals bij Kerstmis), symbool van vrede. (Herlees mijn blog van vorige zondag.)
Vrede kan niet – nooit – bewerkstelligd worden door macht.
Het thema is actueel.
Het wordt tijd dat de idioten die zich opwerpen als onze leiders en ons naar de derde wereldoorlog voeren, zich eindelijk bekeren en laten inspireren door Jezus.
Jezus predikt geweldloosheid en het loslaten van macht als enige weg naar vrede.
En ja, dus ook als “de andere” me wél met macht en geweld tegemoet komt.
Ja, dat is Goede Vrijdag: als de andere geweld tegen je gebruikt en je je niet verzet, eindig je op het kruis.
Dat wekt weerstand op. Blijkbaar zijn we (nog ?) niet in staat om die weerstand te overwinnen, want de geschiedenis van de mensheid is er een van een opeenvolging van oorlogen, alsmaar meer vernietigend.
De kruisdood van Jezus wordt een symbool van het faillissement van zijn boodschap.
Voor zijn leerlingen was zijn sterven een geweldige ontgoocheling. Ze hadden alles achtergelaten om hem te volgen en de hele onderneming eindigde in een totale mislukking. Als volgelingen van de veroordeelde, vergingen ze van de schrik om als medeplichtige aangepakt te worden, en ze trokken zich terug op een veilige plek om zo weinig mogelijk op te vallen.
Maar de vrouwen liepen minder risico en durfden toch nog buitenkomen en naar het graf van Jezus gaan. Dat treffen ze leeg aan. De verrijzenis begint met leegte.
Laat nu de boeddhisten en mystiekers maar los.
De apostelen zijn vol geweest van Jezus. Ze blijven achter met een grote leegte. Die leegte is belangrijk: ze moeten zich eerst ontledigen van ijdele hoop. Daardoor komt er plaats voor iets wonderlijks: er ontstaat bij hen een gevoelen van weigering. Neen, het kàn niet, het màg niet en het zàl niet zijn dat we de strijd om de vrede opgeven. Vrede moét mogelijk zijn. Misschien niet vandaag. Maar ooit. Het is zeker dat ik ze niet meer zal meemaken. Maar ooit zal de wereld vrede kennen. De verrijzenis van Jezus wordt het symbool van dit geloof en nieuwe hoop en kracht voor de liefde. De verrijzenis is een mirakel: het is een mirakel dat de hoop op vrede levend blijft tegen alle oorlogen in.
Er is nog een andere dimensie: naast de grote boze wijde wereld, is er ook nog mijn innerlijke wereld.
In een Duitse dom hangt een Romaans kruis. Voor mij een meesterwerk omwille van de sereniteit in het gelaat van Jezus. Een afbeelding er van staat op mijn werkplek. Ik hoef me geen verrijzenis in te beelden: ik zie ze al in het gelaat van Jezus op het kruis.
De kerk laat veertig dagen tussen Pasen en Hemelvaart – voor Joden en christenen is veertig een belangrijk getal.
Maar Verrijzenis en Hemelvaart zijn één beweging. De hemelvaart van Jezus is de voortzetting van de verrijzenis.
In de mate dat in mij innerlijke vrede stijgt, stijg ik mee op ten hemel.
Er zijn mensen die de verrijzenis belachelijk maken. Maar ze gebeurt. Ze is bezig in mij. Allez, toch een klein beetje.
De ezel ! Ik weet niet waarom, maar ik ben altijd al een grote ezelsvriend geweest, al ben ik er zelf geen. Lees verder “Feest van de ezel”
Vervolg van mijn blog van gisteren.
Je kan de democratie enkel redden door een beleid te voeren dat de samenhang in de samenleving bevordert en dat doe je niet door constant “vreemden” te importeren die, hoe je het ook draait of keert telkens opnieuw de samenhang op de proef stellen. Dat is niet de schuld van die vreemden, maar van de idioten die streven naar een multiculturele samenleving.
Natuurlijk moet er in een samenleving constant vernieuwing zijn, maar die mag een kritische massa niet overschrijden zodat ze het aanpassingsvermogen van de gewone man niet te boven gaat.
Tegenwoordig heb je min of meer geïntegreerde migranten die zich ongemakkelijk voelen bij “nieuwkomers”. Lees verder “De misdadige onnozelheid van de zich links wanende”
De Groene Amsterdammer
Interview Democratie onder druk: Léonie de Jonge
‘Hoeveel tolerantie wil je tonen voor intolerantie?’
Dit artikel is betalend.
Iemand vraagt me wat ik er van denk.
Ik vind het misdadig simplistisch.
Citaat: Alsof er niet zojuist een partij de Tweede-Kamerverkiezingen heeft gewonnen die intern georganiseerd is als een dictatuur, grossiert in standpunten die tegen de grondwet indruisen en ‘minder Marokkanen’ wenst. Lees verder “De misdadige onnozelheid van de zich links wanende”
Aimé Morot
De vraag of God al dan niet bestaat, is totaal irrelevant. Lees verder “De Barmhartige Samaritaan”
Eenzaamheid is gebrek aan nabijheid.
Mist de eenzame iemand die hem nabij is ?
Of mist hij dat hij iemand nabij is ?
Een mens moet niet wachten tot iemand hem nabij komt.
Hij moet zelf een ander nabij zijn.
Nabijheid krijg je als je nabijheid gegeven hebt.
De wereld zit niet juist in mekaar.
Mensen die ongelooflijk hun best doen en keihard werken, leven in armoede terwijl anderen zwelgen in rijkdom. Zelfs als ook die anderen ongelooflijk hun best doen en keihard werken, is het niet juist.
Alles wat jij hebt, kan ik niet hebben. Als wij beiden even hard ons best doen en even keihard werken, is het nog niet juist dat jij zoveel meer hebt omdat je wat slimmer bent, of godbetert: wat meer geluk hebt. En al zeker niet als ik niet alleen minder heb, maar zelfs niet genoeg om fatsoenlijk te kunnen leven.
Als mensen evenveel en even hard werken, moeten ze evenveel verdienen. Dan is herverdelen zelfs niet meer nodig.
De PVDA met haar eis om het geld te halen bij de rijken – herverdeling – is een club van pussies.
Neen, de wereld zit niet juist in mekaar. Daar kunnen we iets aan doen. Het probleem is dat het juist de rijken – en dus machtigen – zijn die er iets kunnen aan doen. Maar die willen het niet.
Sommigen willen wel wat afstaan van hun rijkdom – liefdadigheid – omdat ze schrik hebben van de opstand der horden. Maar geen enkele wil naar een samenleving waarin rijk worden niet meer betamelijk is. Ze slagen er zelfs in om de idee dat rijk worden wél betamelijk, en zelfs na te streven is, ingang te doen vinden bij mensen die nooit rijk zullen kunnen worden, hoezeer ze ook streven.
Totale gelijkheid is niet mogelijk. Ze is ook niet nodig.
Ok, het is met veel “zouden”, maar de wereld zouden we kunnen verbeteren.
Ja, ik ben voor een betere wereld.
Tegelijkertijd ben ik misantroop.
Als ik die maagden met hun kopvod over straat zie paraderen, heb ik de neiging om hen toe te roepen dat ik zo geweldig geil word van hun vod.
Als ik de bilspleet van die vette bouwvakker aanschouw, zou ik hem een schop willen geven zodat hij met zijn lompe kop in de cement stort. Natuurlijk doe ik dat niet, want dat vertraagt mijn bouw.
En toch: mijn God is Liefde.
Ik heb lang gedacht dat je dat zinnetje niet zo maar mag omdraaien: de liefde is mijn God. Van de andere kant staat er niet dat God mij liefheeft. Hij “is” Liefde. Als Hij dat “is”, dan is Liefde ook God.
Als ik tegen mijn lief zeg dat ze mijn godin is, bedoel ik daarmee dat ze àlles is voor mij; het belangrijkste in mijn leven.
“God is Liefde”, betekent in ieder geval dat de liefde voor mij het belangrijkste is – moet zijn – in mijn leven.
Dat is niet simpel, want ik ben misantroop.
Hoe kan ik zeggen dat ik christelijk gelovig ben als ik niet kan houden van kutwijven met een kopvod en bilspleettonend vette bouwvakkers ?
Wat is dat eigenlijk die Liefde van het christelijk geloof ?
Ze is goddelijk. Dus niet zo maar menselijk.
Als ik wél zou houden van de kopvoddige en de bouwvakker, dan zou dat menselijke liefde zijn.
Dat zou natuurlijk mooier zijn, en zelfs ook mijn eigen leven aangenamer maken. Van misantropie word je niet blij.
Maar dàt is niet de liefde die God van mij vraagt.
In het verhaal van het Laatste Oordeel geeft Jezus ons een beeld van die Liefde.
“… Dan zal de Koning tot die aan zijn rechterhand zeggen: Komt, gezegenden van mijn Vader, en ontvangt het Rijk dat voor u gereed is vanaf de grondvesting der wereld. Want Ik had honger en gij hebt Mij te eten gegeven. Ik had dorst en gij hebt Mij te drinken gegeven. Ik was vreemdeling en gij hebt Mij opgenomen, Ik was naakt en gij hebt Mij gekleed, Ik was ziek en gij hebt Mij bezocht, Ik was in de gevangenis en gij hebt Mij bezocht. Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden en zeggen: Heer, wanneer hebben wij U hongerig gezien en U te eten gegeven, of dorstig en U te drinken gegeven? En wanneer zagen wij U als vreemdeling en hebben U opgenomen, of naakt en hebben U gekleed? En wanneer zagen we U ziek of in de gevangenis en zijn U komen bezoeken? De Koning zal hun ten antwoord geven: Voorwaar, Ik zeg u: al wat gij gedaan hebt voor een dezer geringsten van mijn broeders hebt gij voor Mij gedaan. (Mt. 25, 31-40)
Die goddelijke, christelijke liefde heeft dus niets vandoen met romantiek.
Als Jezus nu zou terugkomen zou hij van Marx gehoord hebben en een sociale zekerheid prediken.
Of, beter: vermits God per definitie extreem radicaal is, zou hij een samenleving prediken waarin een sociale zekerheid zelfs niet nodig is.
Vergeleken met Jezus is Hedebouw een pathetische CD&V-er.
In dit verhaal mis ik natuurlijk de menselijke nabijheid.
Mensen moeten niet alleen te eten hebben, ze moeten ook niet eenzaam zijn.
Maar daarvoor hebben we dan de menselijke liefde.
Die moet niet universeel zijn. Ik kan niet de hele wereld nabij zijn. Maar als ik de mensen rondom mij nabij ben en zij de mensen rondom hen, geven we wel wereldwijd nabijheid door.
Er zijn natuurlijk gradaties in nabijheid. Mijn poetsvrouw ben ik anders nabij dan mijn lief. Maar ik wil ook mijn poetsvrouw nabij zijn in de mate van het mogelijke. En de vrouw – het zijn altijd vrouwen – achter de kassa. En mijn loodgieter.
Ok, het is moeilijk bij de parkeerwachter die me een boete bezorgt.
Niettegenstaande Jezus zeker voorstander zou zijn van een sociaal rechtvaardige samenleving, zou hij toch ook streven naar een samenleving die nabijheid koestert. Dat is wat de sociaal rechtvaardige samenleving van de socialisten mist.
Een sociale zekerheid lost de eenzaamheid niet op.
PS Morgen een korte bezinning over nabijheid en volgende zondag over de Barmhartige Samaritaan die hierbij aansluit.
De Standaard
Gaat het migratiedebat over feiten of perceptie?
Toen de slavernij een last werd voor de economische ontwikkeling van het Noorden van de VS, ontdekten de progressieven plots dat slavernij onmenselijk was. Lees verder “Dat is wat het vlaams blok verwerpelijk maakt: niet dat het de problemen aankaart, maar dat het de schuld naar kleine, machteloze mensen werpt”
Kerknet
Commentaar bijbellezing ‘Jezus en de wilde dieren’ Evangelie: Marcus 1, 12-15
Saskia van den Kieboom is niet dom en ze vertaalt het verhaal van het evangelie naar symbolische taal. Lees verder “Lijden”