Doorbraak
Veel mensen willen niet horen van een Vlaams discours. De hele rotzooi van de staatshervormingen interesseert hen niet. Sommigen omdat ze nu eenmaal romantisch dom emotioneel gebonden zijn aan het vaderland belgië, gehersenspoeld door verering voor nationale vlag en lied, voor koning en koningin, voor de glorierijke geschiedenis die in feite officieel verankerd bedrog is in de geschiedenislessen in onze scholen. In dit verband alvast dit: ook wie emotioneel gebonden is aan “Vlaanderen”, hoort in die categorie van domheid thuis.
Nogal wat mensen willen ook niet weten van de Vlaamse zaak omdat Vlaanderen gelijk wordt gesteld aan de collaboratie en er dus een zweem van fascisme als een mist boven het landschap hangt. Nog anderen, linksen, zien het meer sociaal, en situeren Vlaanderen rechts en Wallonië links, en gaan er van uit dat een sociaal Vlaanderen enkel mogelijk is binnen een belgische staatstructuur waarin het linkse Wallonië het rechtse Vlaanderen afremt. Ik vind dat raar. Want als je écht sociaal denkt en inzit met het lot van de mensen, moet je toch zien dat er in het rechtse Vlaanderen veel minder armoede is dan in het zogezegd linkse Wallonië. Zogezegd links omdat in Wallonië links vervallen is in profitariaat, in stand gehouden door de PS die door haar cliëntelisme aan de macht blijft. Als er iets is, wat in een linkse samenleving onduldbaar is, is het profitariaat. Bij die Vlaamse linksen gaat het ook over solidariteit met de arme Walen. Vanuit dat standpunt vinden zij een jaarlijkse overdracht van 12 miljard Euro van Vlaanderen naar Wallonië aanvaardbaar. Welnu, ook ik ben voor solidariteit. Maar solidariteit is iets anders dan liefdadigheid. Bij solidariteit gaat het over een gemeenschap waarin iedereen bijdraagt tot het goed van het geheel, en wie omwille van allerlei omstandigheden minder kan bijdragen toch onevenredig meedeelt in het goed van de gemeenschap. Dat houdt ook in dat de minder bedeelde er alles aan doet om toch in de mate van zijn mogelijkheden bij te dragen. Welnu, afgezien van de vraag of er wel echt een gemeenschap is van Vlaanderen en Wallonië, is er van inspanningen van Wallonië om bij te dragen geen sprake. Natuurlijk zijn er in Wallonië goede mensen die oprecht proberen om de regio er boven op te helpen. Maar dat geldt niet voor de politiek, en al zeker niet voor de socialisten die er het voor het zeggen hebben. Die hebben niet enkel hun bevolking binnen hun gemeenschap in het profitariaat genesteld, maar ook de gemeenschap als zodanig binnen de belgische context.
Heeft het dan nog zin om miljarden in die bodemloze put te storten, wetend dat ze niets oplossen, terwijl je met die miljarden wél een aantal problemen zou kunnen oplossen in Vlaanderen, zoals bijvoorbeeld de wachtlijsten in de zorg, het tekort aan sociale woningen, en de besparingen in ons onderwijs.
In dat verband komt Brussel ter sprake.
Het Franstalige onderwijs (zowel in Brussel als in Wallonië) is een ramp. Op alle vlakken, niet enkel op gebied van talen. Qua talen is het een schande. Als er in Brussel fatsoenlijk onderwijs wordt gegeven, is het door Vlaanderen betaald. Van mij mag dat. Ik heb er ook geen probleem mee dat Franstaligen van dat goede onderwijs genieten. Maar nu gebeurt bij dat onderwijs wat er altijd al in belgië gebeurt, sinds het ontstaan van dit onland: de Franstaligen willen niet alleen profiteren van het geld dat anderen verdiend hebben, ze willen er ook de baas over zijn. In zijn artikel noemt Bart Maddens in dit verband Pascal Smet. Dat is officieel wel een Vlaming, maar zoals bijna alle Brusselse Vlamingen is hij verkocht aan de Franstaligen, of toch zeker aan de Brusselse democratie. Omwille van allerlei regelgevingen is het voor een Vlaming veel gemakkelijker om verkozen te geraken in Brussel dan in Vlaanderen. Ik kan daar hier niet verder op ingaan. Maar ik geef je een tip: als je als Vlaming graag in de politiek wil gaan, verhuis dan naar Brussel en lik de kont van de Franstalige elite.
Maar het kan nog erger: Maddens geeft aan dat er bij de Franstaligen ook een tendens is om zelfs af te zien van het Vlaamse geld om zelf helemaal baas te worden over het Brusselse onderwijs. Dat zou voor de Brusselaars een ramp zijn, want dan zakt het Vlaamse onderwijs (als dat dan nog bestaat en niet vervangen is door één Brussels onderwijs) op de kortste tijd naar het peil van het minderwaardige Franstalige onderwijs.
Dan rijst de vraag: waarom zouden de Franstaligen bereid zijn tot zo’n stommiteit die de eigen bevolking ernstig benadeelt ?
Het antwoord is duidelijk. Je kan het zien vanaf het ontstaan van belgië: voor de Franstaligen is Vlaanderen een wingewest. De Vlamingen mogen werken, (ook Waalse arbeiders mochten werken, maar dat doet niet terzake) en de Franstalige elite is eigenaar. Voor mijn linkse vrienden: belgië is een kapitalistische constructie met Wallonië (en Brussel) in de rol van het kapitaal, en Vlaanderen in de rol van de arbeid. Het gaat dus om de hegemonie in belgië. Het is voor de Franstaligen een nachtmerrie dat Vlaanderen, zowel demografisch als economisch de bovenhand heeft. Ze doen er dan ook alles aan om de macht van Vlaanderen af te zwakken. Zie maar naar de grendelwetgevingen waarbij telkens opnieuw de Vlamingen hun meerderheid afgeblokt zien door die grendels. De institutionele vorming van een Brussels gewest, evenwaardig aan het Waalse, Brusselse, en Duitstalige gewest kadert daar in. Als er inderdaad vier gewesten komen, dan heeft Franstalig belgië een meerderheid tegenover Vlaanderen. Het Duitstalige gewest telt niet mee, en je krijgt dan telkens opnieuw een coalitie van Brussel en Wallonië tegen Vlaanderen. Twee tegen een.
Wie zijn de grote voorstanders van deze rotzooi, fundamentele aantasting van een democratie ? Ecolo-groen, dé belgicistische partij bij uitstek, duidelijk verkocht aan het koningshuis en het belgische grootkapitaal. En dat volkje durft zich “links” noemen. – Toch dit: dit betekent niet dat ik elke “groene” in dat hokje zet. Ik ken genoeg “groenen” die oprechte mensen zijn, waar ik veel respect voor heb. Het is ook overduidelijk dat er op dit ogenblik een algemene belgicistische mobilisatie bezig is waarbij er wordt ingespeeld op de aandacht van de bevolking voor het klimaatprobleem. Ook Hart boven Hard dat zich van bij de aanvang als sterk belgicistisch heeft geprofileerd doet nu mee en probeert het klimaat mee als hét verkiezingsthema op de agenda te zetten. En dat allemaal om te beletten dat de n-va “incontournable” zou zijn en daarmee de walgelijke, ondemocratische, en onrechtvaardige, rechtse belgische constructie in gevaar zou komen.
Sorry, groene vrienden, maar niet jullie zijn links, maar ik. En ik kan het jullie zelfs niet verwijten, want jullie beseffen niet in welke rotzooimolen jullie meedraaien. Maar de Turkse tank Almaci en de laffe Catalaan Calvo weten het wel. Zij zijn de erfgenamen van de fascist Geysels, de verrader van de échte groene beweging Agalev.