Knack
‘Wat zijn werknemers en werkzoekenden gebaat met verdeeldheid?’
God en mijn vijanden weten dat ik voor de vakbonden ben: ze werpen een dam op tegen de machtswellust van het kapitaal. Ik ben ook tegen de vakbonden: ze aanvaarden het kapitalisme en koesteren de illusie dat ze een dam kunnen opwerpen tegen het kapitaal.
Maar als ik dit misbaksel van vakbonders lees, begrijp ik waarom ze er niet in slagen om de voortgang van het neokapitalisme tegen te houden.
Ja, ze gaan er misschien in slagen om een rijkentaks ingevoerd te krijgen. Maar zelfs als die efficiënt zou zijn, zou er daarmee niets veranderen aan de macht van het kapitaal. Een aantal rijken zal misschien wat minder hebben, maar nog altijd veel te veel en vermits na de rijkentaks de eigenaar van de productiemiddelen nog altijd alles zal te zeggen hebben over de producten, is er aan de macht van het kapitaal niets veranderd.
De vakbonden hebben bij ons gedurende relatief korte periode (sinds de tweede wereldoorlog) kunnen profiteren van een speciale economische toestand. Maar die is nu voorbij en dus breekt het neokapitalisme door en de vakbonden staan er bij en kijken er naar. Ze hebben niets kunnen doen tegen de uitzendarbeid en de flexi-jobs; niets tegen lonen die zo laag liggen dat werkende mensen toch nog in armoede leven; niets tegen de privatiseringen, ook niet in de zorg; niets tegen het feit dat de werkenden de bankencrisis betaald hebben. En ze zullen machteloos zijn als de rekening van de coronacrisis aan de burger wordt gepresenteerd en rijken door die crisis nog veel rijker zullen geworden zijn…
Onmacht kan je op zich iemand niet verwijten. Maar het toont wel aan dat hun keuze om het kapitalisme te aanvaarden fundamenteel fout is.
Maar met deze open brief demonstreren vakbondsmensen ook dat er ook sprake is van onmacht als het gaat over intellectuele vermogens. Daar reken ik ook ideologische blindheid bij. Ofwel is het bedrog.
Neem nu het argument van de versnippering. Versnippering betekent hier dat het beleid over verschillende bestuursniveaus van dit onland verdeeld is. Sommige beslissingen worden door de federale overheid genomen, andere door de gewesten of gemeenschappen. Tussendoor: er zou al een niveau met een parlement en een regering minder zijn als de Franstaligen het voorbeeld van Vlaanderen zouden volgen en Gewest en Gemeenschap laten samenvallen. Maar ja, dan zijn er zoveel minder goed betaalde postjes te verdelen.
Ze hebben uiteraard gelijk als ze tegen versnippering zijn. Maar ze stellen het voor alsof enkel herfederalisering de oplossing is voor versnippering. En dat is natuurlijk nonsens: als de bevoegdheid helemaal bij het Vlaamse gewest zou liggen is er ook slechts één niveau en dus geen versnippering meer. En is het probleem even goed opgelost als bij herfederalisering. Meer nog: het is beter opgelost. Want gezien de toch serieuze verschillen tussen zowel de toestanden als de keuzes van de verschillende gemeenschappen, worden daarmee oeverloze discussies en immobilisme in de federale regering vermeden. De opsplitsing in een Vlaams en een Waals gewest is er juist gekomen doordat ze in de unitaire regeringen er niet meer uit geraakten.
De voorstanders van het unitaire belgië leggen de “schuld” van de splitsing totaal bij de fascistische Vlamingen die absoluut een eigen land willen. Maar dat is een leugen en volksbedrog. Die Vlamingen zijn er. Maar ze waren niet aan de macht toen de boel werd gesplitst. De splitsing is doorgevoerd zowel door Franstaligen, als door Vlamingen, en bij die Vlamingen waren er geen fascisten. Noteer: ook door Franstaligen die het beu waren dat ze moesten rekening houden met een Vlaamse meerderheid in het onland. Door de splitsing schakelden ze de Vlaamse meerderheid in belgië uit.
Deze vakbondsverdwaasden willen ook geen verdeeldheid. Maar daarbij is er iets raars. Want ik hoor niemand pleiten voor het afschaffen van de verdeeldheid tussen de Nederlandse en de belgische werkers. Waarom zou de verdeeldheid tussen Vlaamse en Waalse werkers dan wél een ramp zijn ? Integendeel: door de grens te trekken tussen Vlaanderen en Wallonië kan er werk gemaakt worden van een Groot-Nederland waarbij de verdeeldheid tussen de Nederlandse en de Vlaamse werkers wegvalt. Aan de Waalse kant is er nu al een sterke beweging voor aanhechting bij Frankrijk. Al Generaal De Gaulle heeft die beweging gesteund ! Als je door één grens te trekken er twee kan wegwerken, heb je toch winst ? Is dit spot ? Ja ! Maar er zit wel een grond van waarheid in.
Meer fundamenteel is elke verdeeldheid tussen de werkers natuurlijk een probleem. Als de werkers echt willen dat er iets verandert zullen ze toch tot internationale samenwerking en solidariteit moeten komen, over de grenzen heen. De vakbondsmensen zeggen terecht: “ Waarom zouden wij onderscheid willen of moeten maken tussen werknemers, werkzoekenden, jobstudenten, gepensioneerden, volgens de landstaal die zij spreken of de plaats waar ze wonen?”. Maar van die internationale verbondenheid van werkers zie ik niets. En ik zie ook geen echte pogingen in die richting. Ja, er waren de internationale organisaties van zowel socialistische als christelijke vakbonden. Maar niemand heeft ooit van enige verwezenlijking gehoord. De activiteiten beperkten zich tot het organiseren van congressen waarbij nationale vakbondsleiders gratis aan rijk gevulde tafelen mogen aanzitten. Nu zijn die twee organisaties samengesmolten in het Internationaal Vakverbond. Toen de arco-affaire hier uitbrak heeft de christelijke leider Luc Cortebeeck de boel in de steek gelaten, en is om zeker maar geen verantwoordelijkheid te moeten opnemen naar dat Internationaal Vakverbond gevlucht en is er met open armen en een riant loon ontvangen.
Met Magnette en De Wever was er een regering in de maak met een sterk sociaal programma dat een verademing zou zijn na de liberale dominantie van de vorige regeringen. De liberalen verzetten zich daartegen – uiteraard. In dat verzet worden ze gesteund door de vakbonden die het belgicisme verkiezen boven een sociale politiek.
Triestige figuranten in een dorpsklucht met de titel belgië.