MO*
Gewezen kindarbeider wil komaf maken met wanpraktijken in de jeansindustrie
Turkse jeansproducent Bego Demir vecht met eigen label voor eerlijke arbeidsomstandigheden
Kijk, dit is een echt wel een mooi verhaal. Het is natuurlijk niet allemaal vrolijkheid, want tenslotte zit die mens daar met zijn kapotte longen, en als je aan hem denkt, dan denk je automatisch ook aan al die anderen. Maar het het doet deugd om te lezen hoe iemand, dank zij eigen moed, maar ook dank zij de steun van velen, weggeraakt uit de miserie en er toch in slaagt de wereld een beetje beter te maken.
Je kan er natuurlijk cynisch over doen en de vraag stellen of de wereld er echt beter van geworden is. Het antwoord is natuurlijk neen. Een druppel op een hete plaat koelt niet af. Maar als de wereld verbeteren betekent dat de mensen het beter hebben, dan slaagt deze man er toch maar in om een aantal mensen een beter leven te bezorgen. Neen, het gaat niet om veel mensen, maar eigenlijk is één mens al de moeite waard. Als één mens niets waard is, zijn duizend mensen ook niets waard. Dat is een wiskunde die zelfs ik begrijp.
Begrijp me dus niet verkeerd: ik breek niets af van dit verhaal. Maar als dit verhaal mensen de indruk zou geven dat met dit soort acties de wereld echt verbetert, geraken ze wel op een dwaalspoor. Ze zouden dan kunnen gaan denken dat als maar genoeg mensen zo ‘n verhalen zouden gaan schrijven, de wereld zal veranderen. Niet dus. Want ook duizend druppels op een hete plaat koelen de boel niet af als je het vuur onder die plaat niet dooft.
Waarom zijn er overal in de wereld bedrijven die hun werkmensen in ongezonde omstandigheden laten werken ? We hoeven daarvoor niet naar Turkije te kijken. Hier in Vlaanderen huppelen nog altijd de eigenaars rond van Eternit die een fortuin hebben gebouwd op de productie van asbestcement die aan honderden mensen in Vlaanderen het leven heeft gekost. Eternit is asbest bijven produceren nadat al lang bekend was dat er mensen aan stierven. In 1998 werd de productie van asbest in belgië verboden. Dat belette Eternit niet om in zijn buitenlandse vestigingen, bijvoorbeeld in India, verder te gaan met de productie van asbest ten kosten van de gezondheid van mensen en de vervuiling van ganse gebieden. Ik wil maar zeggen: wéten dat je mensen doodt, er voor veroordeeld zijn, en toch verder gaan met je rotzooi; wat voor mens ben je dan ? Wel dan ben je een mens die met egards wordt ontvangen door de belgische elite. Je bent dan baron Louis de Cartier de Marchienne, verzetsheld, gehuwd met een dochter van de familie Emsens, referentieaandeelhouder van Eternit waarvan hij de leiding kreeg. Deze baron was ook actief in de zeer gewaardeerde drukkerij Brepols en in Cartamundi in Turnhout. De familie heeft een landgoed in Arendonk. Ik wil maar zeggen: het is geen ver van ons bed show. Volk van bij ons. Baron Louis is juist op tijd overleden om niet in beroep opnieuw veroordeeld te worden in belgië. Hij had dezelfde smeerlapperij ook uitgehaald in Italië, waar hij wel veroordeeld is. Een slecht mens.
Maar natuurlijk gaat het niet enkel om slechte mensen die over lijken gaan voor de winst. Het gaat er ook om dat bedrijven moeten concurreren op de vrije markt volgens de wet van vraag en aanbod en er dus alles moeten aan doen om de maakkosten zo laag mogelijk te houden, wat betekent dat ze op alles moeten besparen; dus ook op gezondheids- en veiligheidsmaatregelen voor het werkvolk.
Je kan daar iets aan doen: je kan wetten maken die bedrijven verplichten om gezondheids- en veiligheidsmaatregelen te nemen. De vakbonden ijveren daarvoor. En dan krijg je dus de situatie waarin in belgië Eternit geen asbest meer mag maken omdat dit bij wet verboden is. En wat doet Eternit dan ? Het verhuist zijn asbest-productie naar India. Het eindresultaat is dat de Vlaamse doden vervangen worden door Indiase doden. Ondertussen kraaien onze vakbonden victorie want door het verbod op asbestcementproductie hebben ze een grote overwinning behaald. En zo fopt men de brave burger. Eigenlijk is het een extreem perversie toepassing van eigen volk eerst.
Moeten we dan niet ijveren voor die wetten ? Ja, natuurlijk wel. Maar maak toch niemand wijs dat daarmee de problemen opgelost geraken.
De enige diepgaande oplossing is een economie waarin de concurrentie vervangen is door samenwerking.
Productie voor behoeftenbevrediging moet de plaats innemen van productie voor winst. De enige manier daarvoor is het afschaffen van de mogelijkheid om winst te maken.
De term winst slaat hier op het aandeel dat de aandeelhouder in zijn zak steekt. Het gaat dan over uitgekeerde dividenden; dat wat er overblijft als je van het verschil tussen verkoopprijs en maakprijs zaken hebt afgetrokken zoals renovatie, investeringen in het bedrijf, enz.
Het is een evidentie dat in een geglobaliseerde wereldeconomie deze verandering van systeem wereldwijd is. Als een bedrijf in een land met strenge milieuwetgeving die de maakprijs verhoogt, moet concurreren met een land aan de andere kant van de wereld dat die wetgeving niet kent, kan het geen stand houden op de wereldmarkt en gaat het failliet.
Waarom denk je dat het Britse grootkapitaal af wilde van Europa met zijn eisen qua hygiëne, milieuzorg, enz. De Britten zijn nu nog altijd gebonden aan die eisen in hun handel met Europa. Maar ze zijn vrij om ze aan hun laars te lappen in de handel met de rest van de wereld.
In Groot-Brittannië zullen jeans nog altijd/opnieuw gezandstraald worden, ook al zou dat in Europa verboden zijn.
Overigens welke idioot heeft uitgevonden dat nieuwe jeans er versleten moeten uitzien ? En welke idioten volgen slaafs zo ’n mode ?