Knack
Wat een ontgoocheling ? Toen ik de titel van dit artikel in Knack las, dacht ik dat de auteur het zou hebben over manieren om iets te doen aan homohaat.
Onze wetgeving is waarschijnlijk niet perfect, maar je kan niet zeggen dat de belgische wetgever homohaat aanwakkert of homo’s discrimineert. Het probleem situeert zich dus bij de mensen die de samenleving vormen, of liever, bij een nog altijd veel te groot gedeelte van hen. Dààr moet dus iets aan gedaan worden.
Joppe geeft geen enkele aanzet voor de manier waarop dat moet gebeuren. Hij is eigenlijk niet bezig met de “anderen”, doch enkel met de homogemeenschap zelf en wat er voor die gemeenschap zou moeten gedaan worden.
Dit soort van egocentrisme lijkt alomtegenwoordig in onze tijd: je vindt het ook terug bij de zwarten die vechten tegen racisme en bij feministen.
We moeten homo’s niet beschermen tegen homohaat, maar homohaat uit de wereld helpen. Dat betekent dat we moeten bezig zijn met die haters. Wie het dan enkel over repressie heeft is dwaas.
Daarbij wordt er dadelijk verwezen naar ons onderwijs. Maar laat duidelijk zijn dat onderwijs hier en daar wel iets kan betekenen in deze strijd, maar zeker niet de oplossing zal bieden omdat een school onmogelijk een diepe impact kan hebben in de emotionele diepte waarop homohaat zich afspeelt. Je kan homohaat niet bestrijden met rationaliseringen.
Ik denk dat we moeten beginnen met de erkenning dat homofilie niet gewoon is. Ik zeg uitdrukkelijk niet dat homofilie niet normaal is, want bij normaal gaat het over normen. Abnormaal wordt dan wat niet beantwoordt aan de normen. Laat het duidelijk zijn dat ik geen enkele reden zie waarom homofilie een aantasting zou zijn van onze normen en waarden. Maar ze is niet gewoon. De overgrote meerderheid van de mensheid is heterosexueel – en nu begeef ik me weer op een uitdagend pad: maar goed ook.
De homowereld probeert graag de indruk te geven dat homofilie wél gewoon is. Dat wekt weerstand op, precies omdat het maar goed is dat homofilie ongewoon is.
Het gaat er niet om om van homofilie iets gewoons te maken, maar wel om het ongewone te aanvaarden. Dat is gemakkelijker als je erkent dat het ongewoon is, dan dat je je moet forceren om iets gewoon te vinden dat niet gewoon is.
Gewoon of ongewoon heeft niets te maken met goed of slecht, of slechter of beter. Einstein was ongewoon. Gelukkig maar.
Ik ken jonge mensen die opgegroeid zijn in een open milieu en zich bewegen in een milieu dat homofilie volledig aanvaardt, en toch een innerlijke strijd moeten voeren om hun homofilie te aanvaarden, juist omdat ze ze aanvoelen als ongewoon, en dit totaal los van druk van buitenuit. Een lesbische die tot de gelukkigste mensen behoort die ik ken, vertelde me dat ze de stap naar geluk had gezet toen ze aan anderen kon zeggen: ik ben geen gewoon meisje.
Je kan dat natuurlijk terug brengen tot iets wat iedereen meemaakt: de strijd om zichzelf te aanvaarden zoals men is. Dit is moeilijker als men niet gewoon is.
Homofielen moeten dus niet gewoon doen, want dan lokken ze bij anderen de reflex uit: maar ik wil niet dat dit gewoon is. Laat ons dan leren om blij te zijn met het ongewone. En laat homofielen dan leren om op zo ’n manier ongewoon te zijn dat we er blij mee kunnen zijn.
Gewoon en ongewoon zijn hier containerbegrippen waarin diepe en sterke emoties samengevat liggen. De afkeer van homohaters is visceraal. Dat moet ons doen nadenken.
Visceraal doet me ook denken aan primitief. Maar primitief is verwant aan “natuurlijk”: iets wat in de natuur der dingen ligt.
Het is eigen aan de mens dat hij cultiveert. Ik zit hier bij het thema “natuur” versus “cultuur”. Mensen kunnen blijven steken in dat primitieve. Maar het is een opdracht om dat primitieve te overstijgen.
In dit kader zijn er twee instanties die dit primitieve cultiveren: religie (niet het christelijke humanisme) en fascisme. Als het over religie gaat, moeten we in onze samenleving vooral denken aan de islam, al was het maar omdat die als niet christelijke religie het meest vertegenwoordigd is. Voor de zoveelste maal: ik heb het hier niet over dé moslim, maar over de islam zoals die zich hier en nu voornamelijk bij ons voordoet.
Misschien zou ik hier nu dieper moeten ingaan op de redenen waarom religie en fascisme dat primitieve cultiveren, maar dat zou me hier te ver voeren, en vooral: ik heb daar nog niet genoeg over nagedacht.
Zowel die islam als het fascisme cultiveren ook agressiviteit.
Waarschijnlijk is hiermee aangegeven waar de overgrote meerderheid van de problemen tegenover de homo-wereld zich situeren.
Wie weigert om de islam of het fascisme in vraag te stellen, weigert om te zoeken naar een diepgaande oplossing.