De Wereld Morgen
Beatrice Fihn: “In Westen zie je mentaliteit ‘onze kernwapens zijn goed, die van anderen slecht’”
Van de ene kant bewonder ik deze Beatrice. Van de andere kant vind ik haar ongelooflijk naïef.
Denkt zij echt dat in de huidige wereldconstellatie kernwapens zullen verdwijnen ?
Zij mag actie voeren zoveel ze wil – en ik zal haar steunen – maar terwijl zij haar teksten schrijft zijn wetenschappers keihard aan ’t werk om kernwapens te ontwikkelen die wél echt bruikbaar zijn. Bij de meeste huidige kernwapens kan je er nog van uitgaan dat ze zo vernietigend zijn dat je ze de facto enkel kan gebruiken als afschrikking. Maar de ontwikkeling en productie van effectief bruikbare kernwapens is volop bezig. De cynicus in mij zegt dan: als die kernwapens effectief bruikbaar zijn omdat de vernietiging beperkt is, wat is er dan eigenlijk op tegen ?
Wat is er op tegen dat Poetin een kernbommetje smijt op Kiev dat enkel Kiev raakt en dat de Amerikanen antwoorden met een kernbommetje op Moskou dat enkel Moskou raakt ? En dat ze niet moeten kijken naar de windrichting om het moment te bepalen dat ze zich overgeven aan de smijt-orgie ?
Ik wil maar zeggen: waar zijn we mee bezig ?
Iedere weldenkende mens ziét toch dat het waanzin is ?
Is Poetin waanzinnig ? Ik hoop het, want anders is wat hij doet even erg als wat de Amerikaanse presidenten hebben gedaan sinds de Tweede Wereldoorlog: zij waren niet waanzinnig, maar hebben precies hetzelfde gedaan als Poetin nu. Als mensen dat rationeel in koelen bloede doen, is dat erger dan als een waanzinnige dat doet.
Ik steun het, maar als ik er over doordenk is alle actie voor het bannen van kernwapens, en het werken aan akkoorden gewoon gelul.
Je kan er een tijdelijke oplossing mee bereiken, maar die duurt nooit lang en dan begint de miserie weer van voor af aan. Je moet geen gediplomeerd geschiedkundige zijn om dat vast te stellen in onze geschiedenis.
Bij het uitbreken van de oorlog was er bij velen verbijstering: hoe is zo iets in deze tijd in Europa nog mogelijk ? Voor mij is die verbijstering verbijsterend: hoe is het mogelijk dat mensen konden denken dat de vrede definitief zou zijn ?
Eigen aan de Vlaamse beweging is de leuze “Nooit meer oorlog !” Op dit ogenblik zijn vooraanstaande Vlamingen, erfgenamen van die Vlaamse beweging – zoals Francken – de “leiders” die het hardst roepen om meer bewapening en voorbereiding op oorlog. Dat Francken daarvoor zwaait met de vlag van “Si vis pacem, para bellum”, is van een onvoorstelbare intellectuele onwaardigheid: er is in de geschiedenis geen enkele oorlog voorkomen door te bewapenen. Francken is gewoon een onvoorwaardelijke adept van het Amerikaanse imperialisme dat de navo als vehikel misbruikt. Ik hoop dat hij het zelf niet beseft, maar hij zit in de categorie van Europese leiders die de belangen van Europa schaamteloos verkopen aan de VS. Het zijn verraders van de Europese mensen. Zet er ook maar de namen van het krapuul Michel en het smeerwijf Ursula von bij. Binnenkort zal Alexander De Croo hen vervoegen; althans daarvoor doet hij hard zijn best.
Maar ik moet doordenken in de diepte.
In een wereld waarin staten economisch mekaars concurrenten zijn is vrede onmogelijk.
Natuurlijk zijn er zogenaamde leiders die in een vorm van grootheidswaanzin denken dat ze een groot rijk moeten stichten. Maar achter die waanzin als oorzaak van oorlog, zit altijd een economische werkelijkheid. Het zal Biden zijn die beslist (heeft) tot de derde wereldoorlog. Maar hij zal slechts een werktuig zijn van de geschiedenis; van het systeem dat een nieuwe wereldoorlog nodig heeft.
De kern van de zaak is een economisch systeem dat als motor de concurrentie heeft. Die concurrentie wordt door liberalen bejubeld, want ze zou de motivatie zijn voor de mens om te presteren. Arme mens als hij die motivatie nodig heeft. Maar die concurrentie wordt dus wel bewust in stand gehouden en gecultiveerd.
Je hebt de belgische economie die geen loonstijging kan verdragen omdat ze in concurrentie is met de Duitse…
Zolang de wereld bestaat uit staten die economisch met mekaar in concurrentie zijn, is wereldvrede onmogelijk.
Ja natuurlijk kunnen er staten met elkaar verbonden sluiten, zoals in Europa, en dan krijg je plaatselijk een periode van vrede. Maar die verbonden staten blijven zelf wel nog altijd in concurrentie met andere staten, al dan niet verbonden.
Je moet er zelfs niet over na te denken: je kan het vast stellen in de werkelijkheid: die situatie leidt tot oorlog.
Van die concurrentie onder staten geraak je niet af in een economisch systeem dat bouwt op concurrentie.
Maar het gaat nog dieper: in mijn blog van 6 april heb ik aangetoond dat de wetten van het kapitalisme onvermijdelijk tot oorlog leiden. Ik ga dat hier niet herhalen, maar laat het duidelijk zijn: het kapitalisme verloopt in fases die leiden tot een toestand waarin oorlog de enige oplossing is om het systeem te redden. Als je die oorlog wil vermijden, moet je af van het systeem.
Overigens is het zelfs zonder economisch denken niet moeilijk: strijd escaleert. Economische strijd escaleert tot militaire strijd.
Of, zoals Clausewitz zegde: “oorlog is de voortzetting van de politiek met andere middelen”. Je mag politiek hier vervangen door economische concurrentie.