De VS ijveren voor een unipolaire wereld; een wereld die gedomineerd wordt door één macht. Die macht moet evident de VS zijn. Die wereld zou dan een duurzame vrede kennen.
Denk aan de Pax Romana.
Van de Tweede Wereldoorlog tot de instorting van het sovjet-communisme zou je kunnen spreken van een bipolaire wereld.
Na de val van de Sovjet-Unie leefden we de facto in een unipolaire wereld met de VS als dominante macht. China was toen nog geen bedreiging voor de VS.
Maar nu wordt de dominantie van de VS bedreigd en is economisch zelfs al overgenomen door China.
De VS gaan er van uit dat ze militair wel nog dominant zijn en zullen die militaire macht inzetten om hun werelddominantie te herstellen en terug te keren naar een unipolaire wereld, of om deze te behouden. Of het om terugwinnen of behouden gaat is voer voor discussie, maar is eigenlijk niet terzake.
China – Rusland pleiten voor een multipolaire wereld.
Welke kant kiest een mens die een echt vredige en voorspoedige wereld wil ?
Feit is dat de geschiedenis van de wereld sinds de val van de Sovjet-Unie en de unipolaire dominantie van de VS in ieder geval geen vredige wereld is geweest. De VS zelf hebben nooit zoveel oorlog gevoerd als in die periode en overal in de wereld zijn er ook meer plaatselijke conflicten geweest.
Eigenlijk hebben we dat al geleerd bij de Pax Romana.
Om hun dominantie te behouden voerden de Romeinen een verdeel en heers politiek. Tja, als je verdeeldheid bevordert, moet je niet verbaasd zijn dat daar oorlog van komt.
Maar de Romeinen waren ook verplicht om geregeld vreselijke strafexpedities uit te voeren tegen streken die niet goed genoeg in de pas liepen.
Wie naar onze recente wereldgeschiedenis kijkt, ziet een herhaling daarvan met de Amerikanen in de rol van de Romeinen.
Je kan er oeverloos over theoretiseren, maar de feiten bewijzen dat de unipolaire wereld niét tot vrede leidt.
Wat de verdeel en heers strategie betreft zie je al dadelijk een toepassing op het Europese continent.
Na de val van de Sovjet-Unie is er geleidelijk aan een betere verstandhouding ontstaan tussen Europe en Rusland, resulterend in groeiende handelsbetrekkingen.
Voor de dominantie van de VS is het van levensbelang dat Rusland en Europa verdeeld blijven.
En dus heeft de VS de verdeeldheid tussen Europa en Rusland weer vakkundig hersteld door in Oekraïne een situatie te creëren waarin Poetin niet anders kon dan militair op te treden, waarbij Europa zich dus geroepen voelde om aan de kant van de Oekraïners te gaan staan. De verdeel en heers politiek van de VS heeft zich effectief getoond. Maar het resultaat is wel dat we de facto verzeild geraken in een oorlog waarbij nu al belgische troepen op Oekraïens grondgebied als aanvaardbaar worden wordt voorgesteld.
Wie de zaken objectief bekijkt ziet dat de VS oorlog hebben gestookt tussen Rusland en Europa. Het is hen gelukt.
In de unipolaire wereld aanvaarden we dus dominantie.
Ik snap niet dat wie een beetje menselijk respect betracht, dominantie normaal kan vinden.
Dezelfde wokerds die de slechte oude blanke man het kolonialisme verwijten, kiezen nu voor een unipolaire wereld onder leiding van de VS.
In een historisch belangrijke en intellectueel uitzonderlijk hoogstaande toespraak op de Veiligheidsconferentie van München in 2007 – toen al ! – pleit Poetin voor een multipolaire wereld waarin verschillende machtsblokken mekaar in evenwicht houden. Hij ziet daarin meer kans voor vrede dan in een unipolaire wereld.
Je zou dan een wereld krijgen met machtsblokken als de VS, Europa, China, de Briclanden met daarbij Rusland. Geen enkel van die machtsblokken zou in staat zijn de anderen (militair) te domineren.
Merk op dat Poetin Rusland niet ziet als een apart machtsblok. Elders in zijn toespraak stelt hij dat hij de mogelijkheden van Rusland realistisch inschat. Blijkbaar ziet hij Rusland niet in staat om zelf een machtsblok in de multipolaire wereld te zijn.
Deze visie op een multipolaire wereld is door de VS radicaal afgewezen met Europa als schoothondje de hielen likkend van de VS-meesteres. De VS zijn verder gegaan met het uitbouwen van een militaire macht die de militaire dominantie wereldwijd verzekerde door de uitbouw van meer dan 1000 militaire basissen in Noord-Amerika, Latijns-Amerika, West-Europa, het Midden-Oosten, Centraal-Azië, Indonesië, de Filippijnen en Japan.
Is de multipolariteit een garantie voor vrede ?
Neen, natuurlijk niet. In mijn zondagse bezinningen herhaal ik dat echte diepe vrede enkel mogelijk is als er geen macht meer in het spel is. Dit is een kernidee van de boodschap van Jezus.
Maar de mensheid is duidelijk niet klaar voor een wereld waarin relaties zowel op persoonlijk als statelijk vlak zonder macht mogelijk zijn.
Als machteloosheid niet mogelijk is moeten we streven naar een wereldordening waarin machten in evenwicht zijn en blijven.
En zo lijkt het wel duidelijk dat de multipolaire wereld meer tot vrede zal leiden dan de unipolaire.