Trouw (Nl)
‘Nederland is nog steeds een van de grootste belastingparadijzen’
Ter info: belgië staat op de zestiende plaats.
Belastingontwijking is het verlagen van de belastingdruk door belastingplichtigen, waarbij binnen de grenzen van de wet gebleven wordt. … Ontwijking is in principe iets anders dan belastingontduiking, waarbij de wet wordt overtreden. In de praktijk bestaat er echter een grijs gebied tussen ontwijken en ontduiken. Wikipedia
Het gaat hier dus om wetgeving die toelaat dat er weinig of geen, in ieder geval ethisch gezien, te weinig belasting wordt betaald. Of ook: om de achterpoortjes van de wet.
Je moet daarbij ook nog het onderscheid maken tussen belastingontwijking door grote bedrijven en door particulieren. Ook daar is er natuurlijk een grijze zone.
Ik wil het hier vooral hebben over belastingontwijking door bedrijven.
Daarbij zijn er enerzijds fiscale voordelen voor bedrijven om hun productie te vestigen, en anderzijds wetgevingen die geen productie doch enkel kapitalen aantrekken die dan gemakkelijk worden doorgesluisd naar voordeliger oorden.
Een voorbeeld van dit laatste is Google dat winst die het elders heeft gemaakt via een Nederlands dochterbedrijf naar de Bermuda’s heeft gesluisd. Het gaat dus niet om productie in Nederland. Die 128 miljard heeft Nederland 25 miljoen opgeleverd en wat werk bezorgd aan personeel in de financiële sector.
Maar er is ook de belastingontwijking die er op gericht is om via fiscale voordelen bedrijven aan te trekken.
Daar stoten we op de perversie van het kapitalistische systeem: er is een concurrentiestrijd tussen streken en landen om die bedrijven over te halen om zich bij hen te vestigen.
Wallonië gaat op dat vlak de concurrentie aan met Vlaanderen. Di Rupo stuurt geregeld triomfberichten de wereld in met de boodschap dat Wallonië weer een groot bedrijf heeft binnengehaald dat ook Vlaanderen graag had gewild. Vlaanderen speelt het spel natuurlijk mee. Het gaat er gewoon om wie aan het bedrijf de beste voorwaarden biedt. Daar hoort belastingontwijking bij.
Belastingontwijking wordt dan een troefkaart voor een “bloeiende economie”.
Het is een mooie illustratie van kapitalisme: om mensen werk te bezorgen, moet je rijken nog rijker laten worden.
Het probleem bestaat er natuurlijk in dat de werkers in die bedrijven wél belasting betalen. Met die belastingen worden dan de wegen aangelegd en onderhouden die de bedrijven nodig hebben om te functioneren (ik geef maar een voorbeeld). Dat betekent dat die werkers niet enkel werken voor de winst van de rijke, maar hem eigenlijk ook subsidiëren. Voorwaar een prachtig systeem.
Je komt daarbij dan tot toestanden waarbij er wordt bespaard op gezondheidszorg (ik geef maar een voorbeeld) omdat er te weinig inkomsten via belastingen zijn, terwijl de inkomsten van de rijken, precies daardoor stijgen.
Een en ander wordt veroorzaakt doordat het resultaat van het werk van de arbeiders niet hun eigendom wordt, maar wel eigendom is van de kapitalist die het verkoopt met winst. Of nog: doordat de werker niet deelt in de winst en de winst niet wordt belast, is hij de enige die de lasten van de samenleving betaalt. Maar hij moet wel blij en dankbaar zijn omdat hij werk “gekregen” heeft.
Een en ander toont ook aan wat ik al zo dikwijls heb beweerd en wat door sommige mensen nog altijd niet wordt begrepen: in het kapitalisme staat de politiek per definitie in dienst van het kapitaal.
Als de socialist Di Rupo aan Google fiscale voordelen geeft om zich te vestigen in Mons waar hij burgemeester is, dan doet hij dat (hopelijk) niet om rijke vrienden te plezieren, maar om werkgelegenheid te scheppen in zijn streek. Maar ondertussen heeft hij dus wel meegewerkt aan de verrijking van de kapitalist op kap van de werker.
Ik moet er op terugkomen: maar moet die werker eigenlijk niet blij zijn, want zonder de verrijking van de rijke zou hij gewoon geen werk hebben ? Welnu, ik kan de zaak ook omdraaien: moet de rijke niet blij zijn dat de werker voor hem wil werken, want als die dat niet zou doen, zou hij niet rijker worden ? Als je het zo bekijkt staan beiden eigenlijk gelijk. Ze hebben mekaar nodig. En toch gaat de rijke met de winst lopen.
Ondertussen zijn we allemaal (niet ik) zo geïndoctrineerd dat we dat zelfs normaal vinden.
Kom niet af met de risico’s die de kapitalist neemt als hij geld steekt in kapitaal: grond, fabrieken, grondstoffen… Dat risico is er bij een kleine ondernemer. Maar het is er niet bij de aandeelhouders van de grote bedrijven: als die ergens tegenslag hebben, raakt dat eigenlijk hun koude kleren niet. Of, zoals Etienne Davignon zei: “Ik zal geen boterham minder eten als ik een miljoen verlies.” Davignon zegt van zichzelf dat hij welstellend is, maar niet rijk…
Dit is een zaak om in het oog te houden in deze tijden van economische crisis door corona. Meer dan 35 miljard euro zal de volgende jaren vanuit de belastingen moeten opgehoest worden. Gaan de rijken daarin bijleggen ? Gaan de rijken die dank zij corona nog rijker geworden zijn hun deel betalen ?
De kans is klein, want vivaldi is er gekomen, precies om de belangen van die rijken te verdedigen, en zit juist daarom vol met politiekers met banden met het belgische grootkapitaal. Noem maar op: De Croo, Wilmès, Van Peteghem, Clarinval, Van Der Straeten, De Bleecker, Dermine, Michel… Nooit hadden er in een belgische regering zoveel leden een rechtstreekse band met het grootkapitaal.
En hoe zit het eigenlijk met de koninklijke hark ? Zijn persoonlijke dotatie ligt rond de 12 miljoen. De hele kliek krijgt 36 miljoen. Op een relatief klein gedeelte daarvan moeten ze belastingen betalen. Ik vind nergens hoeveel precies. Maar daarbuiten zit die voorbeeldige familie ook nog op een enorm kapitaal, vooral gebouwd op belangen in de ertsontginning in Congo (voortzetting van de kolonisatie). Die bron van inkomsten is een goed bewaard geheim. Geen cent daarvan zal dienen om de lasten van de gewone mens te verlichten bij de oplossing van het corona-probleem. Daar zal De Croo fanatiek voor zorgen.