MO*
De Afghanen waar Turkije niet van wil weten
Hoe kan een mens onberoerd blijven bij deze verhalen ? Neen, ik jank niet, maar eigenlijk is het om te janken.
Het allerergste is de hopeloosheid. Dat iemand met honger en een verstuikte voet moet rond strompelen in een onherbergzaam landschap is erg. Maar dat zijn weg naar nergens leidt is onverdraaglijk.
Of nog: mensen zitten ontheemd, zonder thuis of familie met levensgevaar in de grootste miserie… en er is geen oplossing.
Nu mogen van mij mensen die dit verhaal lezen daarin een aansporing vinden om staatssecretaris Mahdi aan te vallen en de Vlamingen beschuldigen van racisme, vreemdelingenhaat, islamofobie en fascistische hardheid… Maar die Afghaanse sukkelaars naar hier halen is geen optie. Emotie en ratio botsen hier.
Ik kan, gedreven door emotie, allerlei argumenten vinden om aan te tonen dat wij wél genoeg draagkracht hebben; dat die mensen welgekomen zijn op onze arbeidsmarkt…
Ik kan er die ene Afghaan uit pikken en inderdaad: op één sukkelaar zal het wel niet steken.
Maar het gaat niet over één of enkelen. Het gaat over tienduizenden. En het gaat niet enkel over Afghanen, maar ook over Syriërs en over zowat half Afrika…
En het gaat niet om opvang van vluchtelingen – daar zou misschien nog wel een mouw aan te passen zijn – maar het gaat over migranten: over mensen die zich voorgoed zullen vestigen in onze samenleving.
Uit ethische overwegingen ben ik ooit felle voorstander geweest van de multiculturele samenleving. Maar de ervaring en reflectie op die ervaring heeft mijn mening veranderd. Ik wil het hele betoog hier niet opnieuw overdoen, maar kort samengevat komt het er op neer dat samen leven op een bepaald grondgebied samenhang vraagt. Het vraagt een minimum aan overeenkomst over wat goed of slecht is. Zonder die overeenkomst zijn er geen wetten mogelijk en is er geen rechtstaat. Dat betekent dat migranten van een te andere cultuur verplicht moeten worden om hun ethische opvattingen overboord te werpen. Het is onze plicht om dat te eisen, maar waar halen we het recht ? En vooral: het is gewoon onmogelijk. Je kan eeuwenoude tradities niet zo maar uitgommen.
Om het concreet te maken met een extreem voorbeeld: als een migrant een eremoord pleegt kan je daar met afschuw op reageren, maar als je zijn eigenheid respecteert kan je er hem zelfs niet op aanspreken: die mens is er van overtuigd dat hij juist handelt. Eén zo ’n mens kunnen we aan. Maar wat doen we als er duizenden mensen bij ons leven die eremoord een plicht vinden ?
Ondertussen stapelen de vragen naar liefdadigheid zich op.
We worden aangesproken door de mensen aan de boorden van de Vesder. De Oekraïners doen beroep op ons en we helpen ze graag. Als we verder doen met de sancties zal het niet lang duren voor ook gewone Russen ons zullen nodig hebben. Ik heb de Afrikanen al genoemd. De Atlantische Oceaan is nog al breed en dat maakt de oversteek moeilijker, maar waarom zouden de mensen uit Mexico, Honduras, El Salvador en Guatemala, die door de muur van Biden buiten de VS worden gehouden eigenlijk niet ook het recht hebben om aan Europa te denken ? We gaan die mensen toch niet discrimineren ?
Nu beginnen “zich links wanenden” te huilen dat ik een onmens ben en vlaams blok praat verkoop. Ze doen maar. Wie een beetje intellectuele capaciteit en eerlijkheid heeft wéét dat dit geen vlaams blokpraat is. Tegenover die mensen moet ik me niet verdedigen. En me verdedigen tegen de zich links wanenden heeft geen zin, want ze zijn intellectueel niet bekwaam en niet eerlijk. Maak het dus maar voor jezelf uit.
Ondertussen kunnen we niet heen om de vraag: in wat voor wereld leven wij ?
Wat is dat voor een wereld waarin miljoenen mensen om zovele redenen op de vlucht slaan, van de ene miserie in de andere vallen zonder hoop op beterschap, niet voor zichzelf en niet voor de mensen die ze hebben achtergelaten ?
Wat is dat voor een wereld waarin wij het nu nog goed hebben, maar ook bij ons de armoede groeit. Die groei was al bezig voor de oorlog in Oekraïne, maar zal nu een versnelling hoger gaan. Wat is dat voor een wereld waarin mensen die in Wallonië en nu met de Oekraïners tonen dat ze een groot hart hebben, moeten toegeven dat ze de miserie niet aankunnen ?
Wat is dat voor een wereld waarin altijd al miljoenen mensen met de schrik voor een oorlog hebben moeten leven, en die schrik ook ons nu heeft bereikt ?
Wat is dat voor een wereld waarin wij steeds meer beginnen te lijken op de dansenden op de Titanic ? We doen nog onze terrasjes, maar daar gaan de gesprekken over de vraag: waar gaan we schuilen als het gebeurt ?
En dan komt de vraag: en waarom eigenlijk ? Kan het echt niet anders ? Waarom kan het niet anders ?
Planetair gezien leven wij in de slechtste van de werelden. Slechter kunnen we het leven op onze planeet niet organiseren. Het kan toch niet dat we dat niet beter kunnen ?
Als slechter niet kan, moeten we ons dan geen vragen gaan stellen over de systemen die aan de basis liggen van de huidige toestand ? Moeten we dan het roer niet radicaal omgooien ?
Moeten we niet beginnen met de huidige leiders die iedere dag bewijzen dat ze het zelfs niet goed bedoelen, met pek en veren beladen de woestijn in te jagen ? Moeten we niet iedereen die we de leiding geven eerst screenen op vredelievendheid ? Moeten we niet juist mensen die niet streven naar macht, aan de macht brengen ?
En moeten we niet ons economisch systeem waar het allemaal om draait, grondig omgooien ?
Zeg niet dat het niet kàn. Het moét !