Voor wie graag marcheert

Een nucleaire doorbraak bedreigt de wereld.

Berichten van de rand van de afgrond

In een tijd van toenemende spanningen tussen kernmachten – Rusland en de NAVO in Europa en de Verenigde Staten, Noord-Korea en China in Azië – heeft Washington stilletjes het kernwapenarsenaal verbeterd, om, volgens drie leidende Amerikaanse wetenschappers, ‘precies datgene [te verwezenlijken] wat men zou verwachten wanneer een land met kernwapens in staat wil zijn om een kernoorlog te voeren en te winnen, door tegenstanders te ontwapenen met een verrassingsaanval’.

Hallo, klimaatpanikeurs ? Misschien ook even panikeren wanneer het over de oorlogsdreiging gaat ?  Waarom komt er eigenlijk vanuit de VN geen wereldwijd gestuurde mobilisatie op gang om de politiek te verplichten om 1. kernwapens te bannen en 2. algemener: aan ontwapening en dus vrede te werken ?

In de VN ligt er een resolutie ter ondertekening van een verdrag dat kernwapens verbiedt. België weigert dat te ondertekenen. 

Nochtans spreekt in een enquete van juni 2018, 66 procent van de belgen zich uit voor zo’n verdrag. Misschien moet Anuna maar eens een tweede spijbeldag per week organiseren, en blijven terugkomen tot de politiek dat verdrag ondertekent.  In ieder geval is dit zeker zo dringend als het klimaatgedoe. Maar ja, aan het klimaat kan Colruyt verdienen. Colruyt verdient aan de afbraak van de kernenergie, maar niet aan die van de kernwapenindustrie. Integendeel. En ja, het Marrakeshpact moest absoluut ondertekend worden, maar de kernwapenresolutie niet. Want ook van een massale instroom van arbeidskrachten worden kapitalisten rijker.

In dit verband moét ik het herhalen: het kapitalisme functioneert in cyclussen waarbij op het einde van iedere cyclus een oorlog nodig is om het systeem te redden. Deze cyclussen zijn het gevolg van de vicieuze cirkel die samengaat met de contradictie tussen de concurrentie in de productie en de gevolgen daarvan voor de consumptie. 

Telkens opnieuw hoor je kapitalisten zelf herhalen dat onze economie niet zonder groei kan. Dat is juist. En de factor die daarvoor zorgt is de concurrentie: producenten worden door de concurrentie er toe gedwongen om hun producten goedkoper op de markt te brengen dan hun concurrenten. Dat betekent dat ze meer moeten produceren op minder tijd, en met minder kosten. Het is niet voor niets dat je het begin van het kapitalisme kan laten samenvallen met het ontstaan van de massaproductie. In dat verband kan je ook de fusies zien die bedrijven aangaan om concurrentieel te kunnen blijven. De kleine spelers gaan uit de markt. Dat alles betekent dat er een steeds groeiende productiecapaciteit wordt geïnstalleerd. Maar die producten moeten ook worden verkocht en geconsumeerd. En daarvoor heb je dan een massa consumenten nodig die die producten kunnen betalen. Dat doen ze met hun loon. Maar het systeem van onkostenbeperking houdt ook in dat de kapitalist er alles moet aan doen om de werkers zo weinig mogelijk te betalen. Maar als hij dat doet, kunnen die weer niet consumeren. Nu zou je kunnen zeggen dat hij ze dan maar net zo veel moet betalen als nodig om de producten te kopen, maar zo werkt het niet, want hij moet wel nog altijd concurreren met anderen die goedkoper willen produceren. Dit is dus de innerlijke contradictie van het kapitalisme: het systeem heeft mensen nodig die kunnen consumeren, maar moet tegelijkertijd er alles aan doen om de mensen zo weinig te betalen dat ze niet genoeg geld hebben om te consumeren. 

Er zijn (korte) periodes waarbij er een evenwicht is tussen productie en consumptie. Maar door de constante dwang naar groei, wordt dat evenwicht ook weer doorbroken. Er komt altijd opnieuw een periode met overproductiecapaciteit. In die periode kàn het niet anders of bedrijven moeten werkvolk ontslaan. Het inkomen van die mensen valt weg. In het overgrote deel van onze wereld valt dat totaal weg. Bij ons zal het door de werkloosheidsvergoeding enkel dalen. Maar in ieder geval daalt de consumptie, of stijgt niet mee met de productiecapaciteit. Die wordt daardoor overproductiecapaciteit. En bij iedere afdanking of loonmatiging, stijgt weer de overproductiecapaciteit, waardoor er weer meer afdankingen of lagere lonen komen. Daardoor daalt dan weer de consumptie, waardoor de overproductiecapaciteit… Kortom: er ontstaat een vicieuze cirkel. De kapitalisten proberen het draaien van dat wiel af te remmen, bijvoorbeeld door de reclame waardoor ze mensen er toe brengen van méér te kopen dan ze eigenlijk nodig hebben, of zelfs méér dan wat ze kunnen betalen (de kredietkaarten !) Als je vaststelt dat er in het geheel van het systeem véél geld wordt besteed aan reclame, weet je dat we in een fase van overproductiecapaciteit zitten. Denk dan nu maar eens aan de decadente lonen van voetballers en tennissers. Ook de steeds kortere levensduur van producten speelt daarin mee, en zo ontstaat de afvalmaatschappij. Als er veel afval is weet je dat we in een fase van overproductie zitten. Kijk dan naar de camping van pukkelpop. 

Je krijgt dan ook een groeiende kloof tussen rijk en arm. En een groeiende armoede. Er zijn nog mensen die kunnen consumeren, maar hun aantal daalt. Of nog: groeiende productiecapaciteit veroorzaakt groeiende werkloosheid, en groeiende werkloosheid veroorzaakt groeiende overproductiecapaciteit. Deze vicieuze cirkel leidt tot een toestand waarbij er teveel productiecapaciteit is en er tegelijkertijd ook te veel mensen zijn. Je kan een vicieuze cirkel maar oplossen als je beide factoren tegelijkertijd oplost. Je moet dus tegelijkertijd massale overproductiecapaciteit kwijtraken, en een massa mensen. En dat moet gebeuren binnen een relatief korte periode, anders valt de gelijktijdigheid weg. Er is slechts één manier om dat te doen: een grote oorlog. Na de oorlog zijn de fabrieken kapot gebombardeerd, en de mensen kapot geschoten. Die oorlog betekent de redding van het kapitalistisch systeem, want na de oorlog is er te weinig productiecapaciteit, en zijn er te weinig mensen, en dan kan de cyclus opnieuw opstarten…

Ik denk dat het duidelijk is dat we in de laatste fase van de cyclus zitten, en dat een grote oorlog dus onvermijdelijk is. Als je dan kijkt naar wat er op geopolitiek vlak bezig is, zie je overal de voorbereidingen voor die oorlog bezig. Het artikel in Streven is daar een illustratie van.

Als de dienstplicht terug wordt ingevoerd, zitten we in de laatste rechte lijn. In Zweden is die dienstplicht al terug ingevoerd, en de Franse president Macron heeft er een verkiezingsbelofte van gemaakt. Ook Duitsland en Polen overwegen de herinvoering van de dienstplicht. In maart 2018 bleek 65 procent van de belgen voorstanders van de herinvoering van de dienstplicht… Waarom werd dat eigenlijk onderzocht ?Je kan de mensen ervan overtuigen om te marcheren voor het klimaat. Dan zul je de mensen er ook wel van kunnen overtuigen om te marcheren voor vorst en vaderland…