De belgicisten weigeren om het te zien, maar de splitsing van dit onland lag al ingebakken bij de oprichting er van.
België is gesticht in 1830. In 1912, na 82 jaar belgië, schreef Jules Destrée een brief aan de koning met daarin: “Sire, ils nous ont pris la Flandre.” (Sire, ze hebben ons Vlaanderen afgepakt).
belgië is gesticht als Belgique, een Franstalig land, met daarin een landsgedeelte waarin de overgrote meerderheid van de (gewone) mensen geen Frans sprak, doch enkel een aantal “Vlaamse” dialecten. Voor de Franstaligen was Vlaanderen een wingewest.
Het klinkt raar, maar Vlaanderen was natuurlijk geen land, doch enkel een gewest, maar toch kan je de toestand ook zien als een vorm van kolonialisme. Vergelijk het met de Franse kolonie Algerije, die door de Fransen als een “overzeese” provincie werd gezien: het was een kolonie, die deel uitmaakte van de natie. Voor de Fransen van die tijd, was het ondenkbaar dat het kolonialisme ooit zou ophouden, net zoals het voor de belgen ondenkbaar was dat Congo ooit onafhankelijk zou worden. Maar het kolonialisme kwam aan zijn einde, en Algerije heeft in een bloedige oorlog zijn vrijheid heroverd. In Congo is het vreedzamer gegaan, al heeft de ei-zo-na heilige Boudewijn wel Lumba, de eerste Congolese president, laten vermoorden.
Ook in belgië is er een einde gekomen aan de kolonisatie van Vlaanderen doordat gebeurde wat voor de Franstaligen in hun superioriteitsdenken ondenkbaar was: het Nederlands werd een taal, en er ontwikkelde zich een Vlaams bewustzijn dat het niet meer aanvaardde dat de Nederlandstalige als minderwaardig werd aanzien. Tegelijkertijd kwam Vlaanderen ook tot economische ontwikkeling.
Diezelfde Jules Destréé schreef in zijn brief aan Albert I dan ook: « Sire, (…) Vous régnez sur deux peuples. Il y a en Belgique, des Wallons et des Flamands; il n’y a pas de Belges. » (Sire, u regeert over twee volkeren. In België zijn er de Walen en de Vlamingen; er zijn geen Belgen.)
Op dat ogenblik was de weg naar de splitsing van het land ingezet.
Als dan ook nog de Waalse staal-en steenkolen industrie in mekaar stortte werd Vlaanderen de leidende natie in het samenraapsel belgië. Dat was voor de Franstaligen onaanvaardbaar, en het zijn dan ook zij die de eerste staatshervorming op gang hebben gebracht om baas te blijven, dan niet in belgië, dan toch in Wallonië.
Elke staatshervorming heeft de twee landsgedeelten verder uit mekaar gedreven. Het proces komt stilaan op zijn einde. Het enige wat belgië nog bij mekaar houdt, is het Vlaamse geld dat naar Wallonië stroomt, en Wallonië toelaat om zijn socialistische idealen toch enigszins in stand te houden.
En zoals ik stelde in mijn vorige blog, maakt het neokapitalisme nu dat Wallonië de splitsing van belgië zal moeten eisen om zijn socialistische sociale zekerheid te redden van de privatisering.
Als Jadot, de goeroe van de PS het zo scherp verwoordt, betekent dat dat de Waalse toppolitici het beseffen. Ze rekken enkel nog wat tijd. En volgens Jadot is die eigenlijk al op.