Gisteren stelde ik dat een sociale zekerheid verbonden is met een natiestaat en dat de natiestaat belgië gewoon voorbij is.
Als links echt nog een sociale zekerheid wil moet het gaan voor een Vlaams Vlaanderen en een Waals Wallonië met een Vlaamse en Waalse sociale zekerheid. Dat veronderstelt dan dat de n-va er in slaagt om van Vlaanderen een natie te maken, onder andere door de VRT het Vlaamse gevoelen aan te laten wakkeren… De zogenaamde linkse culturisten die de Vlaamse canon van De Wever aanvallen, zijn te dom om in te zien dat ze zichzelf aanvallen.
Heb ik nu de n-va verdedigd ? Het lijkt er op, maar het is niet zo. Want ik ben er van overtuigd dat de natiestaat gewoon voorbij is. Niet enkel de belgische natiestaat, maar gewoon de natiestaat als verschijnsel. De n-va is gedoemd om te mislukken. Het is onmogelijk geworden om bij de bevolking van een bepaald grondgebied die als staat is georganiseerd een gevoelen van gemeenschappelijkheid op te wekken.
Op de eerste plaats door de migratie, en zeker door de factor islam in de migratie.
Als mensen geïndoctrineerd worden om hun anders-gelovige of zelfs anders-geaarde medemens als minderwaardig te zien, is er van gemeenschap geen sprake meer. De dag dat de moslims echt vertegenwoordigd zullen zijn in het bestuur, is het einde van de sociale zekerheid nabij.
Maar ook zonder de factor islam blijft er als factor de multiculturele samenleving. Het woord zegt het zelf: een samenleving van verschillende culturen. Nu is precies een gedeelde cultuur dé factor die het gemeenschapsgevoelen mogelijk maakt. Enkele blogs geleden besprak ik de hartekreet van Maiyam Safi waarin ze wanhopig poogt ons er van te overtuigen dat assimilatie voor haar niet mogelijk is. Welnu, assimilatie is nodig voor het gemeenschapsgevoelen en dus voor de sociale zekerheid.
Ja, ik weet het: in theorie zou er een ontmoeting en samengaan tussen culturen moeten mogelijk zijn, net zoals dat bij mensen mogelijk is. Maar ook bij mensen is echt ontmoeten een moeilijke zaak. De meesten van ons slagen er slechts in om kameraad of vriend te zijn met slechts enkelen in onze omgeving. Voor het gemeenschapsgevoelen, nodig voor de sociale zekerheid is dat “slechts enkelen” te weinig. Je kan geen solidariteit bouwen in een gemeenschap waarin slechts enkele van de verschillende culturen mekaar ontmoeten. En hoe meer mensen en culturen van elkaar verschillen, hoe moeilijker de ontmoeting wordt.
Ik bewonder de inspanningen van mensen – ook vanuit de kerk – die ontmoetingen met moslims organiseren. Laat me er maar van uitgaan dat die ontmoetingen vlot en in alle vriendschap verlopen. Maar je kan er niet omheen dat er zich meer en meer getto’s vormen, concentratiewijken waar enkel nog mensen van gelijke cultuur wonen en werken.
Op dit ogenblik komen er weer voorstellen om in te grijpen in ons onderwijs en de concentratiescholen, zowel witte als gekleurde te bannen. Als dat echt wil slagen, moet je ook ingrijpen in de huisvesting en mensen van verschillende culturen verplicht verspreiden in wijken en steden. Want wat voor zin heeft het om een moslimkind verplicht naar een witte school te sturen (als dat al mogelijk zou zijn), als het thuiskomt in een milieu dat de witte cultuur afwijst ?
De inspanningen van de voorstanders van de multiculturele samenleving zijn er in de feiten op gericht om de multiculturaliteit af te schaffen.
Of nog: als je de mensenrechten wil opleggen aan een cultuur die ver staat van die mensenrechten, vraag je aan die cultuur om zichzelf te verloochenen. Op dit ogenblik zie ik bij linksen zo veel goesting om de islam te “respecteren”, dat ze onzedig zwijgen over de schending van de mensenrechten in de islam. Als de negatie van de mensenrechten voorwaarde is voor de ontmoeting van de culturen, wil ik er niet in mee gaan.
Ondertussen is door de globalisering en de migratie de multiculturele samenleving een feit dat niet meer terug te draaien is, en de tendens zal zich onvermijdelijk verder zetten.
Daarmee wordt de natiestaat onmogelijk, en dus ook de sociale zekerheid. De afbraak van de sociale zekerheid valt dan ook nog samen met het neokapitalisme dat al even onvermijdelijk is. Het is onvermijdelijk omdat het een wetmatigheid is van het kapitalistische systeem, en die wetmatigheid gaat samen met de globalisering waardoor we concurrentie krijgen van landen die vroeger ver van ons bed lagen. Denk aan China. Daarbij komt dat we onze technologische voorsprong meer en meer kwijt geraken, zodat we die concurrentie niet kunnen winnen.
Onze sociale zekerheid was mogelijk door twee factoren: de natiestaat, en het feit dat we grotendeels enkel moesten concurreren met staten die ook natiestaat waren en ook een sociale zekerheid hadden. In feite is de sociale zekerheid beperkt gebleven tot het enige gebied in de wereld dat natiestaten kende: West-Europa.
Dat ik de sociale zekerheid als solidariteit op staatsniveau in de toekomst onmogelijk acht wil niet zeggen dat ik tegen georganiseerde solidariteit ben. (Eigenlijk is “georganiseerde solidariteit” een pleonasme, want solidariteit houdt het begrip organisatie al in.) Maar die solidariteit zal niet meer op staatsniveau georganiseerd kunnen worden. We zullen dus op zoek moeten gaan naar andere niveau’s. Of nog: we zullen andere gemeenschappen dan de staat moeten vinden of creëren die voldoende schaalgrootte hebben om solidariteit te organiseren. In mijn boek Eutopia ga ik op zoek naar zulke gemeenschappen. En ik heb ze gevonden. Maar dat kan ik hier niet uitleggen. Als je daarover mee wil nadenken, moet je naar www.maymarx.be waar je Eutopia gratis kunt lezen en/of downloaden, ook in ebookformaat.
Ik heb er geen probleem mee dat links wil vechten voor onze huidige sociale zekerheid. Maar toch drie bedenkingen. Ten eerste: dat moet samengaan met denkwerk over een alternatief voor de staat. Twee: het is zeker mogelijk om nu al initiatieven in die zin op te starten. Drie: vergeet de sociale zekerheid op belgisch niveau en ga volop voor sociale zekerheid op Vlaams/Waals niveau.
Of nog: ja, verdedig de sociale zekerheid voor de mensen van nu. Maar bereid ook al de toekomst voor. En vooral: ondergraaf de basis voor een sociale zekerheid niet door het nationalisme te bekampen. Ik ben geen voorstander van het nationalisme omdat het eigenlijk al voorbij is; omdat het ook kan leiden tot uitsluiting van anderen; en omdat ik geloof dat er alternatieven zijn. Maar voorlopig is het de enige weg om de sociale zekerheid nog een tijdje vol te houden.