VRTNWS
Als je een land bezoekt, niet enkel als op het strand liggend voorwerp, maar met oog voor samenleving en cultuur, dan kan je na één bezoek, niet zo maar oordelen. Maar je krijgt wel een eerste indruk, en die kan je er toe aanzetten om ook na je bezoek interesse te ontwikkelen voor dat land. Ik heb nogal wat landen bezocht die niet zo interessant waren. Wel, Cuba is fascinerend. Neen, het heeft geen overweldigende natuur, en ik vond het klimaat niet aangenaam. Te warm, te vochtig. Het heeft ook geen Vlaamse primitieven. Dat kan ook moeilijk omdat het eigenlijk pas sinds 1959 bestaat. Voordien was het bewoond door indianen, maar die werden in de zestiende eeuw uitgemoord door de Spanjaarden. Die hebben een eventuele Indiaanse cultuur niet vervangen door hun Spaanse, maar de indianen vervangen door zwarte slaven. Over het algemeen leidt slavernij niet tot dingen zoals het Lam Gods van Van Eyck of de Matteuspassie van Bach. Later is het in handen van de Amerikanen gekomen. Die hebben ook nooit ergens cultuur gebracht. Tenzij je Coca Cola en obesitas cultuur noemt.
En toch is Cuba ook cultureel interessant omdat het na de revolutie onder Fidel Castro een levensstijl heeft ontwikkeld die doordrongen is van het revolutionaire ideaal. Dat ideaal, en de bekommernis om de verworvenheden van de revolutie levend te houden, bepaalt de Cubaanse samenleving. Hoe lang nog is een vraag. De schandelijke Amerikaanse boycot weegt zwaar. Miami Cubanen worden door de CIA nog altijd ingezet om de revolutionaire geest te ondermijnen. En als ze worden ontmaskerd en de gevangenis ingaan, schreeuwen alle welmenende democraten in onze nep-democratieën dat Cuba politieke gevangenen martelt. Als ik na een tyfoon wat steungeld naar Cubaanse vrienden wil sturen, weigeren belgische banken daar aan mee te werken. Als ze dat toch doen, worden ze zelf door de Amerikanen geboycot.
En waarom eigenlijk die Amerikaanse boycot ? Is Cuba een bedreiging voor het Amerikaanse grondgebied ? Is het een economische concurrent ? Ontwikkelt het atoomwapens of raketten ? Neen, de Amerikaanse (en dus ook wereldwijde) boycot is pure smeerlapperij: de Cubaanse rijken en feitelijke slavenhouders die door de revolutie naar de VS zijn gevlucht vormen een machtige groep die invloed heeft op de Amerikaanse presidentsverkiezingen. En dat krapuul heeft de hoop nog niet opgegeven om zijn decadente rijkdom terug te winnen.
In Cuba gaat het niet over de keuze tussen een democratie of een dictatuur, maar om de keuze tussen feitelijke slavernij en de dictatuur. Tussen een dictatuur en toestanden zoals in Haïti
https://nl.wikipedia.org/wiki/Haïti
dat wél de Amerikaanse goedkeuring krijgt.
Als dan de dictatuur van een totaal achterlijk land een arm, maar ontwikkeld land heeft gemaakt, kies ik voor de politieke dictatuur boven de sociale dictatuur.
Ja, Cuba is een arm land. Die armoede is grotendeels te wijten aan de boycot. Het is dus van een schandelijke hypocrisie als de VS – en wij als hun aanhangsel – de armoede in Cuba aanklagen.
Maar in Cuba kan wel iedereen lezen en schrijven. Kan Trump dat zeggen van zijn land ?
In Cuba lijdt niemand honger en is niemand dakloos. Hallo, Trump ?
Cuba heeft een gezondheidszorg en geneeskunde op een niveau waar veel ontwikkelde landen nog niet van kunnen dromen.
Cuba kent een kindersterftecijfer dat lager is dan sommige geïndustrialiseerde landen,[6] en een gemiddelde levensverwachting van 78,3 jaar, daarmee heeft Cuba een hogere levensverwachting dan de Verenigde Staten. In 2006 was Cuba het enige land in de wereld dat aan de WWF-definitie van duurzame ontwikkeling voldeed; met een ecologische voetafdruk van minder dan 1,8 hectare per hoofd van de bevolking en een Index van de menselijke ontwikkeling van meer dan 0,8 voor 2007. (Wikipedia)
Wel, dat land fascineert me ! En ik bewonder het Cubaanse volk dat al zo lang stand houdt tegen het machtigste land van de planeet.
Natuurlijk zijn er ook in Cuba mensen die het graag wat beter zouden hebben. Maar de Cubanen dragen hun armoede met waardigheid. De kraag van hun hemd kan verrafeld zijn. Maar het is wel proper. Als je dat vergelijkt met de armoede in de achtergebleven wijken van de Amerikaanse steden, en in de banlieu ’s van Parijs of de getto’s van Kuregem of Molenbeek…
Ook al heb ik echt wel de toeristische paden verlaten, toch heb ik geen structureel ongelukkige Cubanen gezien. Klaarblijkelijk putten ze ook veel kracht uit hun ongelooflijke muzikaliteit. Meer dan eens heb ik het meegemaakt dat iemand ergens op een bankje een gitaar bovenhaalt en begint te spelen. Even later komt er toevallig nog iemand met een gitaar voorbij die zich aansluit, en op een mum van tijd speelt daar een klein orkestje de vrolijkste muziek. Dat kan niet in een land waar de inwoners gebukt gaan onder een dictatuur. Ik denk niet dat je dat tegenkomt in Noord-Korea. Hier ook niet.
Als Cuba een dictatuur is, is het een kleurrijke en vrolijke dictatuur.
Natuurlijk ben ik voor de democratie, en zou ik liever zien dat het één partijstelsel zou verdwijnen. In mijn boek Eutopia beschrijf ik hoe in mijn ogen een staatsbestel in mekaar moet steken. In een echte democratie is er geen plaats voor partijen. Voor geen enkele. Het meer partijen stelsel dat bij ons door niemand in vraag wordt gesteld, past in een kapitalistische samenleving die de concurrentie (ook tussen partijen) cultiveert. In een samenleving waarin mensen systemisch samen en niet tegen mekaar op leven, passen dus ook geen partijen. Cuba is voor mij dus geen ideaal. Maar het heeft wél recht op zijn plaats op deze planeet. En het verdient onze bewondering.
PS Je kan mijn boek Eutopia gratis lezen en/of downloaden, ook in ebookformaat op deze website onder de rubriek Publicaties.