Doorbraak
Eeuwig fulmineren werkt contraproductief
Je moet het maar durven: in deze tijd iets goeds vertellen van Bart De Wever. Daniëls doet het. Natuurlijk doet hij het op een site die uitdrukkelijk Vlaams gezind is. Maar toch. Zowel voor zogenaamd links als voor extreem-rechts is De Wever de gebeten hond. Beide strekkingen blinken ook niet uit in intellectuele waardigheid en hoeven zelfs niet te weten wàt iemand zegt. Als ze weten wié het zegt, weten ze al of het waar is of niet.
Wel, ik durf het ook en ik wil aan Daniëls betoog nog toevoegen dat De Wever zowat de enige politicus is die een visie heeft op het probleem van de islam, of in ieder geval de enige die zijn visie uitdrukkelijk durft naar buiten brengen.
Blijft de vraag: is die visie juist ?
Ze is juist in die mate dat ze gelijk is aan de mijne.
Maar toch eerst nog iets over de stelling van Daniëls.
Op het einde van deze blog kom ik terug op het onderscheid dat Daniëls maakt tussen moslim en mohammedaan. Voorlopig maak ik dat onderscheid nog niet: als ik het over de moslim heb, heb ik het over de mohammedaan.
Daniëls denkt dat de islam dezelfde evolutie kan doormaken als het Jodendom en het Christendom waarbij de teksten in hun historische context worden geplaatst en de groeiende ethische inzichten in de leer worden opgenomen.
Ik twijfel er aan of dit mogelijk is bij de islam.
Het zou me te ver leiden om het Jodendom hier uit te spitten. Ik beperk me tot het christendom.
Ja, het Oude Testament wordt in de officiële leer van het christendom nog altijd gezien als een inspiratiebron. In mijn ogen onterecht. Maar dat verandert niets aan het feit dat het Nieuwe Testament een duidelijke stap vooruit is die afstand neemt van elke agressiviteit en onverdraagzaamheid die je in het Oude Testament kan terugvinden. Met andere woorden: de evolutie, wég van die voor ons onaanvaardbare opvattingen, is bij het christendom al aangevat van bij het allereerste begin. De verwerping van deze agressieve opvattingen ligt vervat in de oorspronkelijke kern van het christendom. Dat is niet zo bij de islam.
Christenen moeten om “bij de tijd” te zijn, niets loslaten van de kern van hun geloof. Dat is totaal anders bij de islam.
Praat met om het even welke bewuste moslim (vele moslims zijn zoals vele christenen eigenlijk gelovig analfabeten) en hij zal je bevestigen dat de eenheid van geloof en staat tot de kern van de islam behoort. Dat kan ook niet anders, want je kan de boodschap van een religie nooit los koppelen van de boodschapper, in dit geval Mohammed die expliciet het geloof heeft verbonden aan de staatsinrichting. Mohammed was niet enkel een profeet, maar ook een politieker.
Ik kan het nog anders zeggen: als je op zoek gaat naar de betekenis van de boodschap, moet je naar de boodschapper kijken. En dan zie je bij Mohammed een profeet die je niet kan loskoppelen van de politieker of andersom.
Het lijkt me mogelijk dat de moslims ethische vooruitgang maken, bijvoorbeeld in hun opvattingen over de verhouding man-vrouw. Maar het aanvaarden van de scheiding van religie en staat kan niet zonder een kernidee van de religie los te laten. De dag dat hij de mogelijkheid er toe ziet, zal elke bewuste moslim de staat organiseren volgens de wetten van de islam, of zeg maar, van Allah.
Ik deel dus het optimisme van Daniëls niet. En toch heeft De Wever gelijk.
Want er blijft het onderscheid tussen de ideologie en de mens. Bij sommige mensen valt dat onderscheid weg omdat ze zich volledig identificeren met de ideologie. Maar dat is zeker niet zo bij iedereen.
Je kan toch niet beweren dat er bij de moslims géén mensen van goede wil zijn ? Je kan er toch niet van uitgaan dat elke moslims liegt en je bedriegt ? Niet elke moslim die naar je wil luisteren en nadenken over wat je zegt, speelt schijnheilige komedie.
ik denk zelfs dat we tot echte dialoog moeten bereid zijn. Dat betekent dat we niet enkel moeten proberen te overtuigen, maar ook dat we moeten openstaan voor de boodschap van de andere.
Zo wil ik meegaan met de moslim die de waarde van het gezin benadrukt en zijn kritiek aanvaarden op de manier waarop wij in onze moderne materialistische samenleving omgaan met de meest essentiële relaties en die laten corrumperen door consumentisme. Natuurlijk ben ik het niet eens met de onderdrukking van de vrouw in de islam. Maar bepaalde vormen van feminisme hebben de ene onderdrukking vervangen door een andere als ze vrouwen dwingen om als muizen mee te hollen in de prestatiemolen van onze concurrentiesamenleving.
Zo ’n dialoog moet zeker kunnen.
In ieder geval heeft Daniëls gelijk: wie ongenuanceerd de moslims afwijst, laat geen enkele opening voor een menselijke oplossing. Het vlaams blok wijst de moslims af, want het wil zo ’n oplossing niet. Het heeft zijn eigen oplossing: deportatie. Binnenkamers spreekt het ook over uitroeiing.
Iemand als de Gentse imam Ben Haddou Khalid moeten we krediet geven en steunen.
Daniëls maakt het onderscheid tussen moslims en Mohammedanen. Zijn studie heeft hem geleerd dat er voor Mohammed al een islam was die wél vredelievend was. Moslims zouden dan aanhangers zijn van die islam. Een mohammedaan is dan een aanhanger van de islam van Mohammed.
Ik denk niet dat dit onderscheid op dit ogenblik relevant is: er zijn hier enkel mohammedanen. Maar het is wel interessant en biedt een mogelijkheid, om, bijvoorbeeld via imamopleidingen, mohammedanen te laten kennis maken met die pré-mohammedaanse islam. Misschien ligt daarin een kans om toch beweging te krijgen in het denken van onze moslimbevolking.
Lees ook: Bang zijn voor Mohammed