Grenzeloos
Antikapitalistisch blok bij de klimaatmars op 6 november
Laat het duidelijk zijn dat ik het fundamenteel eens ben met de visie van deze “diverse organisaties”.
Toch zal ik niet mee marcheren. Het is om te lachen, maar ik marcheer nu eenmaal niet graag. Nooit graag gedaan. En mee marcheren is al helemaal niet mijn ding. In heel dat samen gemarcheer ontstaat een soort bubbel waarin een mens de neiging krijgt om ook braaf mee te gaan dénken. En voor je het weet ben je met stenen aan ‘t smijten, terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil… Als ik goed gezind ben heb ik medelijden met de enthousiast krijsende massa’s die de oproepen van de priester met de megafoon beantwoorden met de aangeleerde goed klinkende en voor de rest niets zeggende versjes uit de vespers van de heilige maagd Anuna. Als ik slecht gezind ben, walg ik er van.
Altijd walg ik van de zogenaamde “leiders” van de zogenaamde massabeweging, want ze degraderen mensen tot volgelingen. Met volgelingen kan je misschien een veldslag winnen, zeker als je ze voorop laat lopen en voortdrijft. Maar je kan er geen gezonde samenleving mee bouwen. Dat betekent ook dat je met die leiders altijd verzandt in het soort samenleving dat een vrij mens niet wil.
Dat geldt voor leiders die naar een fascistische samenleving leiden, maar evenzeer als ze naar een “communistische” samenleving leiden. Voor de mensen die niet weten wat communisme is en bij het woord dadelijk aan Stalin of Mao denken, om nog niet te spreken van die vetzak in Noord-Korea: voor mij part vervangen jullie “communistisch” door socialistisch of welk ander links klinkend woord dan ook.
Een samenleving die bouwt op leiders kàn geen samenleving zijn, want leiders lopen per definitie niet samen met hun volgelingen en hun volgelingen drommen samen gelijk schapen. Of lemmingen.
Een echte samenleving bouwt op gelijken die de zaak samen aanpakken.
Overigens moeten die gelijken zo verschillend mogelijk zijn. Want een samenleving heeft oneindig veel verschillende talenten nodig. De gelijkheid bestaat er dan in dat iedereen naargelang zijn talenten zijn verantwoordelijkheid neemt en iedereen die dat doet gelijk wordt gewaardeerd.
Zo ’n samenleving is niet voor zo dadelijk…
Ze kàn niet voor zo dadelijk zijn omdat nogal wat mensen daar niet klaar voor zijn, zoals blijkt uit het succes van de spijbelmarsen.
Die spijbelmarsen zijn een toonbeeld van hypocrisie. Aan die onvoltooide jongeren wordt wijsgemaakt dat ze door te spijbelen hun verantwoordelijkheid voor het klimaat opnemen, terwijl er enkel van hun onvoltooidheid misbruik wordt gemaakt om ze voor de kar te spannen van de kapitalisten die in de klimaattransitie geld hebben geroken en in oorlog zijn met kapitalisten die nog te veel winst maken vanuit de oude klimaatonvriendelijke energievoorzieningen.
Een en ander kan zelfs op korte termijn enkel leiden tot diepe ontgoocheling. Je krijgt dan klimaatontgoochelden in de aard van de Amadezen die ooit ontgoocheld Amada hebben verlaten en stinkend rechtse bourgeois zijn geworden. Hetzelfde fenomeen heeft zich voorgedaan bij de overgrote meerderheid van de mei-68-ers.
Nog erger natuurlijk is dat onze huidige samenleving zo in mekaar steekt dat mensen helemààl niet bekwaam worden gemaakt om verantwoordelijkheid te nemen voor de opbouw van de samenleving. Mensen worden opgeleid om verantwoordelijkheid te nemen voor de opbouw van winst voor anderen of voor levensonderhoud en genotsvoorzieningen voor zichzelf. Dat is de kapitalistische kant van het verhaal.
Je hebt ook de linkse kant, die al even erg is. Want die houdt de mensen voor dat ze moeten opkomen voor hun rechten en moeten strijden voor een goed loon, voldoende pensioenen, niet te lange loopbaan… Natuurlijk hebben mensen daar recht op. Maar het is wel geen opvoeding tot verantwoordelijkheid voor de samenleving.
En ja, er zijn zeker mensen die wél bekwaam en bereid zijn om bewust te werken aan de opbouw van de samenleving en daarin zin te vinden voor hun bestaan. Maar die mensen kunnen en doen dat niettegenstaande de samenleving waarin ze nu leven. Of die samenleving nu eerder links is dan rechts, sociaal of asociaal, maakt eigenlijk niets uit. Het eindresultaat is wel dat een echte linkse op dit ogenblik niet moet rekenen op de massa om te strijden voor een echt menselijke samenleving.
Marcheren, voor om het even wat, is op dit ogenblik hetzelfde als wat flaminganten doen: ze zingen uit luide borst en met fiere stem de Vlaamse Leeuw en putten daaruit een plezant gevoelen van samenhorigheid en “samen sterk”- weet je wel. Daarna drinken ze een glas, pissen een plas, in tirailleur voor de urinoirs… en alles blijft zoals het was.
Of denk je nu echt dat de Bezossen, Bransons, Oranje Alexanders, eigenaars van de Shell… zich maar een reet aantrekken van wat straatgewoel van pubers of oude knarren die zich nog kras wanen ? Alexander van Oranje wéét dat een rondritje met de gouden koets volstaat om de overgrote meerderheid van de ander zo nuchtere Hollanders weer in het aanbiddend gejuich te doen uitbarsten dat zijn kapitaal veilig stelt, ook al hoort zijn Shell bij de meest vervuilende bedrijven ter wereld.
Dàt is de wereld waarin wij leven. En hij gaat in snel tempo om zeep. Biden legt er de zweep op.
Ik kijk naar mijn puberende neefjes en moet de macho in mij bovenhalen, want anders krijg ik de tranen in de ogen als ik denk aan de wereld die hen te wachten staat.
Is de toestand hopeloos ? Ja, natuurlijk. Maar die tranen verplichten me wel om me hopeloos maar enthousiast in te zetten om dat ene minuscuul klein steentje te verleggen in de rivier.