Knack
‘Hoe pervers is het dat uitgerekend pensioenfondsen de kwaliteit van zorg voor ouderen ondermijnen?’
Lieve lezers, laat dit maar eens goed doordringen: oude mensen zijn in ons systeem verworden tot pionnen voor winst en verrijking.
Het gaat om wat die oude mensen zelf betalen in hun zorginstelling, maar daarbuiten ook om wat ze zelf tijdens hun leven al betaald hebben aan belastingen, en ook om wat hun kinderen nu betalen aan de staat die de investering van de misdadige kapitalist rendabel maakt.
Want vergis je niet: die private zorginstellingen worden ook nog gesubsidieerd. Precies die subsidie maakt de winst uit voor de kapitalist.
Dat betekent dat ik nu via de belastingen een rijke rijker laat worden die mijn vader de zorg ontzegt waar hij recht op heeft.
Dàt is het kapitalisme.
En neen, dat is geen uitwas van het kapitalisme. En dat is geen kwestie van slechte mensen die rijk willen worden. Het is gewoon het systeem.
Naïeve mensen zoals Anneleen De Bonte rekenen dan op onze democratische staat om dat soort toestanden te corrigeren. Maar onze democratie is een democratie die in heel haar systeem, ingebed ligt in dat kapitalisme.
Waarom denk je dat de VS in alle landen die ze imperialistisch in beslag nemen, onze vorm van democratie proberen in te voeren ? Het antwoord is duidelijk: onze vorm van democratie is de meest geschikte politieke structuur in dienst van het kapitalisme. Of nog: in onze democratie staat de politiek per definitie in dienst van het kapitaal.
In het kapitalisme ligt de macht bij het kapitaal. Vakbonden proberen wat aan die macht te knabbelen en de harde kanten wat te verzachten, maar in de eerste plaats zijn er zeer weinig streken op onze planeet waar de vakbonden echt iets betekenen, en ook bij ons waar de vakbonden zogenaamd sterk staan, verliezen ze altijd de strijd als het er op aankomt. Kijk maar naar de sluitingen van Renault en Ford: ze tonen duidelijk de onmacht van de vakbonden.
In de economie ligt de macht bij het kapitaal, en dus is dat ook zo in de samenleving. Dat houdt dus in dat ook in de leiding van de samenleving de macht bij het kapitaal ligt. De politiek staat in dienst van het kapitaal. Of nog: de politiek is niet bezig met het algemeen belang (al wordt dat wel wijsgemaakt aan de goedgelovige burger); de politiek is bezig met het scheppen van de best mogelijke voorwaarden voor het kapitaal om te kunnen groeien. Dat gaat dan over
infrastructuur, toelevering van energie, lage kosten, lage belastingen, lage lonen, … Dat de burger daar soms ook een graantje van meepikt neemt de kapitalist er dan wel bij; als dat bij een graantje blijft.
Of een politieker een goed of een slechte mens is, doet er niet toe: als puntje bij paaltje komt, kàn hij niet anders dan de kant kiezen van de kapitalist. Als hij een goed mens is kan hij dan daarna de pil voor de gewone mens wat proberen te verzachten, maar dat is het dan ook. Daarbij zal dat verzachten van de pil er ook bijna altijd op neerkomen dat de pijn over zoveel mogelijk mensen verdeeld wordt. Gewone mensen. Dat heet dan solidariteit.
De investeringen van het privékapitaal in de zorg moet je ook kaderen in hét grote probleem van het kapitalisme van de laatste tientallen jaren: de uit de hand gelopen kapitaalaccumulatie. Het is hier niet de plaats om te verklaren hoe het kapitalisme onvermijdelijk tot kapitaalaccumulatie leidt, maar het is wel duidelijk dat die accumulatie op dit ogenblik enorm is geworden. Die kapitaalaccumulatie is exponentieel omhooggeschoten vanaf 1990 – onthou dat jaartal !
Het komt er op neer dat kapitalisten op een berg geld zitten terwijl ze geen kansen zien om dat geld winstgevend te investeren. Er bestaan genoeg goede doelen voor dat geld, maar ze zijn niet winstgevend. Denk daarbij aan ziekenzorg, onderwijs, ouderenzorg…
Het kapitalisme moét een oplossing vinden voor die kapitaalaccumulatie en richt zijn investeringspijlen nu dus op de sectoren die tot nu toe door de staat werden gefinancierd. In dat kader past de privatisering van ouderenzorg, concreet in publieke-private partnerschappen, die worden voorgesteld als een win-winsituatie, zowel voor de overheid die geld beschikbaar krijgt van de private investeerder, als voor die investeerder. Maar het komt er op neer dat de overheid die instellingen subsidieert en dat precies die subsidies de winst vormen die de investering voor de kapitalist interessant maakt om zo zijn overschot aan kapitaal op te lossen.
De goedmenende zal van de overheid verwachten dat die normen zal opleggen waaraan die zorg zal moeten voldoen, maar weer: de politiek staat in dienst van het kapitaal. De overheid zal dus nooit normen opleggen die de winst aantasten. Weer een illusie armer.
Overigens kan je ook de economische klimaattransitie in dat kader van kapitaalaccumulatie plaatsen: de overgang naar “duurzame” productie geeft veel kansen voor investeringen, maar ook nu weer zal subsidiëring nodig zijn. Merk hierbij op dat het eerste IPCC rapport over het klimaat dateert van 1990. Is het toeval dat de vaststelling van het probleem van de kapitaalaccumulatie samenvalt met de vaststelling van het klimaatprobleem dat mee zal werken aan de oplossing van het probleem van die kapitaalaccumulatie ?