Doorbraak
Tom Vandendriessche is Europees parlementslid voor het Vlaams blok. Dat moet me natuurlijk alert maken. In hoeverre is zijn betoog propaganda voor dat vlaams blok en verspreiding van fascistisch-nazistisch gedachtengoed ?
Toch moet ik in grote lijnen meegaan in zijn betoog.
Voor de mensen die me al dadelijk in het fascistische hokje zetten omdat ik niet radicaal inga tegen de mening van Vandendriessche: merk op dat ik consequent weiger te spreken over het vlaams belang, omdat die partij onder de naam vlaams blok ooit is veroordeeld voor racisme en de naamsverandering enkel een cosmetische ingreep is. Het vlaams belang is dus eigenlijk nog altijd het vlaams blok.
Weinig mensen beseffen wat die term “blok” eigenlijk betekent.
Om die betekenis te beseffen kan je best kijken naar de fascistische propagandafilm Triumph des Willens uit 1935, van Leni Riefenstahl, een verslag van de Parteitag in Neurenberg. Laat je niet vangen door de propaganda, maar bewonder wel het filmische meesterwerk. En vooral: zie hoe de aanhangers van Hitler staan opgesteld in blokken voor de Führer, waarbij ieder blok zich voorstelt: het blok uit Westfalen; het blok uit Beieren; het blok uit Saksen… Het vlaams blok ziet zichzelf daar ook opgesteld als het blok uit Vlaanderen… De naam blok maakt voor de goede verstaander duidelijk waar de partij voor staat.
Merk ook op dat ik vlaams en blok niet met hoofdletter schrijf. Er is geen enkele reden om met een hoofdletter respect te tonen voor dat vlaanderen of dat blok.
Ondertussen speelt dat blok het spel smerig, maar slim. Het verkondigt voortdurend meningen die in zich correct zijn en door de overgrote meerderheid van de mensen ook als correct worden aangevoeld, en hoopt dan dat de linkse domme meute zich tegen die mening gaat verzetten, omdat ze zich wil verzetten tegen het vlaams blok. Het resultaat is dan dat een groot gedeelte van de overgrote meerderheid zich afkeert van de domme linkse meute en aan de kant van het blok gaat staan.
Je kan dit toepassen op de slogan “Eigen volk eerst !”. Telkens een linkse die slogan verontwaardigd afwijst, denkt een gewone mens: “Maar iedereen past toch voortdurend die slogan toe ? En is het niet normaal dat ik eerst voor mijn eigen volk zorg, voor mijn familie ? Supporteren we niet allemaal voor de kampioenen van ons volk ?”
En dus: als ik zo rondom mij kijk, zie ik weinig vlaams blokkers die ideologisch nazistisch zijn. Ze staan daar omdat ze ontgoocheld zijn over links. Terecht ontgoocheld.
Maar het ging over het feminisme.
Vandendriessche heeft gelijk. Ik heb die Liesbet Stevens bezig gehoord in Terzake. Ze verzwijgt en liegt. Haar instituut is verworden tot een club van doorgeslagen feminisme.
Het is een opvallend fenomeen van deze tijd. Je ziet het overal: juiste basisinzichten worden niet meer verdedigd als zodanig, maar de verdediging leidt tot een aanval waarbij het tenslotte niet meer gaat om de verdediging van het basisinzicht, maar om de vernietiging van een vijand.
Natuurlijk is racisme te verwerpen en steun ik acties tegen racisme, bijvoorbeeld tegenover de zwarte mens. Maar als die actie niet enkel meer verdediging is van de zwarte mens, maar een aanval op de witte mens wordt, is er iets mis.
Dat geldt ook voor het feminisme.
Natuurlijk is het goed dat de patriarchale samenleving wordt afgebroken en er wordt geijverd voor de gelijkheid van de vrouwen tegenover de mannen. Maar als de verdediging van de vrouw overgaat in een aanval tegen de man, wordt het feminisme even erg als waartegen het strijdt.
Voor mijn part noem je die polarisatie “wokisme”.
Het verschrikkelijke aan heel de zaak ligt er in dat dit wokisme gewone, gezond denkende mensen afstoot en zo contraproductief wordt. Eigenlijk komen we uit bij hetzelfde proces als dat wat ik beschreven heb bij het vlaams blok.
Natuurlijk moet discriminatie strafbaar zijn en veroordeeld worden.
Maar het bestraffen van mensen die zich schuldig maken aan discriminatie helpt niet om het voelen en denken dat aan de oorsprong ligt van de discriminatie te bestrijden; niet bij de betrokkene, en niet bij de anderen, de massa…
Antiracisme, feminisme, genderisme… moeten ingaan tegen diepe overtuigingen die leven bij (te) veel mensen in de samenleving.
Het gaat er om om processen in gang te zetten waardoor mensen gevoeliger worden voor menselijkheid in onderlinge betrekkingen. Het gaat er om om mensen te overtuigen. Je overtuigt niemand door hem aan te vallen. Als je iemand aanvalt, gaat hij zich verdedigen, kruipt in een egelstelling, en bereik je hem niet meer.
Bij bewegingen voor gelijkheid moet de focus liggen op overtuigen, niet op bestraffing of aanval.
Dàt hebben Liesbet Stevens en consoorten niet begrepen.
Ik stelde zojuist dat deze agressiviteit, polarisatie… een opvallend fenomeen van deze tijd is. Daarop volgt natuurlijk de vraag: hoe komt dat ?
Uiteraard heb ik geen sluitend antwoord op die vraag. Ik kan enkel een vermoeden verwoorden.
Ik denk dat deze tijd wordt gekenmerkt door een diepe wanhoop; door het verlies van de hoop op een betere toekomst; of zelfs gewoon op een toekomst.
Iedereen is ondertussen overtuigd van het klimaatprobleem. Maar evenzeer is iedereen er zich ondertussen van bewust dat we het niet opgelost zullen krijgen.
Iedereen beseft dat na corona het volgende virus al klaar ligt.
Iedereen ondervindt elke dag dat we afzakken naar een enorme economische crisis.
Iedereen wéét dat de dreiging van een volgende grote oorlog reëel is. De idee is zo overweldigend dat nogal wat mensen het niet willen weten. Maar je kan enkel iets niet willen weten, als je het weet.
De technologische vernieuwingen stellen ons voor grote morele uitdagingen. Hoe op een menselijke manier omgaan met al die nieuwe mogelijkheden ? Het is duidelijk dat we daar nog lang niet mee klaar zijn en ondertussen gaat het allemaal zo snel dat we het gevoelen hebben dat we voorbij gehold worden in de zoektocht naar de vraag: wat is goed en wat is kwaad ?
Kortom: we zien het niet meer zitten. We ploeteren maar wat voort, vluchten weg naar Pukkelpop en voor de wat deftigeren naar terrasjes, winkelcentra en pretparken.
Dat leidt tot “Ik wil alles, en ik wil het nu, want morgen is er misschien niets meer”; tot onmiddellijke behoeftebevrediging, voldoening, genot.
Dat onmiddellijke speelt ook bij de activisten: de gelijkheid moet, en ze moet nu. Wie wil forceren wordt agressief. En alles wordt erger.
Het is duidelijk: de mensheid zit op een scharniermoment van haar geschiedenis. Onze samenleving is in diepe crisis.
Laat ons bidden…