Ignis
Er is iets raars in dat verhaal van God die mens wil worden: God is woord.
Nogmaals: laat mij benadrukken dat we in de omgeving van de mythes zitten als we het woord God uitspreken. We proberen te spreken over dingen waar we eigenlijk geen woorden voor hebben.
En dan staat er: het Woord…
Het evangelie van Johannes begint zo:
“In het begin was het Woord en het woord was bij God en het Woord was God.”
Het is niet voor niets dat ik God in eerdere blogs heb omschreven als de fluisterend oproepende: God is een gefluisterde oproep. Fluisterend omdat het gaat om een kind in een kribbe.
Desmet heeft het over een oproep tot gerechtigheid.
Johannes zal verder in zijn evangelie een oproep tot liefde evoceren.
Voor de mensen die allergisch zijn aan de woorden God, godsdienst, religie…: het gaat hier niet om een macht die we gunstig moeten stemmen door offers of om iemand die bevelen geeft en eist dat die worden uitgevoerd. Het gaat niet om een God die regeltjes oplegt of zelfs niet zegt wat goed of niet goed is: hij roept ons gewoon op om lief te hebben. Liefde verdraagt geen regels, geen geboden of verboden. Ze heeft die niet nodig: wie liefheeft wéét wat goed is.
Ooit heb ik mensen spottend horen zeggen dat die christen-gelovigen zich toch wel belachelijk maken met hun Kerstmis: al meer dan tweeduizend jaar vieren ze dat hij komt, terwijl hij nooit gekomen is.
Maar hij komt. Ieder jaar opnieuw vieren we dat we hem horen en hopen we dat méér mensen hem horen. Zolang iemand hem hoort, komt hij.
En geef toe: moéten we niet volhouden met het doorgeven van het woord ? Moéten we niet Kerstmis blijven vieren om de fluisterend oproepende God levend te houden; telkens opnieuw geboren te laten worden ?
De idioten die van kerststallen winterstallen maken en pogen om de idee van Kerstmis uit ons bewustzijn te halen, dragen een verpletterende verantwoordelijkheid: ze duwen ons in een wereld waarin dwaas gelul en de roep om haat het haalt van de enige boodschap die er toe doet.
Die boodschap is actueel.
Vrede !