Streven
Vrolijk word je niet van deze tekst van Branko Milanovic.
Als ik vrolijk wil zijn, moet ik oogkleppen opzetten en niet verder kijken dan mijn nabije omgeving. Daar zie ik natuurlijk ook wel mensen die mekaar pijn doen, maar toch ook veel goeds. En ik zie mensen die ontroerend hun best doen, zodat je ze kan vergeven als ze mislukken.
Maar de wijde wereld is om zeep.
Misschien is de wereld wel altijd om zeep geweest.
Ik geef enthousiast af op het kapitalisme of de VS. – Natuurlijk terecht ! – Maar als ik de geschiedenis overloop zie ik niets anders dan strijd. En welvaart voor de weinige winnaars, terwijl de verliezers altijd de massa uitmaken.
Het is nooit anders geweest.
Mijn generatie – van na de tweede wereldoorlog – heeft het hier niet slecht gehad. Maar wij hoorden dan ook bij de winnaars.
Ook dank zij het Amerikaanse Marshallplan hadden we de middelen om de boel weer op te bouwen. Tegen de rest van de wereld wonnen we de concurrentiestrijd en de kolonies leverden ons alles wat we nodig hadden en hier niet vonden.
De koude oorlog was vervelend, maar als je gewoon naar de feiten kijkt, hadden we er weinig last van.
We profiteerden mee van de Amerikaanse bereidheid om overal in de wereld bommen te gooien als dat goed uit kwam.
En we dachten dat onze welvaart het resultaat was van ons hard en slim werken.
We hebben natuurlijk hard en slim gewerkt, maar ook elders waren er mensen die hard en slim werkten, en toch niet tot welvaart kwamen, gewoon omdat wij sterker waren en konden pakken wat we nodig hadden.
Moeten wij ons daarover schuldig voelen ? De gewone man al zeker niet.
De wokers die het tegenwoordig altijd maar hebben over de blanke (hetero) man zouden die man beter namen geven. Natuurlijk denkt iedereen dan aan Hitler of Stalin, maar noem toch ook maar Goldman-Sachs of Rothschild en consoorten.
Je kan natuurlijk beginnen over collectieve schuld. Bijvoorbeeld de collectieve schuld van de Duitsers. Ooit ben ik meegegaan in dat verhaal van de collectieve schuld, maar ondertussen ben ik er van overtuigd dat de collectieve schuld een idee is die hardvochtig voorbijgaat aan het recht van de mens op zwakheid, en vooral: geen rekening houdt met de machteloosheid van de gewone mens; ook in onze zogenaamde democratie.
Blijkbaar is dat de geschiedenis van de mensheid: onderlinge concurrentie en strijd.
Vroeger bestond geschiedschrijving uit verhalen van heersers en oorlogen. Tegenwoordig is er ook aandacht voor de geschiedschrijving van de gewone man. Maar ook die geschiedschrijving is er een van strijd.
Biden is een smerige oorlogsvoerder in dienst van grootkapitaal. Maar de verbijsterende schietincidenten en moordpartijen in de VS zijn het werk van gewone mensen.
Blijkbaar zitten agressiviteit en geweld diep in de mens.
Zo diep dat ze nooit zullen verdwijnen ?
Ik weiger te aanvaarden dat we op dat vlak geen vooruitgang kunnen maken.
Het is zeker een kwestie van opvoeding.
Opvoeding begint in het gezin, maar de opvoeding in het gezin moet worden aangevuld en zelfs gecorrigeerd in school.
Hooggespecialiseerde onderwijs specialisten hebben ons misdadige hervormingen door de strot geduwd in naam van het gelijkheidsbeginsel. Dé grote Vlaamse specialist, pedagoog Dirk Van Damme, geeft nu zijn vergissing toe. Misschien kan hij iets goed maken door voor ons onderwijs een pedagogisch programma te ontwikkelen dat onze jongeren leert om te gaan met frustraties en conflicten geweldloos op te lossen ?
Dat zal niet enkel een zaak van één vak en één leraar zijn. maar moet het hele schoolleven doordringen. Dat betekent dat alle leerkrachten er bewust mee bezig zijn. En dus moet alles beginnen in de lerarenopleiding. Wie niet wil of kan meewerken aan opvoeding tot geweldloosheid bij zichzelf en bij de leerlingen hoort niet in ons onderwijs.
Elk slachtoffer is er een teveel, maar er is toch nog een verschil tussen geweld tussen individuen en oorlogsgeweld.
Door de wetenschappelijke en technologische vooruitgang zijn de mogelijkheden van de mens om te vernietigen zo enorm geworden dat een oorlog op geen enkele manier nog kan gerechtvaardigd worden. Ook niet als het om de verdediging gaat van vrijheid, democratie, mensenrechten. Geen enkele oorlog. Ook niet een plaatselijke oorlog met “conventionele” middelen.
De mensen die vinden dat we de Amerikanen dankbaar moeten zijn omdat we zonder hen nu Duits zouden spreken, moeten zich toch maar eens laten doordringen van het getal: naargelang de schattingen gaat het van minstens 50 miljoen tot 70 miljoen. 50 miljoen mensen gedood ! En al die mensen hadden familie. Mag ik zeggen dat we beter nu Duits zouden spreken en dat die mensen niet zouden geslachtofferd zijn ? Is het niet raar dat ik verontwaardigde reacties krijg als ik dat zo zeg ? Blijkbaar is het er bij ons zo diep ingeramd dat we zelfs niet meer bekwaam zijn om waanzin te herkennen.
Als je bedenkt dat ondertussen de vernietigingsmiddelen nog veel krachtiger zijn geworden, dan moet je toch beseffen dat oorlog meer dan ooit totale waanzin is ?
Waarom doen we er dan toch nog aan mee ?
Het wordt tijd dat de pacifistische beweging echt in gang schiet.
En dat de media die pacifistische beweging gaan steunen.
Ik maak me geen illusies over de commerciële media. Die zijn in handen van dezelfde mensen als zij die belang hebben bij de oorlog.
Maar hoe zit het eigenlijk met de VRT ? Een openbare omroep kan er toch geen probleem mee hebben om op te roepen tot vrede ?
Volgend jaar zijn er verkiezingen. Ik zal aan alle politieke partijen laten weten dat ik niet voor hen kan stemmen als ze niet voor vrede gaan; als ze niet radicaal pacifistisch zijn.
Wat houdt jou tegen ?