MO*
Lefteris Papagiannakis (Griekse Raad voor Vluchtelingen) over het Europese migratiebeleid
‘Europa wil meer mensen terugsturen. Maar waarheen?’
In de eerste plaats moet ik beklemtonen dat mensen die pleiten voor een humane aanpak van vluchtelingen (of het al dan niet asielzoekers zijn maakt nu even niet uit.) alle respect verdienen.
Als je hart niet bloedt bij het zien van mensen die in vrieskou op staat slapen, is er iets mis met je.
Maar telkens opnieuw valt het me op dat die verdedigers van de menselijkheid geen enkel antwoord hebben op het probleem: er melden zich te veel vluchtelingen aan. Of gaan ze er van uit dat het er niét te veel zijn ?
Voor mij zijn het er wél teveel.
Neen, daarmee werp ik geen steen naar de individuele vluchteling en al evenmin naar groepen vluchtelingen die hier aankomen. Die mensen hebben het recht om andere en betere oorden op te zoeken. Het probleem ligt niet bij die mensen, maar bij hun aantal. Zij maken dat aantal wel uit, maar bepalen het niet.
Als je naar een fundamentele oplossing wil, is er slechts één weg: verbeter het leven van de vluchtelingen bij hen thuis, zodat ze niet meer de noodzaak voelen om naar hier te komen.
Ik hoor dan zeggen: ja, maar dat is werk op lange termijn, en wat ondertussen ?
Natuurlijk is het werk op lange termijn, maar dat is toch geen reden om er niet aan te beginnen ? En toch zie ik nergens – nergens ! – een serieuze aanpak op dat vlak.
Of het nu over officiële – of over NGO-ontwikkelingshulp gaat: ze maken er een lachertje van.
De hulp vanwege de overheid is niet bedoeld om echt te ontwikkelen. Ze is bedoeld om de belangen te verdedigen van het grootkapitaal via de politiek. Als je weet dat Alexander De Croot minister van ontwikkelingssamenwerking is geweest, weet je genoeg: het familiekapitaal van de De Croots is gebouwd en bouwt op uitbuiting in Congo.
Als je dan eens uitzonderlijk een minister van ontwikkelingssamenwerking zoals Meryame Kitir krijgt die het echt meent, wordt die op de kortste keren weggepest van de macht. Ja, het kan zijn dat Kitir niet de bagage had om een kabinet te leiden, maar ook als ze die wél had, zou ze het niet veel langer vol gehouden hebben. Tenzij ze natuurlijk haar huik naar de wind zou gehangen hebben.
Organisaties zoals 11.11.11 zijn al actief sinds de jaren zestig van de vorige eeuw. Het resultaat: nul. Hier en daar ergens een boer die blij is met wat water, maar daar blijft het bij.
Eigenlijk is het niet moeilijk: binnen het kapitalisme is er geen oplossing mogelijk.
Meer nog: het grootkapitaal is gebaat bij de massa-immigratie: hoe meer werkvolk op de arbeidsmarkt, hoe lager de lonen, en hoe groter de winst.
Ondertussen zitten we wel met het probleem. Is er binnen de gegeven omstandigheden een oplossing ?
Ik ben niet zeker van wat ik hier schrijf. Het is mogelijk dat iemand me argumenten geeft en ik er morgen anders over denk.
Er is slechts één oplossing: overal waar mensen massaal vluchten, moet Europa (niet de Europese staten apart) centra oprichten waar mensen zich kunnen aanmelden en al dan niet toegang krijgen.
Wie “geen papieren” krijgt, weet dat hij niet welkom is. Hem moet duidelijk gemaakt worden dat aanwezigheid op het Europese grondgebied een rechtsovertreding is en zal bestraft worden door opsluiting in een kamp. Die kampen moeten georganiseerd worden in “neutrale” zones aan de grenzen van Europa, officieel niet deel uitmakend van een Europees land, maar ook niet buiten Europa.
De kampen zoals ze nu bestaan zijn onaanvaardbaar. Maar als de mensen de mogelijkheid hebben om in het thuisland een aanvraag in te dienen, zijn kampen wél gerechtvaardigd.
De mensen die zonder papieren toch op weg gaan, weten waaraan ze beginnen. Niemand verplicht hen om in zo ’n kamp terecht te komen. Ze worden voor hun verantwoordelijkheid gesteld. Dat is menselijk verantwoord.
En neen, ik pleit er niet voor om zo weinig mogelijk mensen binnen te laten. Als het mogelijk is moeten we ook economische vluchtelingen toelaten.
Daarbij mogen we echter niet vergeten (zoals de activisten systematisch doen) dat migratie een belasting is voor een samenleving: als er een kritische massa mensen op het grondgebied leeft die zeer verschillende opvattingen hebben over goed en kwaad, wordt de rechtsstaat afgebroken, want wetten en rechtspraak berusten op een consensus over goed en kwaad.
Wanneer de kritische massa bereikt wordt, of de draagkracht van de samenleving wordt overstegen, moet democratisch worden vastgelegd. Het is de bevolking zelf die moet aanvoelen wat aanvaardbaar is.
Om het eenvoudig te stellen: het is de bevolking die de quota moet bepalen.
Als een partij zoals het vlaams blok de ene verkiezingsoverwinning na de andere behaalt op het thema migratie, is dat een duidelijk democratisch signaal dat de bevolking een probleem heeft. Het is niet omdat het vlaams blok een fascistische partij is dat dat signaal mag genegeerd worden.
Een land bepaalt dus de aantallen mensen die het wil en kan opvangen. Binnen de mogelijkheden van de rechtsstaat zal ik de eerste zijn om er tegen het vlaams blok in voor te ijveren dat die aantallen zo hoog mogelijk zijn.
Op basis van die quota kunnen de aanmeldingscentra dan werken om toestemmingen te geven.
Tenslotte: al mijn respect en steun voor de liefdadigheidsorganisaties die nu in Brussel mensen van de straat halen. Je kan die hulpverleners niets verwijten. Zij hebben het recht om zich er niets van aan te trekken of iemand illegaal is of niet. Natuurlijk: als ze de politieke toer op gaan, verlaten ze de facto het pad van de liefdadigheid. Ik denk dat het belangrijk is om liefdadigheid liefdadigheid te laten zijn: het geeft veel vrijheid.