Mensen vragen me soms waarom ik geen dagelijkse blogs meer schrijf.
Wie naar onze wereld kijkt, moet vaststellen dat er geen enkel teken is dat hoop rechtvaardigt. Alles wijst er op dat we naar een catastrofe gaan. En als de ene catastrofe er toch niet zou komen, staat er wel een andere klaar.
We staan voor wereldwijde problemen waar we gewoon geen oplossing voor hebben.
Ik som er vier op: de armoede, het klimaat, de migratie en de derde wereldoorlog. Er is een vijfde dat weinig vernoemd wordt, maar zeker even beangstigend is: de wereldwijde manipulatie.
Gisteren betoogde ik dat de derde wereldoorlog onvermijdelijk is.
Ik ga hier niet proberen aan te tonen waarom de toestand hopeloos is op elk van deze domeinen. Als je het zelf niet ziet kan dat het gevolg zijn van onvoldoende informatie. Er zijn ook nogal wat mensen die het niet willen zien. En je hebt natuurlijk de predikers van hoop tegen alle signalen in.
Het verleden leert dat hoop nooit een catastrofe heeft voorkomen.
Ik kan rondom me kijken en focussen op zoveel goeds onder de mensen. Het is er, en ik hoop dat ik de kracht zal blijven hebben om het te zien.
Maar niettegenstaande al dat goeds onder de mensen is de geschiedenis van de mensheid een opeenvolging van oorlogen en rampen.
Het goede onder de mensen gaat over kleine dingen. Als het over de grote zaken gaat, zijn er enkel de rampen.
Ik zie veel liefde onder de mensen. Mensen die mekaar steunen. Maar ik zie nooit liefde tussen staten. Er is concurrentie onder de mensen, maar ook echte goedheid. Tussen de staten is er enkel concurrentie.
Dat kan ook niet anders, want staten worden geleid door machthebbers; door mensen die uit zijn op macht. Wie uit is op macht heeft niet graag te maken met iemand anders die ook macht heeft.
Meer algemeen: machthebbers houden niet van mekaar. Nog erger: ze offeren anderen op voor hun macht.
Is er dan echt geen hoop ?
Tja, als je Teilhardsgewijze de mensheid ziet als in evolutie van chaos naar harmonie, is er natuurlijk wel hoop. Maar aan die hoop heb ik niet veel. Daarvoor zal ik niet lang genoeg leven.
Van mijn blogs over deze wereld werd ik agressief en depressief. Geen van beide maken een mens gelukkig.
Als ik aan mijn kinderen en kleinkinderen denk en aan wat ze gaan meemaken word ik oneindig triest. Daar moet ik mee leven.
Hoe leef je zonder hoop ?
Hoop gaat over de toekomst.
Leven zonder hoop kan je alleen door honderd procent in het nu te leven.
Dat gaat dan niet om er nog zoveel mogelijk van te profiteren, want dat is ijdelheid der ijdelheden. Het geeft kortstondige voldoening, maar leidt finaal tot eenzaamheid omdat het altijd om eigen genot gaat.
Het is vluchten.
Leven in het nu als antwoord op gebrek aan hoop, gaat over samen leven; mekaar geborgenheid bieden; lief hebben … Nu kan ik je nog laten voelen hoeveel ik van je hou. Hoe lang nog ?
Moeten ouders van nu hun kinderen dan niet wapenen tegen deze wereld ?
Moeten we onze kinderen niet leren om stand te houden in deze harde wereld ? Om de concurrentie aan te gaan ? Om hard te zijn ? Om zich te laten gelden ?
Natuurlijk moeten het geen seuten zijn die zich in de hoek laten drummen door mentaal gehandicapte macho’s of gefrustreerde rotwijven.
Maar in de wereld die op ons afkomt met reële oorlogsdreiging helpt geen hardheid. Een raket of kogel weer je niet af door stoer te doen.
Je zal misschien wel een brood kunnen veroveren als je de sterkste bent.
Maar er zal altijd iemand op je pad komen die sterker – en smeriger – is dan jij, en dan verlies je.
Mensen kunnen in een oorlog dapper vechten, maar op het einde tel je altijd een massa lijken. Ook de dapperen – zéker de dapperen – sneuvelen.
Waarom zou je als mens vechten als dat leidt tot een toestand van onmenselijkheid (Gaza) en eigenlijk niets oplost ? Want het einde van de ene oorlog is de voorbereiding van de volgende.
Wie zijn kinderen wil wapenen moet dus inzetten op intellect. Wie niet sterk is moet slim zijn. Maar de echte kracht zal liggen in samenwerking, solidariteit.
Als concurrentie en stijd om de macht de oorzaak zijn van de problemen ligt de oplossing niet in het aangaan van concurrentie of strijd om de macht !
Mag ik even cynisch zijn ?
Als ik dan toch moet sterven omdat onze wereld wordt geregeerd door krapuul, laat me dan maar sterven omringd door mensen die me liefhebben; mensen waarvoor ik goed ben geweest.
Als ik zelf hard en koud ben geweest in mijn leven, moet ik niet verwachten dat op mijn sterfbed iemand mijn hand zal vast houden en zal fluisteren dat ze – als het nog toegestaan is: ik ben een man 🙂 ! – van mij houdt en zal blijven houden.
De apostel Paulus heeft in zijn brieven veel onzin geschreven. Maar ook dit schitterende
Het hooglied van de liefde: 1 Kor. 13
Al spreek ik de taal van mensen en engelen:
Als ik de liefde niet heb, ben ik niets meer dan een galmende gong of een rinkelende bel.
Al kan ik voorspellen als een profeet en ken ik al Gods geheimen
En weet ik alles wat er te weten valt, en heb ik het volmaakte geloof dat bergen verzet:
Als ik de liefde niet heb ben ik niets.
De liefde is geduldig, vriendelijk en niet jaloers.
De liefde vervalt niet in stoer doen en doet niets voor het zicht van de ander.
Ze is niet grof en handelt niet uit eigenbelang,
Ze laat zich niet kwaad maken en rekent de schuld van de ander niet aan.
Die liefde verheugt zich niet over onrecht, maar vindt haar vreugde in de waarheid,.
Ze geeft het nooit op: zij blijft geloven, hopen en volharden.
De liefde houdt nooit op te bestaan …
… In tussen blijven deze drie bestaan: geloof, hoop en liefde.
Maar de voornaamste daarvan is de liefde.
Ik vind dit prachtig. Alleen heeft Paulus nog niet helemaal begrepen wat Johannes wel wist: God is Liefde.
De liefde maakt geloof en hoop overbodig
Tegenover de rotzooi van de machtigen sta ik machteloos. Maar niemand kan me beletten om lief te hebben.