Natuurlijk schieten ze. Als ze het niet meer bij Clemenceau kunnen, schieten ze elders.
Dat gangsters mekaar overhoop schieten is eigenlijk geen probleem. Integendeel. Ik snap dus niet waarom er zoveel energie gestoken wordt in het vinden en bestraffen van de daders.
Elke opgepakte dader wordt binnen enkele minuten vervangen door een andere. Op zoek gaan naar de daders is gelijk aan water uit de zee halen.
Natuurlijk is er wel een probleem doordat schieten in onze straten bij de gewone burger een terecht gevoelen van onveiligheid teweegbrengt.
En dus: meer blauw op straat ?
Wat een gelul ! Blauw zegt gewoon tegen de crimineel: hier even wegblijven. Vijftig meter verder slaat de meneer met de kalasnikov wél zijn slag: op die afstand durft geen enkele agent of zelfs paracommando in een beetje bevolkte omgeving een schot afvuren.
Blauw op straat is een truc van de politici om te doen alsof ze er iets aan kunnen doen. Het is volksbedrog.
Blauw op straat is goed om jou en mij op het rechte pad te krijgen. Op echte criminelen maakt het geen indruk. Desnoods schieten ze dat blauw van de straat af. Tenzij je natuurlijk op iedere hoek van de straat een blauwe zet met een detector van kalasjnikovs.
Laat die criminelen toch gewoon mekaar afschieten !
Maak een afspraak met hen dat we niet achter de daders aangaan als er geen buitenstaanderige slachtoffers vallen.
Het valt me daarbij op dat dat geschiet nogal klungelig gebeurt. Ofwel wordt het beoogde doel niet of slechts half geraakt, ofwel vergissen ze zich van schietschijf, ofwel raken ze de verkeerde.
Hier zijn zeker geen doorwinterde gangsters aan het werk. Het zou me niet verwonderen dat het minderjarigen blijken te zijn. Mogen we die in de gevangenis steken ? Ik hoor het de cynisch-idealistische advocaat al zeggen: “Mijn cliënt heeft spijt en is vastbesloten zijn leven te beteren. Hij aanvaardt behandeling voor eventuele psychische problemen. Niemand is ooit beter uit de gevangenis gekomen. Onze samenleving moet hem nog een kans geven.” Applaus op de banken van de zich links wanenden.
Ondertussen wordt ons beloofd dat “ze” werk gaan maken van de omvorming tot één politiezone en dat het gerecht meer middelen gaat krijgen. De fabriek van pleisters en houten benen. Natuurlijk is die omvorming en verbetering van het gerecht nodig.
Maar ze zal niet helpen tegen deze gangsters.
En laat ons nu eens veronderstellen dat we er in zouden slagen om de kopstukken te pakken te krijgen en aan hun geld te gaan … Dan staan toch ook hun opvolgers al aan te schuiven om de handel over te nemen ?
Overigens kan het niet zo moeilijk zijn om die kopstukken te vinden. Je moet alleen maar even gaan zoeken bij de rijken van deze wereld. Zet een undercover ober in de chicste restaurants …
Ondervraag de poetsvrouwen van de bovenste verdiepingen van de duurste torengebouwen … En snuffel eens rond in de kantoren naast die van onze minister van Dhr. Bernard Quintin, minister van Binnenlandse Zaken.
Die minister, is overigens niet bezig met de oplossing van het probleem. Hij is bezig met zijn imago. Hij wil gewoon de indruk geven van daadkrachtigheid: ik pak het probleem aan.
Hij pakt niets aan: hij roept een vergadering samen van mensen die al zoveel keren hebben samengezeten en bewezen hebben dat ze geen oplossing kennen. Quintin is een ordinaire bedrieger. Het zegt alles over belgië dat zo ’n onbenul minister kan worden.
Ja maar hoor ik de brave goedbedoelende lezer al zeggen: je kan hier alles wel afbreken; heb je ook een oplossing ?
Wel neen, in de huidige situatie is er geen oplossing.
Bij de drugshandel zijn er drie factoren: de vraag, de productie, de handel.
De voornaamste factor is de vraag. De huidige strijd tegen het probleem pakt precies de vraag niet aan.
Als we de vraag zouden kunnen weghalen, zou er geen productie en handel zijn. De vraag zo ver terugdringen dat productie en handel stoppen wegens niet meer rendabel, kan enkel mits een totaal andere samenleving. Daar is geen zicht op.
We kunnen pogingen doen om in te grijpen in de productie-landen, maar zolang de handel rendabel is zal die productie altijd ergens plaats vinden.
Kunnen we iets doen aan de handel ?
Ja, dat is wat ze nu proberen: de handel aan banden te leggen. Of liever de meest gewelddadige aspecten van die handel worden aangepakt.
Kunnen we méér ?Ja, maar de rechtsen willen het niet. We kunnen de drugs decriminaliseren en de handel zo organiseren dat de prijs laag genoeg is om de handel van de bendes onrendabel te maken.
In Portugal hebben ze het gedurfd en ze boeken spectaculaire resultaten. In PS vind je een artikel over de Portugese aanpak.
In de geest van die aanpak zou ik pleiten voor decriminalisering van bezit en handel. Gebruik wordt wel nog als een misdrijf gezien.
Je kan bij het misdrijf verschillende graden van gebruik vastleggen. Van een probleemloze gebruiker die er van af komt met een symbolische boete tot iemand die geïnterneerd wordt. Met daarbij een uitgebouwd aanbod van hulp.
Wie de decriminalisering van productie en handel afwijst, zou ik willen wijzen op Coca Cola. Coca Cola is een obesitas en diabetes veroorzakend product dat onze samenleving stukken van mensen kost.
Hoezo, Coca Cola ? Wel sinds de Tweede Wereldoorlog heeft Coca Cola (en andere frisdranken) hier meer obesitasdoden gekost dan levercirrose door alcohol. En al zeker meer dan door gangsters bij Clemenceau.
Ik heb nog niemand er voor horen pleiten om de productie en handel van Coca Cola te verbieden.
We zouden een grote stap vooruit zetten als we het gebruik van Coca Cola zouden criminaliseren.
Denk aan de drooglegging in de VS in 1917. Productie en verkoop van alcohol werden verboden.
Het resultaat was hetzelfde als wat we nu zien bij ons met drugs. Al Capone werd een cultfiguur.
Die drooglegging heeft niks opgeleverd en werd in 1933 terug ingetrokken.
Is met decriminalisering alles opgelost ?
Neen, natuurlijk niet. Maar er zou niet meer geschoten worden bij Clemenceau.
Het gebruik, of het nu van Coca Cola, alcohol, hasj … of andere drugs is, is op zich niet dramatisch. Het gevaar ligt in de mate van gebruik, in de omstandigheden (het verkeer) en in de verslaving.
Op dat vlak moeten er maatregelen genomen worden, zoals bewustwording, een vorm van ethische ontwikkeling rond zelfrespect, een alcoholverbod achter het stuur en medische behandeling van verslavingen, met daarbij de mogelijkheid om in extreme gevallen over te gaan tot gedwongen behandeling.
Blauw spierballengerol is voor op de kermis.
PS ‘Portugal gooide drugsbeleid radicaal om: ‘Iedereen dacht dat het een flop zou worden’