Als je mensen leert om de hand op te houden, word je verlaten als je die hand niet meer kunt vullen.
Iedereen kent mensen die een groot deel van hun leven op de dop of de ziekenkas hebben gestaan. Die mensen worden in de statistieken gerekend bij de mensen op de armoedegrens, maar daar horen ze niet thuis, want ze zijn niet arm. Integendeel, ze verdienen goed hun kost. In het zwart. De steun die ze krijgen komt als extra boven op hun netto-inkomen dat al hoger ligt dan normaal, juist omdat ze geen belastingen betalen. Het zijn profiteurs. Nu moet ik oppassen want tegenwoordig word je al snel uitgescholden voor schelder. Dus, om duidelijk te zijn: die mensen zijn geen luieriken, want ze werken hard. Ze voelen zich ook geen profiteurs en hebben niet de bewuste bedoeling om het te zijn. Maar ze profiteren wel. Ik beschuldig dus niemand persoonlijk. Ik ken er zo een paar met wie ik goed kan opschieten. Ze zorgen goed voor hun kinderen, en ze zijn sociaal, altijd bereid om te helpen. Maar het fenomeen bestaat wel. Vroeger meer dan nu. Er wordt tegenwoordig veel aan gedaan om het te bestrijden.
Mijn beschrijving geeft een duidelijk voorbeeld. Maar het is een uitgesproken vorm van een meer algemeen gebeuren.
Dit fenomeen is gecreëerd, niet door de menselijke slechtheid, maar door het socialisme zoals het bij ons vorm heeft gekregen. Dat noemt men de verzorgingsstaat.
De socialisten zien geen graten in dit profitariaat, want gaat het niet om werkvolk dat per definitie onderdrukt en uitgebuit is ? En als je het profitariaat van de rijken niet aanpakt, moet je ook je handen afhouden van het werkvolk. De PS heeft in Wallonië daarop zijn verkiezingsoverwinningen gebouwd. Waaruit bestaat dat minder uitgesproken algemeen fenomeen dan eigenlijk ?
Het gaat er om dat aan de mensen het gevoelen werd gegeven dat er voor alle maatschappelijke problemen een oplossing is. Werd je werkloos ? Geen probleem: je krijgt een uitkering. Werd je ziek ? De staat betaalt de onkosten. Werd je oud ? De staat betaalt je een pensioen… En daarvoor moest je zelf niets doen. Je had ook een goed loon, waarover je zelf niet moest onderhandelen. Dat deden de vakbonden voor je. En als je eenmaal een job had, was je gerust voor de rest van je leven. Nu ben ik natuurlijk tegen individuele onderhandelingen van werker met ondernemer. De vakbonden zijn een goede zaak. En natuurlijk ben ik voor betaalbare gezondheidszorg, werklozenvergoeding, werkzekerheid, een goed pensioen… Maar in het gehele plaatje, kreeg je toch de cultivering van een sfeer van rechten en geen plichten en weinig eigen verantwoordelijkheid. Als je je hand ophield, werd ze gevuld. Zeker als je voor de socialisten stemde.
Dat is een perversie van het socialisme omdat het het profitariaat als normaal installeerde, en omdat het de eigen verantwoordelijkheid van de mensen overbodig maakte. Als je mensen niet meer verantwoordelijk laat zijn is dat een vorm van vervreemding. Een mens is pas volwassen als hij bekwaam en bereid is om verantwoordelijkheid op te nemen. Wie alles in de plaats van de mensen doet, behandelt hen als kinderen. Dat veel mensen dat fijn vinden, doet er niet toe. Net zoals het er niet toe doet dat een aantal mensen slechts beperkte verantwoordelijkheid aankunnen.
Deze vorm van socialisme is ook een perversie omdat socialisme staat voor solidariteit. Solidariteit betekent dat mensen voor mekaar zorgen. Let op het woordje “mekaar”. Solidariteit veronderstelt wederkerigheid. In dat socialisme werd natuurlijk solidariteit georganiseerd. Er werden wettelijke herverdelingsmechanismen geïnstalleerd. Het is goed dat er een wettelijke verplichting is voor solidariteit. Maar als je tegelijkertijd niet ook “opvoedt” tot solidariteit; als je het bewustzijn van solidariteit niet cultiveert; als je solidariteit niet als een persoonlijke verantwoordelijkheid aanbrengt, wordt die wet puur een verplichting en nodigt ze uit tot ontduiking. De socialisten hebben wel pogingen gedaan om die spiritualiteit te ontwikkelen door hun socialistische volkshuizen, turnkringen en ander verenigingsleven. Maar hun atheïsme heeft hen er toe gebracht om de zogenaamde verzuiling af te breken. Daarmee hebben ze de basis van hun socialisme afgebroken.
Morgen deel twee.