Corona. Zorg bij sterven.

Logia

Anne Vandenhoeck, Martijn Steegen

‘Coronapandemie zet aan tot creatieve spirituele zorg bij sterven en overlijden’

De vele getuigenissen van verpleegkundigen en artsen in de media illustreren wat ondertussen dagelijkse realiteit werd in ziekenhuizen en woonzorgcentra: mensen sterven in pijnlijke isolatie. Het persoonlijk afscheid kunnen nemen van de overledene in het ziekenhuis of het woonzorgcentrum moet plaatsmaken voor het gemeenschappelijk belang

Het pas niet om bij dit artikel veel commentaar te geven. Ik speur oprechte bekommernis, begrip en medeleven.

Als gelovige denk ik bij dit artikel aan de kruisdood van Jezus. Ook daar was er een afstand tussen hem en zijn geliefden. Het is een beeld van machteloosheid en eenzaamheid.

Het rare daarbij is, dat dit beeld al eeuwenlang voor miljoenen mensen een teken is… Maar waarvan eigenlijk ? Hoop ? Geloof in een verrijzenis ? Het eeuwige leven ? Theologen bouwen daar allerlei constructies rond.

Maar ik heb het gevoelen dat het om iets gaat dat zo diep zit dat het onuitsprekelijk is.

Realisten houden het simpel: de dood is er nu eenmaal. Waar leven is, is sterven. We hebben het gewoon te nemen zoals het is. Dat is natuurlijk waar, maar toch blijft er iets knagen. Er zit   ergens iets; niet te benoemen, niet te begrijpen…

     Michelangelo heeft met zijn Piéta een poging gedaan om het in beeld te brengen. Ik kan er uren lang naar kijken.