Doorbraak
Het cryptofascisme van Van Quickenborne
Natuurlijk is Van Quikcendinges een van de triestigste kwallen die er ooit in de Wetstraat hebben rondgekropen. En over de koninklijke hark en de ziekelijke drang van een beduidend deel van de onlandelijke overbevolking om in zijn majesteitelijke kont te kruipen zul je mij ook nooit een goed woord horen zeggen.
Toch heeft Jasmijn geen gelijk.
Want ze vernoemt angst en haat in één adem, en ze projecteert de juiste argumenten voor het aanvaarden van angst en uitingen van angst, zo maar op haat. Dat is niet correct, want angst is iets totaal anders dan haat.
Niemand kan mij verbieden om angstig te zijn en om die angst te uiten. Zelfs niet als die angst objectief onterecht zou zijn. Niemand kan mij verbieden om angst te hebben voor de islam en die angst van de daken te schreeuwen. (Niet dat ik angst heb voor de islam.) Islamofobie kan op geen enkele manier voorwerp zijn van verboden. Je kan angst onterecht noemen, maar je kan angst niet afkeuren. Voor angst moet je begrip opbrengen. Dat geldt ook voor islamofobie.
Haat is iets anders. Angst is een emotie. Emoties hebben als essentiële eigenschap dat ze snel voorbijgaand zijn. Haat heeft als eigenschap dat hij langdurig is, als hij al ooit voorbijgaat. Angst is ook niet onlosmakelijk verbonden met woede en agressie. Haat is dat wel.
De verdediging van het recht op angst en de uiting van angst geldt dus niet voor de verdediging van haat of de uitingen van haat. En al zeker niet op het aanzetten tot haat. Aanzetten tot haat is dan ook uitdrukkelijk verboden.
Angst kan, op zich, op geen enkele manier verbonden worden met haat, woede of agressie. Angst kan niet worden beschouwd als iets wat haat, woede of agressie zou kunnen uitlokken. Angst en haat kunnen samen voorkomen en hetzelfde voorwerp hebben, maar dan is er nog een andere factor in het spel die de haat veroorzaakt.
Dat is het probleem van de islamofobie: islamofobie wordt door liberale en andere politiek correcten aangegrepen om de haat, woede, agressie uit bepaalde moslimhoek te verontschuldigen. Merk de uitdrukking: moslimhoek. Daarmee geef ik aan dat het niet over dé moslim gaat.
Ik zie wel veel islamofobie, maar weinig angst bij de moslims voor “ons”.
Maar er is meer. Er is ook wraak. Nu zijn wraak en haat niet helemaal hetzelfde, maar ze zullen wel dikwijls samen voorkomen.
De haat, woede, agressie… vanuit moslimhoek wordt dikwijls ook verontschuldigd omdat ze als wraak wordt aanzien – en zo ook door die moslims als motief wordt aangehaald. Is het niet terecht dat moslims onrecht dat hen is aangedaan, beantwoorden met geweld ? Als ik het zo stel zullen veel mensen spontaan antwoorden: neen, dat is niet terecht. En toch: als ik de aanslagen door moslims veroordeel, krijg ik in discussie dikwijls het antwoord: maar ja, wat wil je als wij die moslimlanden zijn gaan bombarderen, duizenden burgerslachtoffers hebben gemaakt en in puin hebben achtergelaten ? Ik snap dus echt niet dat goede en verstandige mensen mij dit antwoord kunnen geven. Of speelt er in mee dat Westerse fascisten dat excuus van onrecht hen aangedaan niet zouden hebben ? Vergeet niet dat er in Vlaanderen nog altijd nazaten van collaborateurs leven die wrok koesteren over wat zij als onrecht beschouwen, hun voorvaders aangedaan door de belgische staat. Waar zijn we eigenlijk mee bezig ?
Daar heeft Jasmijn gelijk in: het is duidelijk dat de afkeer van liberalen en al dan niet nep linksen, voor Westerse fascisten veel groter is dan voor moslimfascisten.
Dat moet ik nuanceren. Natuurlijk zal ook de grootste islamofiel bij een aanslag door een moslimfascist spontaan afkeer voelen. Maar dan beginnen de rationaliseringen om tot een vorm van begrip en verontschuldigingen te komen, en wordt Macron als hij eindelijk de strijd tegen dit moslimfascisme wil aangaan, daarop aangevallen. (Ik haat Macron 🙂 )
Nu moet ik eerlijk zijn: veronderstel dat er de eerstvolgende jaren door aanhangers van het vlaams blok een reeks aanslagen zou worden gepleegd op onschuldige burgers, zou ik dan aanvaarden dat het vlaams blok op dezelfde manier wordt aangepakt ? Zou ik aanvaarden dat niet enkel de aanslagplegers worden opgespoord en veroordeeld (doodgeschoten op straat), maar ook het milieu waarin deze cultuur van haat en wraak wordt ontwikkeld ? Voor mij is het antwoord volmondig ja ! ik stel me geregeld opnieuw de vraag of een partij als het vlaams blok niet al lang verboden zou moeten geweest zijn, en het lidmaatschap strafbaar. Maar natuurlijk: de beslissende factor om daartoe over te gaan in deze context ontbreekt: er zijn geen aanslagen door vlaams blokkers. Dan kan je de vraag blijven stellen in hoeverre de vrije meningsuiting nog mag/moet spelen.
Iets wat ik ook niet begrijp: als Macron de moslimfascisten wil aanpakken krijgt hij het verwijt dat hij daardoor de hele moslimgemeenschap viseert. Dat wordt ook door de moslimgemeenschap die zich distantieert van de aanslagen gepropageerd. Mij doet dat denken dat ook de niet gewelddadige moslimgemeenschap in zich toch ook wel het fascisme herkent dat de aanslagplegers drijft.
Hoe meer ik te weten kom over de islam hoe meer ik er van overtuigd geraak dat de islam diep fascistisch is. Dat een meerderheid van moslims dit fascisme gematigd beleeft, is niet terzake. Je kan ze dan gelijk stellen met overtuigd fascistische vlaams blokkers die ook hun fascisme gematigd beleven, geen vlieg kwaad doen, en bloed geven bij het Rode Kruis.
Ondertussen hebben we wel het probleem dat die moslimfascisten veel talrijker aanwezig zijn in onze samenleving dan de overtuigde westerse fascisten. De verkiezingsuitslag speelt hier niet mee. Dat ze gesteund worden door Allah maakt de zaak ook niet beter.
Morgen ga ik dieper in op dat fascistische karakter van de islam.
Tenslotte wens ik me nog te verontschuldigen bij de heer van Quickenborne. Dat geldt niet voor de koninklijke hark. Maar met Quickie heb ik eigenlijk wel medelijden. Ik noemde hem triestig. Maar geef toe, hij oogt ook altijd wat triestig. Zelfs als hij lacht hangt er nog iets van ongeluk over hem. Ik kan vanop afstand geen diagnose stellen maar het zou kunnen dat hij heel diep zo ambitieus is dat hij nooit tevreden kan zijn. Maar wat er ook van zij, als hij zich vrijwillig meldt, niet gedreven door zijn vrouw, wil ik hem wel in behandeling nemen. Heb ik het nu goed gemaakt ?