MO*
Het inspirerende verhaal van Zhou Quan
De bioscoop van het hart en het licht
In mijn blog van gisteren had ik het over het toenemende conflict tussen de VS en China en mijn overtuiging dat dit onvermijdelijk tot een nieuwe grote oorlog zal leiden.
Daarbij kwam ik tot de vraag: “Wat is het ergste: leven in het Amerikaanse kapitalisme of leven in een wereld, gedomineerd door het Chinese communisme ?”
In een eerste spontane reflex kies ik dan toch voor “ons” systeem en niet voor het Chinese.
Maar op welke basis doe ik die keuze ?
Wat weet ik eigenlijk over het leven in China ? En uit welke bronnen komt mijn weten ?
Als je daarover begint na te denken, besef je dat die spontane keuze nergens op slaat, want je hebt totaal geen objectieve informatie over een van je keuzemogelijkheden.
Via via ken ik iemand “van bij ons” die door zijn werk in China is terecht gekomen, daar met een Chinese getrouwd is en zich er gevestigd heeft. Die mens voelt zich daar goed.
Is hij een objectieve bron ?
Zou het kunnen dat hij als expat van allerlei voordelen geniet die negatieve elementen in het Chinese systeem voor hem wegnemen ?
Is hij wel vrij om hier te zeggen wat hij wil ? Alvast in zijn sporadische publicaties kan je daaraan twijfelen, want in hoeverre worden de uitspraken van expats in buitenlandse media door de Chinese overheden gecontroleerd ? Het is opvallend hoe hij zich in persoonlijke gesprekken toch wat op de vlakte houdt als er (kritische) vragen worden gesteld over de toestand in China.
Voor de rest komt mijn informatie van de reguliere media en daarvan weet ik zeker dat ze totaal onbetrouwbaar zijn. Alles, maar letterlijk àlles wat hier in de media verschijnt over China is kapitalistische propaganda. Dat geldt zelfs voor positieve berichten over China, want lees ze maar eens nauwkeurig en je zal zien dat ieder positief punt dadelijk wordt afgewogen tegenover negatieve aspecten. Het hoort bij de kunst van het liegen dat je leugens moet vermengen met waarheid. Onze universiteiten hebben met hun studies communicatiewetenschappen de kunst van het liegen tot ongekende hoogtes gebracht. Af en toe iets goeds zeggen in een overvloed van slecht, geeft de onaandachtige lezer de indruk dat je objectief bent en dus betrouwbaar.
Wat weet ik eigenlijk over China ? Dat de mensen er niet vrij zijn ? Dat het een eenpartijstaat is met een communistische partij die alles controleert en de democratie dus een schijndemocratie is ? Dat de pers er niet vrij is ?
Maar moet ik van het systeem bij ons niet hetzelfde zeggen ?
Hoe vrij ben ik als ik dag en nacht wordt bestookt met reclameboodschappen die mijn gedrag beïnvloeden, en erger nog: mijn geest bevuilen ? Hoe vrij ben ik met een overheid die het normaal vindt van mijn gedrag te sturen door me te onderwerpen aan beloning en straf via belastingen, taksen, premies… ?
Hoe vrij ben ik eigenlijk nog als ik met mijn nog altijd goed bollende diesel niet meer de stad binnen mag ?
Moet ik die onvrijheid aanvaarden omwille van het goede doel ? Welaan dan: hoe vrij ben ik om zelf dat goede doel te kiezen ?
Nu ben ik als antikapitalist en denkend over de mens als een wezen dat essentieel verbonden is met gemeenschap, dadelijk bereid om vrijheid op te geven voor het goed van de gemeenschap. En in een samenleving (dat is iets anders dan een gemeenschap ! ) zijn er nu eenmaal afspraken en regels nodig.
Maar wat als ik in ons systeem bij elk goed doel dadelijk geconfronteerd wordt met de vraag: en welke rijke wordt hier nu rijker door ?
Een één-partij systeem is een beperking van democratie. Maar ons meer-partijensysteem garandeert evenmin democratie. Ik kan dat hier niet in detail uitwerken, maar kijk naar het grote voorbeeld van een Westerse democratie, de VS. Enkel vertegenwoordigers van het grootkapitaal worden daar president. Of ze nu democraat of republikein zijn maakt ten gronde geen verschil.
Onze vrije pers ? Er is bij ons geen vrije pers. Neen, de pers wordt niet gecontroleerd door de overheid, maar ze is wel in handen van het grootkapitaal.
Dassault is een Franse wapenindustrieel. Maar hij is ook eigenaar van persorganen. Hij zegt het openlijk: ’Mijn groep moet een blad hebben om zijn opinies bekend te maken en om te reageren op sommige journalisten die onprettige dingen over de groep hebben geschreven. Ik heb er genoeg van dat sommige bladen mij beledigen, er zijn al te veel onbekwame lieden die de problemen niet kennen. Ik wil daar dus kunnen op antwoorden.” Vandaag is de arme man eigenaar van meer dan 70 nieuwsbladen of tijdschriften. Het is juist één voorbeeld. Volgens sommige berekeningen is de Franse geschreven pers momenteel voor 70% in handen van wapenfabrikanten.
Verdere commentaar lijkt me overbodig.
Loopt er van alles mis in China ? Natuurlijk, het is geen paradijs of Eutopia. Maar dat is belgië ook niet, niet waar ?
Maar daar ligt het verschil in de berichtgeving: als er bij ons iets misloopt, is het de schuld van mensen. Als er in China iets misloopt is het de schuld van het systeem.
Neen, ik ben geen crypto-amadees. Ik zou in geen geval hebben willen leven onder het bewind van Mao.
Maar als ik nu op MO* het verhaal lees van mensen die dan toch de vrijheid hebben om zich ergens te gaan vestigen om daar een origineel initiatief te ontwikkelen om zwakkeren te versterken, weet ik toch niet meer zeker of we niet beter af zouden zijn met een wereld, gedomineerd door de Chinezen, dan door de Amerikanen.
Noteer: ik weet het niet !
Alhoewel: van een wereld gedomineerd door de Amerikanen wéét ik dat het rotzooi is…
Maar misschien moeten jullie toch maar eens mijn boek Eutopia lezen. Waarom eigenlijk moet onze wereld door iemand gedomineerd worden ?
PS Je kan Eutopia op deze website gratis lezen en/of downloaden, ook in epubformaat.