VRT NWS
Ja, ik kom ze tegen op facebook: de mensen die over deze jongeren niets anders weten te vertellen dan dat het drugsverslaafd krapuul is dat zo snel mogelijk moet verwijderd worden. En ik beken: ik hou mijn dochter weg van de plaatsen waar deze jongens rondhangen.
Maar ik probeer ook om een beetje menselijke mens te zijn en mijn hart bloedt als ik dit lees en ik me deze jongens voorstel zoals ik “onze” jongens zie: rondhuppelende vrolijke toekomst.
Natuurlijk zal die toekomst in vele gevallen niet echt zo vrolijk zijn, maar ze stralen wel die toekomst uit.
Ik lees wel niets over meisjes. Zijn ze er niet in onze straten ? Als ze hier wél in het land zijn, waar zijn ze dan ? En als ze “ginder” gebleven zijn, zitten ze daar dan vast in het leven dat die jongens ontvlucht zijn ?
Een bloedend hart begint dan na te denken over oplossingen. Over opvang en begeleiding. En het wordt verontwaardigd als het moet vast stellen dat er daarvoor niet genoeg middelen zijn en de overheden tekort schieten, ook al maakt het feit dat de meeste van die jongens niet durven om zich te laten helpen dat de toestand hopeloos is.
Met alle respect voor de vrijwilligers en overheidsmensen die zich voor hen inzetten: dat blijft dus wel de vaststelling: de toestand is hopeloos.
Ik weet niet of die jongens hopeloos zijn. Ik heb zo ’n vermoeden dat het begrip hoop en toekomst ergens weggevaagd zijn uit hun bestaan.
En dan kijk ik rondom mij en naar de wereld waarin ik leef met al mijn comfort, vrienden en zinvolle bezigheden en ja, ook wel wat problemen die ik graag opblaas maar waarvan ik eigenlijk weet dat ze banaal zijn, tot en met mijn ziekte toe. Ja, ik heb het goed, maar mijn planeet biedt geen vrolijke wereld. Soms heb ik het gevoel dat ik in een bubbel van welbehagen leef, vlottend op miserie.
Geef toe: als je de kleine geneugten even vergeet, is onze planeet een triestige plaats. De overgrote meerderheid van de mensen leven een mensonwaardig bestaan. De jongens hier zijn slechts de afgereisde fractie van dezelfde miserie-jongens die ginder zijn gebleven.
Wat is dat voor een wereld waarin jongens die hier op straat slapen, het gevoelen hebben dat ze het hier beter hebben dan “thuis” ? Wat zegt dat over “thuis” ?
Hoe kan een beetje weldenkende mens het aanvaarden dat op zoveel plaatsen in de wereld “thuis” nog slechter is dan hier op straat ?
De duizenden migranten zijn niet op weg omdat ze het goed hadden, en ze beseffen het nog niet, maar de overgrote meerderheid is ook niet op weg naar een beter leven, want ook bij ons ziet de toekomst er niet mooi uit.
Onze sociale zekerheid wordt traag maar zeker afgebroken. Zo traag dat de meeste mensen het zelfs niet beseffen en dus niet in opstand komen. Zo slim zijn de rijken wel geworden. Dat betekent dat de massa armen die hier asiel zoeken onafwendbaar zullen vervoegd worden door eigen volk.
Ter attentie van mijn vrienden van het vlaams blok: de migranten zijn niet de oorzaak van de afbraak van de sociale zekerheid. Dat zijn de kapitalisten.
Voor geen enkel ernstig probleem hebben we een oplossing. Denk aan de sociale woningen, aan de behandeling van geestesgestoorde gevangen, aan de wachtlijsten in de zorg. Ons leger is een lege doos zonder munitie en als er geen grote Amerikaanse bedrijven zich hier komen vestigen omdat ze hier het meeste kans op winst zien, wordt de kost van de werkloosheidsuitkeringen ondraaglijk. We hebben zelfs geen oplossing voor de daling van het peil van ons onderwijs, om niet te spreken van het klimaat…
Maatschappelijk bewuste mensen zijn ongerust over onze democratie. De gewone mensen verliezen hun vertrouwen in de overheid. Is dat een gevaar ? Natuurlijk, maar het is wel terecht ! En dus hoop ik dat die ontevredenheid nog veel duidelijker wordt zonder dat ze geaccapareerd wordt door de fascisten.
Nu is het natuurlijk zo dat de overheid voor onoverkomelijke opgaven staat.
Na de tweede wereldoorlog hebben we een ongekende economische groei en welstand gekend die toeliet om problemen aan te pakken. De overheid van toen had de middelen. Die groei is voorbij, de middelen zijn verdwenen in de zakken van de rijken en de overheid staat machteloos.
Overigens is het opvallend dat juist in deze tijden telkens een liberaal eerste minister is geworden, lid van zowat de kleinste partij die normaal nooit de premier zou leveren. Die liberaal zit daar natuurlijk om op de centen van de rijken te passen. In deze tijden van crisis is dat voor rijken belangrijk, maar het toont ook de macht aan van het belgische grootkapitaal.
Nu heb ik het nog niet gehad over de geopolitiek met de spanningen rond Oekraïne die je volledig moet kaderen in de voorbereiding door de Amerikanen van hun oorlog met China. Denk daarbij ook aan de oorlog tussen de VS en Iran die al bezig is, maar wordt uitgevochten op het grondgebied van Jemen, en de oorlogen die de islamisten voeren, (Afghanistan, Mali…) als derde partij in de strijd om de wereldhegemonie en je ziet een planeet, overspoeld door geweld…
En de oorzaak ?
Het antwoord is steeds hetzelfde: een mensheid die het devies huldigt dat het leven een strijd is en de andere de tegenstander. Dat mensen zich in die strijd verenigen in families, naties… doet niets af aan het principe van de strijd.
Er zijn mensen die proberen om die toestand te overstijgen en te leven in vrede, maar door de organisatie van de economie, zijn ook zij gedwongen om te leven in een omgeving van concurrentie die van economische oorlog vroeg of laat moet leiden tot militaire oorlog.
Kortom: het kapitalisme cultiveert strijd en geweld en dat maakt het voor de mensheid ongelooflijk moeilijk om weg te geraken uit de vicieuze cirkel: het mensbeeld van de homo homini lupus (de mens is een wolf voor de medemens) en het economische systeem dat gevolg is van dat mensbeeld, maar het ook weer opnieuw versterkt.
De jongens in Brussel zijn een symbool van deze wereld.