De katholieken vieren op 28 december de feestdag van de onnozele kinderen. Het woord “onnozel” nodigt natuurlijk uit tot spot, maar is in feite gewoon oud taalgebruik. Tegenwoordig zouden we spreken over “onschuldige” kinderen.
Kort samengevat vertelt het verhaal dat koning Herodes vernomen had dat in Bethlehem een jongetje geboren was dat een bedreiging zou worden voor zijn koningschap. Hij wist niet welk kind, van welke ouders, en dus gaf hij zijn moordbende de opdracht om alle jongetjes van minder dan één jaar om te brengen.
Maar vader Jozef, gewaarschuwd door een engel, was met vrouw en kind, teerbemind, tijdig op de vlucht geslagen naar Egypte …
Een oud verhaal, maar zeer actueel.
Het herhaalt zich al heel de geschiedenis door, en nu concreet in (onder andere ! ) Oekraïne. Neen, niet altijd met enkel kinderen als slachtoffer. Maar zij zijn wel altijd de eerste slachtoffers.
Ik ga hier nu geen kant kiezen in het conflict om Oekraïne, maar altijd opnieuw – ook daar – gaat het om machthebbers die hun macht bedreigd voelen en bereid zijn daarom moordpartijen aan te richten.
Als je het absoluut over kinderen wil hebben, kan ik wel verwijzen naar Madeleine Albright, minister van buitenlandse zaken van de VS.
In de voorbereiding van de inval in Irak, had de VS tegen Irak een boycot afgekondigd. Die boycot leidde tot een hongersnood waarbij 500.000 (een half miljoen ! ) Irakese kinderen zijn omgekomen.
Aan Madeleine werd gevraagd wat ze daarvan vond. Haar verbijsterende antwoord : “ Ze waren het wel waard, niet ?
De Bushfamilie en de daar bij horende Amerikaanse machthebbers hebben Herodes vele malen overtroffen.
Ik hoor feministen wel eens beweren dat de wereld er vrediger zou uitzien als er meer vrouwen aan de macht zouden zijn. Madeleine bewijst dat vrouwen geen garantie zijn op vrede. Tegenwoordig struint er in Brussel nog zo ’n verschrikkelijk exemplaar van de vrouwelijke kaste rond dat er geen graten in ziet om de oorlogstrom te roeren: Ursulalla von der Leugen.
Er is natuurlijk ook nog het tweede luik van het verhaal : de vlucht naar Egypte.
Je kan er niet omheen : ook hier is de actualiteit onmiskenbaar.
Neen, ik wil niet naïef zijn in het vluchtelingenprobleem en ik blijf tegenstander van de multiculturele samenleving, maar als ik sommige “rechtsen” die zich beroepen op de christelijke traditie, cultuur, normen en waarden, hoor spreken over de vluchtelingen, dan zou ik hen toch willen vragen om het verhaal van de vlucht naar Egypte nog eens te overdenken.
Een mens blijft altijd een mens en als christen word je duidelijk opgeroepen tot speciale menselijkheid voor de zwakke, de vluchteling…
Wie dat vergeet, zit eigenlijk op hetzelfde spoor als Madeleine. Niet zo extreem, maar in feite is er slechts een graadverschil.
Blijkbaar zijn die oude verhalen toch nog altijd de moeite waard om ze verder te vertellen.
Binnen enkele vieren we Nieuwjaar. Laat dat feest niet vergallen door het feest van de Onnozele Kinderen. Laat de bommen knallen.
Tel af. Het einde is nabij. Dat is zeker.
Jullie zullen begrijpen dat ik enkele dagen verlof neem tot na Nieuwjaar.
Wegens een opstoot van cynisme.