Wat moet ik jullie wensen ? Ik heb geen glazen bol.
Alhoewel.
Ieder jaar rond deze tijd houd ik grote opkuis. Een aantal spullen verhuizen naar het containerpark. Van sommige kan ik nog geen afscheid nemen, en die breng ik naar de zolder. En dan snuister ik daar ook wat rond.
En wat kreeg ik in handen ? Een glazen stolp. Zo ’n ding dat vroeger over heiligenbeelden stond.
Jonge mensen zullen het zich misschien zelfs niet meer kunnen voorstellen. Ze kennen zelfs geen heiligen meer, laat staan hun stolpen. Maar oudere lezers weten wel waar ik het over heb.
Toen ik die stolp in handen nam weerspiegelde daarin de lucht door het dakraam.
Aan de horizon zag ik een onheilspellend front naderen met verschrikkelijke, alles vernielende donder en bliksem. Alleen was die donder en bliksem geen natuurlijk fenomeen of het gevolg van een klimaatverandering, maar het resultaat van menselijk handelen.
Ik werd daar niet vrolijk van.
Toen verdween de lucht en in de plaats verscheen de weerspiegeling van mijn dochter met haar zwanger-dikke buik.
Het kind is amper zeventien en thuis gekomen met een Marokkaanse neger en zijn vrucht. Hij wilde geen abortus omwille van zijn geloof en zij niet omdat ze van hem hield.
Ik ben een progressief mens – althans dat probeer ik te zijn – maar toen moest ik toch even slikken.
Maar goed, de progressiviteit haalde het en ik heb hen verwelkomd met een zo breed mogelijke glimlach en veel geld. En ik dacht dat het leed geleden was. Veel islam scheen er niet in te steken. Hij hielp me klussen in huis en mijn dochter hield van hem. Zodus …
Maar hij had de hele zaak verborgen gehouden voor zijn familie.
Toen die dan onvermijdelijk toch het grote nieuws moest vernemen heeft ze hem naar Marokko gestuurd. Daar woont hij nu in Marrakesh in een soort getto van Marokkanen van Vlaamse afkomst. Blijkbaar hebben nogal wat Vlaamse Marokkanen Vlaamse meisjes bezwangerd. Die wijk noemen ze daar zelfs Moroccaanderen. De vader van mijn kleinkind is een Marrakaander.
Daar werd ik niet vrolijk van.
Mijn lief leest mee over mijn schouder en zegt me dat ik moet oppassen met dit soort verhaaltjes. Ze worden gemakkelijk verkeerd begrepen. En zij weet natuurlijk dat het ook maar een verhaaltje is.
Mijn dochter heeft inderdaad een Marokkaans lief, maar dat van die neger en die zwangerschap, en van Marrakaanderen is natuurlijk niet waar. Die Marokkaan is een goede gast en ik denk wel dat het in orde komt.
Alhoewel: wat ik in die stolp zag was toch niet geruststellend.
En plots was de stolp leeg. Totaal leeg. Ze gaf een beeld van innerlijke leegte.
De innerlijke leegte die niet alle, maar toch zovele, mensen tegenwoordig uitstralen. Ze studeren of werken om (later) zoveel mogelijk geld te verdienen dat ze dan uitgeven aan knaldrang en in Tomorrowland. Als dat het land van tomorrow wordt, kunnen we beter terug naar yesterday.
Op school leren ze dat het om orgasmes draait en uiteindelijk kan het hen niet schelen wie hen een orgasme bezorgt; zijzelf, een man, een vrouw … het maakt niet uit.
Leegte.
Ze zijn zichzelf. Daar hebben ze recht op. Het recht op leegte.
Daar word ik niet vrolijk van.
Neen, 2023 kondigt zich niet aan als een jaar van gelukkige vrolijkheid.
Maar dan zegt mijn lief: wij hebben mekaar toch nog ?
En ze wenst me voor 2023 dat wij een manier vinden om in alle onheil toch nog wat innerlijke rust te bewaren. Daar kunnen we tenminste zelf nog iets aan doen.
Misschien moet ik haar wens aan jullie overbrengen ?
PS Mijn dochter komt me zeggen dat Marokkaanse negers niet bestaan. Ze heeft ongelijk. Ze bestaan wél. Maar wegens Marokkaans racisme mogen ze niet mee voetballen. Dat heeft Marokko de wereldtitel gekost.