Doorbraak
Financieringswet drijft Wallonië in het nauw, maar creëert hefboom voor Vlaanderen
Ben jij er in geslaagd om de getallendans te volgen ? Ik niet. Halfweg heb ik het opgegeven met de bedenking: welke kat kan in dit nest nog haar jongen vinden ? Dat nest is belgië. Of zoals Becue het zegt: de kwestie is erg ingewikkeld, slechts weinigen kennen er het fijne van. Ik kan zelfs niet de moed opbrengen om er het fijne van te willen kennen.
Als je daarbij denkt aan het hele gedoe in het parlement met speciale meerderheden, grendels … dat al even ingewikkeld is, moet je je toch de vraag stellen: waar zijn we mee bezig ?
Temeer omdat het allemaal niets uithaalt: Wallonië en Brussel blijven in het slop zitten en op een of andere manier slagen ze er niet in om een beleid te voeren dat ook maar enigszins uitzicht biedt op beterschap.
Di Rupo heeft nu al zijn zoveelste grote plan voorgesteld om Wallonië op het goede spoor te krijgen. Van zijn triomfantelijken enthousiasmerende redevoeringen schiet telkens opnieuw na een paar jaren niets over.
Hij pocht er af en toe over dat hij de concurrentie met Vlaanderen heeft gewonnen en een bedrijf heeft binnengehaald dat ook Vlaanderen graag op zijn grondgebied zou gehad hebben. De concurrentie met Vlaanderen ?
Als Wallonië met Vlaanderen wil concurreren, waarom gaat het dan niet voor onafhankelijkheid ?
Maar neen, want door belgië en de steun van uit Vlaanderen is de concurrentie zelfs niet eerlijk.
Wat is dat voor een mentaliteit om te triomferen over iemand die je gul steunt ?
Het is nog erger: de triomf is geblaat in de wind, want globaal gezien verliest Wallonië de concurrentie met Vlaanderen grandioos.
Het komt er op neer dat Vlaanderen massa’s geld stort in een bodemloze put en in plaats van dank daar Di Rupo’s stank voor krijgt.
Na al die plannen bedroeg de Waalse schuld in 2021 31,5 miljard euro, of 26,7 procent van het bruto regionaal product (brp) en 240,4 procent van haar inkomsten. 240 % !
Is er beterschap in zicht ?
Ik ken niemand die daar in gelooft. Behalve natuurlijk Di Rupo, maar dat is om te lachen.
De schuld daalt niet, ze stijgt, ook vandaag nog.
Het probleem is dubbel.
Van de ene kant kon de lamentabele toestand de Waalse socialisten niet schelen. Door de Vlaamse steun kon ze de bevolking zoveel aalmoezen toewerpen dat die braaf aan de uier blijft hangen. Af en toe breekt er eens een opstand uit. Er wordt graag en enthousiast gestaakt. Voor mijn part terecht, maar de vakbond kanaliseert vakkundig de onrust; er worden wat toegevingen gedaan en het luie beest gaat verder met zogen.
Neen ! Ik beweer niet dat de Waalse mens lui is. Hij heeft in de steenkoolmijnen en aan de hoogovens bewezen dat hij kan en wil werken. Maar de PS heeft hem in een toestand van afhankelijke verdoving gebracht. Wie van jou afhankelijk is, stemt op jou.
Het Waalse socialisme is een verschrikkelijke perversie van het echte socialisme.
Ik geloof dat Magnette het inziet en oprecht probeert om uit de impasse te geraken. Maar hij stoot binnen zijn eigen partij op tegenstand van de parvenu’s die Di Rupo buiten had moeten smijten. Maar Di Rupo heeft het niet gedaan omdat hij er zelf een is, een perverte parvenu Laat je in Cuba maar eens het hotel tonen waar hij thuis is.
Nu is niet enkel het Waalse socialisme ziek.
Steve Stevaert woonde als simpele mens in een rijtjeshuis. Maar achter die simpele deur verborg zich de meest luxueuze woning.
Een socialistisch senator in Tongeren, ontving de mensen aan een tafel met een plastieken gebloemd tafellaken uit de Aldi. Achter die sobere ontvangstkamer begon de rijkdom.
Neen, ik beweer niet dat àlle socialistische politici zo zijn. Maar misschien nog verschrikkelijker dan de feiten zelf is dat de “integere” mensen rond hen de rotzooi niet aan durven pakken.
Soms denk ik dat Conner daar mee bezig is, maar in Wallonië, en nog erger in Brussel, vallen de socialisten van het ene schandaal in het andere. En het houdt niet op !
Het zal ook niet ophouden als Wallonië niet voor zijn verantwoordelijkheid wordt gesteld.
Ik zou durven hopen op een verkiezingsoverwinning van de Waalse PVDA zodat de socialistische partijstal wordt uitgemest. Maar dan ?
De PVDA predikt de solidariteit tussen Vlaanderen en Wallonië. Daar moet ik verder geen tekeningetje bij maken.
Als de PVDA écht voor de Waalse mens is, dan werkt ze mee aan het opdoeken van het onland, zodat de Waalse werker geconfronteerd wordt met de werkelijke toestand en massaal in opstand komt. Dàt is de kans voor de PVDA om er de macht te grijpen en er een écht socialisme te vestigen.
In Wallonië is dat mogelijk. In Vlaanderen is het onbegonnen werk.
Of de echt socialistische staat levensvatbaar is in een kapitalistische omgeving is een andere vraag.
Iedereen heeft het tegenwoordig over de rotzooi die het gevolg is van de versnipperde bevoegdheden in belgië.
Laat ons daar iets aan doen en het land splitsen, dan is er geen versnippering van bevoegdheden meer ! Dan is er zowel in Vlaanderen als in Wallonië voor iedere bevoegdheid één minister.
De andere oplossing: een terugkeer naar meer eenheid in belgië is geen optie, precies door de toestand van de Waalse financies: je kan van Vlaanderen toch niet eisen dat het, naast de transfers, ook nog de Waalse schuld (42,4 miljard euro ! ) moet aflossen ?
Of nog: Vlaanderen is gewoon te klein om Wallonië te redden. Daarvoor is een groter land en een grotere economie nodig. In belgië maken de grendels en speciale meerderheden het voor Vlaanderen ook onmogelijk om in Wallonië in te grijpen. Vlaanderen mag betalen, maar heeft geen enkele macht op te werken aan verbetering.
Als ik de communistische utopie even vergeet, moeten we hopen dat Frankrijk bereid is om op een of andere manier een eenheid met Wallonië te organiseren, zodat de veel sterkere Franse economie en de Franse overheid kunnen ingrijpen in Wallonië om het land uit de gracht te halen.
Enkel daar ligt de toekomst van de Waalse werker.