Bush had al lang daarvoor besloten tot de oorlog met Irak. Het ging daarbij om olie, maar vooral om de intentie van de waanzinnige satan Sadam Hoessein om zijn olie op de internationale markt te gaan verhandelen, niet meer in dollars, maar in Chinese munt. Dat zou een enorme klap zijn voor de Amerikaanse economie. Vandaag moet je dus denken aan de petrodollars. Maar daar kan ik niet dieper op ingaan. Googlen kan helpen.
Zoals altijd bij de Amerikanen zochten ze een uitvlucht om hun oorlog voor de wereld te verantwoorden. En zoals altijd zochten ze die in de morele waarden: internationaal recht, democratie, mensenrechten, vrijheid …
In Irak speelden ze vooreerst op het internationaal recht: tussen de soep en de patatten verzekerden ze Sadam er van dat ze hem zijn gang zouden laten gaan als hij Koeweit zou binnenvallen. Sadam was misschien geen satan, maar waanzinnig was hij wel, want hij geloofde de Amerikanen. Toen hij Koeweit binnenviel was het Amerikaanse hek natuurlijk van de dam. Ze schreeuwden moord en brand over de schending van het internationale recht en hadden zo hun uitvlucht om de oorlog met Sadam te beginnen.
Maar in de VS liep de bevolking niet warm voor die oorlog en dus gooide Bush er een nieuw thema tegen aan: de arme Koeweiti’s als slachtoffers van de wreedheden van de Iraaks militairen. Dat wekt altijd de emoties, verblindt dus het verstand en alles wat je de mensen vertelt, geloven ze. Pas toe op vandaag.
Om de emotionele boodschap bij de Amerikanen er in te rammen huurde Bush het grootste Amerikaanse reclamebureau in, Hill and Knowlton.
Die begonnen met te infiltreren in de studentenverenigingen en in de sociale en culturele wereld. Ze organiseerden omhalingen en benefiets voor de Koeweitse slachtoffers en verspreidden zo de oorlogsbereidheid. De nuttige idioten marcheerden.
Hill and Knowlton maakten zogezegde nieuwsuitzendingen die in feite pure propaganda waren, met eigen reporters te plaatse die altijd opnieuw de gruwel van de Irakezen benadrukten.
Onze Vranckx en Trio zijn exponenten van dat soort verslaggevers: ze doen alsof ze objectieve informatie brengen.
Dat is natuurlijk zever. De Amerikanen hebben de oorlog in Vietnam moeten stop zetten omwille van meerdere factoren. Een daarvan was dat de Amerikaanse bevolking niet meer meewilde. Ook daarin speelde meer, maar de berichtgeving door onafhankelijke oorlogsverslaggevers die ook de gruwelen van de Amerikanen aan het licht brachten was wel belangrijk.
Het Amerikaanse leger heeft daaruit zijn lesje geleerd. Sinds toen zijn er geen onafhankelijke reporters meer. Elke reporter moet worden geregistreerd. Hij is “embedded”. Hij krijgt enkel te zien wat de Amerikaanse propaganda wil dat hij ziet. In feite is hij een Amerikaanse propagandist. Hij brengt objectief verslag uit van wat hij ziet, maar hij ziet enkel propaganda.
Ondertussen werken zowat alle serieuze legers op die manier. Wie te “persoonlijk” wordt in zijn commentaar, verliest zijn vergunning en bescherming. Dat is levensgevaarlijk.
Nog niet zo lang geleden heeft een Franse reporter toch geprobeerd om onafhankelijk op te treden. Bij een Oekraïense wachtpost is hij ontmaskerd en dood geschoten.
Alles wat wij door onze media voorgeschoteld krijgen is dus door de Amerikaanse propaganda gecontroleerd.
Wie niet zelf elders op achtergrond informatie uitgaat is hiervan niet op de hoogte. Hij beseft niet dat hij enkel propaganda binnen krijgt (tenzij hij mijn blogs leest).
Maar terug naar Bush en zijn reclamebureau met de opdracht de emotionele kant van de propaganda te verzorgen.
Ik had het al over de benefietacties die vertrokken van verhalen over het leed van de Koeweiti’s.
Maar toen deden Hill and Knowtlon een meesterzet.
Ze lieten een mensenrechtenorganisatie een hoorzitting organiseren over de misdaden van Sadam voor de top van de Amerikaanse elite. Dat was niet moeilijk, want de voorzitter van die mensenrechtenorganisatie was lid van bestuur van Hill and Knowlton. Dat zegt genoeg over de perverse verwevenheid van de zogenaamde mensenrechtenorganisaties met de machtscenakels. Uiteraard werd die verwevenheid geheim gehouden.
Op die hoorzitting voerden ze een jong onschuldig, anoniem meisje op dat met brekende stem snikkend getuigde dat ze had gezien hoe Irakese soldaten Koeweitse baby’s uit hun couveuses haalden, op de grond wierpen en ze daar lieten creperen …
De hele zaal werd muisstil. De ingehuurde acteurs lieten een traantje vloeien. De cameraman had toevallig juist die acteurs in close-up …
De video ging de wereld rond en gaf de doorslag: de wereld vond die wandaad van de Irakezen een oorlog waard.
Bij de stemming die de goedkeuring van de oorlog opleverde bij de Amerikanen liet zowat iedereen minstens eenmaal het woord couveuse vallen.
Hill and Knowlton hadden in dienst van het Amerikaanse grootkapitaal de oorlog aan de wereld verkocht gelijk ze coca cola verkopen.
Later is dan uitgekomen dat dat anonieme meisje helemaal niet anoniem was. Ze is de dochter van de Ambassadeur van Koeweit. En op het ogenblik van de feiten was ze zelfs niet in Koeweit. Het hele verhaal was gewoon verzonnen om in te spelen op ons gemoed. De emoties nemen het dan over van het verstand en de propaganda doet met ons wat ze wil.
De feitelijkheid van wat ik hier vertel is gecontroleerd. Idioten noemen het “gefactcheckt”. Dat onder Amerikaanse invloed.
Dit is natuurlijk een extreem voorbeeld. Maar als je naar de geschiedenis van de Amerikaanse oorlogen kijkt, zie je altijd hetzelfde scenario. De vijand schendt onze morele waarden; de leider van de vijand wordt gedemoniseerd en altijd worden er kinderen opgevoerd. Noem me één reportage van Vranckx waarin hij het niet over lijdende kinderen heeft. En tijdens de vijandelijkheden worden we iedere dag overspoeld met berichten over oorlogsmisdaden van de vijand. Kwestie van onze infantiele motivatie wakker te houden.
Recent kan je het terugvinden in het verhaal van de kinderen die door de Russen zijn ontvoerd. Ik ken de finesses van het verhaal niet. Maar het past te mooi in de altijd weerkerende werkwijze van de Amerikaanse (vul ook maar aan met de Europese) propaganda om het niet als propaganda te zien.
Net zoals bij Hill and Knowlton spelen ook hier mensenrechten-commissarissen hun perverse rol.
Zoals de Russen het voorstellen met de beelden van duidelijk gelukkige kinderen, kan je natuurlijk niet anders dan ook dàt als propaganda zien, maar dan andersom: met gelukkige kinderen in plaats van ongelukkige. Als ik moet kiezen, kies ik voor de Russen.
Tenslotte een oproep: mensen probeer het te zien ! Wordt wakker ! Ze voeren ons zoals zombies naar de catastrofe waar enkel zij beter van worden, en die veel erger is dan het zogenaamde leed dat die catastrofe voor ons aanvaardbaar maakt.
Of, neem nu dat het waar was van die baby’s. Dat is leed. Welke zin heeft het om dat leed te beantwoorden met immens veel groter leed, waarbij er zelfs geen couveuses meer zijn om kinderen uit te gooien ?