Bootje varen

Er is veel te doen over de weigering van opvang voor niet-gezindelijke asielzoekers vanwege Nicole de Moor. Drukkingsgroepen vieren feest, want ze hebben weer een reden om van zichzelf te vinden dat ze onmisbaar belangrijk zijn.

Ik ben een onmens. Want ik heb geen hart voor die sukkelende mannen die na zo ’n lange gevaarlijke tocht hier aankomen op zoek naar de vetpotten van Egypte – al past die uitdrukking niet helemaal. Eenzaam dwalen ze hier rond, alsmaar vermagerend en alsmaar meer verlangend naar een vrouw. Dat moet je hen wel nageven: de LGTBQ+ waanzin heeft hen nog niet bereikt.

Heel mijn leven heb ik gul overgeschreven naar NGO’s die van Afrika een vergiet van waterputten hebben gemaakt met handleiding voor de plaatselijken die zo leerden vissen.

Veel heeft het niet geholpen want wie dank zij die waterputten heeft overleefd ligt nu voor mijn station mijn zicht te vervuilen.

Het gaat over eenzatige mannen. Daar wringt me toch iets: zitten hun vrouwen nu al even eenzaam alleen bij die waterputten ? Hoe overleven die eigenlijk ? 

Moeten de actievoerders niet eens gaan samenzitten om mij te vertellen dat ik een onmens ben omdat ik niets doe voor die vrouwen daar ?

Nu moet ik niet zo minachtend doen over actievoerders. Ik ben er zelf een. Ik voer actie tegen de wachtrijen in de  geestelijke gezondheidszorg hier. En ik kan echt niet begrijpen dat het geld dat nodig is voor die geestelijke gezondheidszorg besteed wordt aan mannen die hun vrouwen in de steek hebben gelaten bij Anunagewijze uitgedroogde waterputten.

“Ja maar” zeggen de goede mensen die van mij eisen dat ik meebetaal aan het dak boven het hoofd van die mannen: “ze sturen geld van hieruit naar hun vrouwen”. Tja, dat geld komt ook al uit mijn portemonnee. En ik weet het zo nog niet. Hoe lang zullen die mannen mijn geld blijven sturen als ze hier een vrouw vinden die hen liefdevol bevrijdt van triestig verlangen ?

Ik begrijp De Moor als ze de voorrang geeft aan de mannen die hun vrouw en kinderen hebben meegenomen op hun tocht naar een beter leven.

Maar nu ernstig: ik weet dat ik er hier een karikatuur van heb gemaakt. Ik wéét dat wat ik hier schrijf niet geldt voor elke asielzoekende man.

Maar er is iets fundamenteel fout.

Want onze – alhoewel niet mijn – actievoerders richten zich tot de politiek.

De politicus moet dan op zoek naar geld.

Maar de politicus moet ook de wachtrijen in de zorg oplossen. En brooddozen van kinderen vullen. En geld vinden voor de taallessen van aanvaarde nieuwkomers. En moskeeën subsidiëren. En de boeren uitkopen. En de gevangenen te eten geven – daarvan komen er alsmaar meer. Zou dat iets te maken hebben met meer mensen die niet aangepast zijn aan onze samenleving ? Tenslotte moet en ook nog de slachtoffers van het Waalse socialisme te eten krijgen. Beeld je eens in dat er dat er een vluchtelingenstroom van Wallonië naar Vlaanderen op gang komt … ! Ik ben voor de transfers.

En dan kijkt die politicus in de geldkist en stelt vast dat er niet genoeg geld is om het allemaal op te lossen.

Hij moet dus prioriteiten stellen en keuzes maken.

Ik vind dat de Moor een goede keuze heeft gemaakt.

De problematiek is natuurlijk nog ingewikkelder. Ik kan me voorstellen dat het haar ook te doen is om aan de om medelijdende smekende mannen duidelijk te maken dat belgië geen oneindige voorraad van vetpotten en niet het manna heeft om een land van melk en honing te zijn voor iedereen die op de kust aangespoeld geraakt.

Maar heeft niet ieder mens recht op voeding, onderdak …  ? Staat dat niet in de mensenrechten die we allemaal hoog in het vaandel dragen ?

Voor wie dat als argument wil aandragen: voeding, onderdak … horen bij de sociaal-economische mensenrechten die meer idealen zijn dan echte rechten. Ook  bij de mensenrechten wordt aanvaard dat de overheid niet iedereen aan huisvesting of werk kan helpen (Amnesty International). Het argument van de mensenrechten geldt dus niet.

De verklaring van de mensenrechten geeft daarmee ook het antwoord op het argument van de actievoerders dat er toch geld genoeg moet zijn in een welvarende samenleving als de onze: niet dus.

Zal ik het scherp stellen: als we het geld dat we nu besteden om de mensen in onze samenleving welstellend te laten leven, zouden gebruiken voor de opvang van een ongebreidelde massa, zou in de kortste keren het land niet meer interessant zijn voor vluchtelingen … Daar heeft niemand baat bij: niet het eigen volk en niet de vluchteling die we nu toch nog opvangen.

Tenslotte stellen alle actievoerders en drukkingsgroepen het probleem van onze democratie. Hun houding toont wantrouwen in de democratie en versterkt dat wantrouwen.

In een vertegenwoordigende democratie zoals de onze, geven we gedurende een vastgelegde termijn het vertrouwen aan bepaalde mensen om onze samenleving te organiseren. Als ze dat niet doen zoals we dat van hen verwachten, stemmen we ze weg.

Drukkingsgroepen zeggen tegen de verkozene: we vertrouwen je niet. We vertrouwen er niet op dat je in het algemeen belang handelt.

We stoten op de tegenstelling algemeen belang – particulier belang.

Drukkingsgroepen proberen de politicus weg te halen van het algemeen belang naar het particulier belang. Ze tasten de democratie aan. Ze verspreiden het wantrouwen tegenover de politicus en dus ook tegenover de democratie op zich. Qua democratie zijn de liefdadige, zich links wanende drukkingsgroepen even nefast als de lobbyisten die de belangen van het grootkapitaal verdedigen.

Of, heel simpel: in een gezonde democratie gaat de burger er van uit dat de Moor haar best doet  om het migratieprobleem op een menselijke en realistische manier te beheren. Hij laat haar dan met rust. Als hij niet tevreden is, stemt hij haar weg bij de volgende verkiezingen.

Maar hier stoten we natuurlijk op een van de grote problemen van onze samenleving: ze wordt gedomineerd door wantrouwen dat leidt tot ziekelijke controle-drang. Misschien wordt dat wantrouwen wel gevoed door een teveel aan “vreemd volk” ?