Ik ben tot tranen toe ontroerd door dit bericht. Neen, niet omdat ik de boodschap van deze activisten zo mooi vind, maar in tegendeel omdat ze me zo triest maakt.
Je hebt hier mensen waarvan ik geen moment twijfel aan hun idealisme. Het zijn zeker mensen die het oprecht goed menen; mensen die ik wil bewonderen. Maar juist daarom is het zo pijnlijk.
Om het al maar dadelijk duidelijk te stellen: ze zien vrede als gelijk aan het stoppen van oorlog.
Al het gelul dat je overal leest in de pers van idealisten/realisten die pleiten voor onderhandelingen gaat totaal voorbij aan de werkelijkheid: je kan met onderhandelingen misschien een tijdje de oorlog in Oekraïne (of elders) stil leggen, maar daarmee heb je de echte oorzaken van de oorlog niet uitgeschakeld – en dus geen vrede gesticht. Natuurlijk ben Ik er voor dat de oorlog stopt – het zou er maar aan mankeren. Maar ik wil meer: ik wil vrede. Een vredesbeweging wil vrede.
Daarbij maken de mensen van Sint-Truiden een cruciale fout: ze mengen hun boodschap voor vrede met de getuigenissen van Oekraïners en Palestijnen die komen vertellen hoe erg hun lot wel niet is.
Het meeleven met de slachtoffers verduistert de boodschap. Dat is symbolisch te zien op de foto boven het artikel: de Palestijnse vlag bedekt de vredesboodschap.
Neen, ik wil natuurlijk niet het drama minimaliseren waar die mensen onder lijden en het is goed dat dat lijden onder de aandacht wordt gebracht, maar het past niet in een vredesboodschap.
Bij iedere getuigenis van het lijden van een Oekraïner, immers, denkt de toehoorder vanzelfsprekend dadelijk aan de oorzaak van dat lijden: Poetin.
Dat Poetin de oorzaak is wordt ons sinds het begin van het conflict iedere dag opnieuw door de verzamelde reguliere media door onze strot geramd.
Hetzelfde geldt voor de Palestijnen en Netanyahu.
Of je nu al dan niet denkt dat Poetin of Netanyahu de schuldige is, maakt niks uit: door hun boodschap kiezen de vredesactivisten kant in het conflict en daarmee wordt hun boodschap ongenadig gecorrumpeerd: in feite bevestigen ze dat er moet gevochten worden tegen Poetin die de vrede niet toelaat. Ik ben er zeker van dat ze het niet beseffen, maar de facto is hun vredesactivisme een bijdrage aan de oorlogspropaganda tegen Poetin.
Hetzelfde geldt voor Gaza.
Je kan niet ijveren voor vrede als je je niet neutraal opstelt. Een Hitler zou misschien als uitzondering kunnen gelden.
Of nog: na de actie van de mensen van Sint-Truiden wordt de vredesbeweging gehaat door Joden.
Neen, ik wil die mensen geen schuld aanpraten. Geen twijfel over hun persoonlijke oprechtheid. Maar je kan er niet omheen: sinds de grote antiraketbetoging van 1983 is de vredesbeweging grondig geïnfiltreerd door de CIA.
Op die dag trokken 400.000 betogers door de straten van Brussel tegen de plaatsing van Amerikaanse atoomwapens in belgië.
400.000 ! Dat heeft de Amerikaanse oorlogsstokers wakker geschud: zo iets mocht nooit meer voorkomen.
Het is ook nooit meer voorgekomen, vooral via de vakbonden werden die 400.000 betogers gesust. Ze waren zoals de Vlaamse activist: die zingt de Vlaamse Leeuw, loopt zijn mars, drinkt een glas, pist een plas, en alles blijft zoals het was. Naast de vakbonden was er natuurlijk ook vooral de Vlaamse socialistische partij. De voorzitter Karel Van Miert ,was een van de grote aanhangers van de vredesbeweging die tot de betoging van 1983 leidde. Nà die betoging vervelde hij tot een van de kopstukken die de betogers naar het einde van de actiebereidheid kanaliseerden. Als beloning daarvoor is hij later eurocommissaris geworden – godbetert het voor een socialist: van concurrentie. Maar ik beken dat de link tussen het einde van de vredesbeweging en zijn eurocommissariaat een verdenking is, voortspruitend uit mijn slecht karakter.
We staan op de drempel van de derde wereldoorlog – ik denk dat we er al over zijn – en wat betekent de vredesbeweging nog op dit ogenblik ? Niéts !
Sinds 1983 is de vredesbeweging vakkundig monddood gemaakt. Haar kracht om te mobiliseren is kapot gemaakt.
Als lemmingen worden we door de oorlogsstokers naar het slagveld geleid en met al hun idealisme werken de vredesactivisten daaraan mee.
Het zijn “nuttige idioten”. Ik gebruik die term niet als scheldwoord, want het zijn brave mensen, zelf slachtoffer van misleiding. Als ik hen was, dan ging ik eens op zoek naar wie de ideeën voor de uitwerking van deze actie heeft aangebracht.
Ja, dat is echt om van te janken.
Ik ben pacifist. Maar met deze vredesbeweging is niet mijn zaak.