Dwarsliggers
Gus Mombaerts heeft gelijk: hij gebruikt het beeld van het schip. Welnu, het Westen is als de Titanic, met dit verschil dat we de ijsberg zelf aan ’t graven zijn. Maar we dansen er wel op los in knaldrang, op pukkelpops en genderfuiven. Lees verder “God en god is twee”
Kerknet
Johan Van der Vloet
Wat is een christen? – Jürgen Mettepenningen beantwoordt de vraag
In zijn nieuwe boek, ‘Houvast’, beschrijft theoloog Jürgen Mettepenningen in 100 punten de fundamenten en gestalten van de identiteit van christenen
Laat me eerst aangeven dat ik het boek van Mettepenningen niet gelezen heb. Ik heb me voorgenomen om geen boeken meer te lezen, want nadat ik een boek gelezen heb denk ik te veel zoals de schrijver van dat boek. Vroeger heb ik veel boeken gelezen, het wordt tijd dat ik meer zelf denk. Ik geef toe dat ik soms zwak ben en toch nog een boek ter hand neem. Maar ik beloof dat ik niet zwak zal zijn voor het boek Houvast. Lees verder “Wat is een christen ?”
Mt. 5, 9
Zalig die vrede brengen, want zij zullen kinderen van God genoemd worden.
Charles. 10,7
Grapje. Ik wil me helemaal niet in een lijstje zetten met mannen zoals de evangelist Matteüs. Maar in alle nederigheid wil ik vandaag wel aandacht hebben voor enkele verzen uit zijn evangelie. Ze maken deel uit van de grote bergrede en treffen me omdat ze zo actueel zijn. Lees verder “De stilte van de christenen klinkt als het gedonder van de oorlog”
Kerknet
Jacques Mourad, aartsbisschop van de hoop
Verkiezing Jacques Mourad luidt nieuwe tijd in voor christenen in Syrië.
Jullie weten wat ik denk over de islam.
Ik pas op de “heilige boeken” van de islam hetzelfde principe toe als op de christelijke boeken: verlies je niet in afzonderlijke stukken tekst. In alle boeken vind je zinnetjes die je in je kraam kunt doen passen; welke kraam ook. Je moet dus op zoek gaan naar de kern van de zaak: wat is de hoofdboodschap ? Lees verder “Jacques Mourad, aartsbisschop van de hoop”
Ignis
Oefenen om te leven in het Hier-en-Nu
Toen Henoch vijfenzestig jaar geleefd had, verwekte hij Metuselach. En Henoch wandelde met God, nadat hij Metuselach verwekt had, driehonderd jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. Zo waren al de dagen van Henoch driehonderd vijfenzestig jaar. En Henoch wandelde met God, en hij was niet meer, want God had hem opgenomen.
De tekst komt uit het boek Genesis, hoofdstuk 5.
Henoch werd 365 jaar. Voor die tijd is hij dus jong gestorven. Zijn zoon Methusalem, bijvoorbeeld, werd 969 jaar. Daarmee was hij de oudste mens ooit, maar eigenlijk niet uitzonderlijk oud, want de mensen in zijn tijd werden gemakkelijk 900 jaar. Lees verder “Wandelen met God en mijn lief”
Kerknet
Bidden is als een gesprek …
Let op het woordje “als”.
Bidden is geen gesprek. Het is “als” een gesprek.
Ik bid niet graag, juist omwille van dat woordje “als”. Lees verder “Ik bid niet graag”
Kerknet
‘God is niet zoek in de oorlog, Hij huist in elke helpende hand’
Sorry, ik kan het niet laten.
Maar ik kom zoveel mensen tegen die misleid door de Westerse oorlogspropaganda, totaal geen benul hebben van de toestand in Oekraïne, dat ik hier moet wijzen op informatie uit onverdachte bron : toen deze mens van Poolse afkomst in het Noordoosten van Oekraïne de straat optrok hoorde hij enkel Russisch. Lees verder “Ubi caritas et amor, Deus ibi est !”
De katholieken vieren op 28 december de feestdag van de onnozele kinderen. Het woord “onnozel” nodigt natuurlijk uit tot spot, maar is in feite gewoon oud taalgebruik. Tegenwoordig zouden we spreken over “onschuldige” kinderen.
Kort samengevat vertelt het verhaal dat koning Herodes vernomen had dat in Bethlehem een jongetje geboren was dat een bedreiging zou worden voor zijn koningschap. Hij wist niet welk kind, van welke ouders, en dus gaf hij zijn moordbende de opdracht om alle jongetjes van minder dan één jaar om te brengen. Lees verder “Feestdag van de onnozele kinderen”
In het dorre Palestijnse landschap sjokken een man en een vrouw, op weg van Nazareth in het Noorden, naar Bethlehem, in het Zuiden van het land. De reden van hun reis heeft geen belang.
Hij is al wat ouder, zij nog een jonge vrouw, bijna een kind. En ze is zwanger. Maar niet van hem. De biologische vader is onbekend. En ze zit op een ezel. Dat is belangrijk, want de ezel houdt zijn ruiter laag bij de grond en nederig. Hij is de tegenpool van het paard dat de ruiter boven de gewone mensen verheft. Koningen krijgen ruiterstandbeelden, maar deze mensen hebben niets met koningen te maken, al zal het kind later wel koning genoemd worden. Maar dat is een leugen. Lees verder “Kerstmis”
In vorige blogs over de advent had ik het over de advent als tijd van wachten op een komst. In het kerstverhaal een geboorte: een kind dat komt.
Maar het kerstverhaal is ook een verhaal van waakzaamheid.
Er komt veel in ons leven. Maar hoe dikwijls zijn we er ons van bewust ? We ondergaan het en we beseffen pas dat het gekomen is als het te laat is en er niets meer aan te doen valt. Of we hebben de kans laten voorbijgaan. Omdat we niet waakzaam genoeg waren.
In het kerstverhaal wordt de waakzaamheid verbeeld door de herders en de drie wijzen uit het Oosten.
Ze hebben een ster gezien.
Eén ster tussen de duizenden in de onmetelijke sterrenhemel van de donkere nachten van Palestina.
De hotelbaas die de armoezaaier met zijn zwangere vrouw een kamer heeft geweigerd, heeft de ster niet gezien. Hij keek naar zijn portemonnee.
Hij kon goed doen, maar is niet waakzaam geweest en heeft de kans op het goede gemist.
Je kan het kerstverhaal beluisteren als de komst van het goede in deze wereld.
Maar de herders zijn wel waakzaam geweest. Herders zijn van nature waakzaam. Maar toch. Herders waren in die tijd het laagste van het laagste. Krapuul. Ze mochten zelfs niet binnen de stadsmuren komen. Ze leefden in een uitsluitend mannenwereldje met beesten. Kerstmis is natuurlijk geen seksverhaal, en dus moet ik bij dat wereldje ik geen tekeningetje maken.
Maar juist deze “onfatsoenlijken” waren blijkbaar op een of andere manier nog bekwaam om het goede te herkennen en het te verwelkomen.
De fatsoenlijken waren te veel bezig met fatsoenlijk te zijn.
Ook de drie wijzen – in deze context vermijd ik het woord koningen – hadden de ster gezien. Ze hadden nagedacht over de wereld en waren er van overtuigd dat die naar de knoppen ging. Ze hadden wel nog niet over Oekraïne gehoord, maar in die tijd was het niet beter. En ze speurden de hemel af naar tekenen van hoop.
Wij zouden meer naar de hemel moeten kijken en luisteren zodat we het gezang van de engelen horen. Voorbij de sterren. Naar daar waar onze dierbaren gelukkig zijn. Misschien is het zelfs hun gezang. En hun geluk moet voor ons een teken zijn dat er méér is dan de eer van het vaderland, bevochten op het slachtveld of voetbalveld.
Waakzaamheid voor het goede betekent dat ik nu, hier, de kansen zie om “goed te zijn”.
Om een kind al dan niet in een kribbe wat warmte te geven.
Om een vrouw te ondersteunen die weeën heeft, niet enkel omwille van een geboorte, maar gewoon om het leven.
Om een mislukkeling te ontvangen bij mijn os en ezel, en hem te laten voelen dat hij iets betekent.
Vul zelf maar in: als je waakzaam bent zie je overal kansen om goedheid in deze triestige wereld te brengen.
Waakzaamheid – ik kan het niet laten – is niet gelijk aan “woke”. Alleen al dat er een engels woord voor nodig is, maakt duidelijk dat er iets mis mee is.
Woke is de waakzaamheid van de mens die van waakzaamheid iets ik-gerichts maakt; van de mens die het belangrijk vindt voor zijn zelfbeeld dat hij waakzaam is.
Echte waakzaamheid is pas mogelijk in puurheid.
Wij zijn van nature niet puur. Waakzaamheid vraagt een proces van uitpuring.
Ze is pas mogelijk na een lange tocht, zoals die van de drie wijzen die op weg zijn gegaan zonder de garantie dat ze iets zouden vinden. Hun ogen niet gericht op het doel, maar op de ster; in een vorm van overgave.
Ooit heb ik op mijn rug liggend in de woestijn naar de sterren gekeken. Dan voelt een mens zich klein, een zandkorrel in de eeuwigheid.
Zo moeten de drie wijzen zich gevoeld hebben op hun kemels tijdens hun tocht.
Waakzaamheid vraagt nederigheid.
Echte waakzaamheid kan pas in een vorm van aanvaarding van het grotere, van het wonder; in een focus op wat/wie groter is dan ik.
Als ik echt waakzaam ben besef ik dat niet ik het ben die het goede brengt. Maar ik weet dat het komt en ik ben blij en dankbaar dat ik er mag aan meewerken.
We staan voor verschrikkelijke tijden. Jullie weten dat ik er van overtuigd ben dat de derde wereldoorlog onvermijdelijk is.
Kerstmis vieren als feest van vrede lijkt dan cynisch.
Komt die oorlog er omdat we niet waakzaam genoeg geweest zijn ?
Hadden we niet kerstmis moeten vieren elke dag, het hele jaar door ?
Hadden we moeten streven naar macht om de oorlog te voorkomen ?
De kerstkribbe is geen koninklijke of presidentiële troon. Ze is een beeld van onmacht. De onmacht van het pasgeboren kind.
Maar alle verschrikkelijke machten op deze aarde zijn niet machtig genoeg om de waakzame mens te versmachten. Ze kunnen deze waakzame mens doden. Maar altijd opnieuw zullen er mensen waakzaam zijn en zelfs in oorlogstijd kansen zien voor het goede.
Er is geen andere weg dan die van de waakzame onmacht.