VRTNWS
Repatriëring 6 Belgische kinderen van IS-strijders uit Syrië is al volop aan de gang: wie zijn ze?
Zijn we mensen of niet ? Kinderen laat je niet in de steek. Daarover kan er geen discussie zijn. Ik ben dus voorstander van deze repatriëring.
En toch zijn er bedenkingen. Niet over de repatriëring op zich, maar over achtergronden. En over het politieks spelletje dat weer wordt gespeeld. Blijkbaar kunnen onze democratisch verkozen politiekers het niet laten om te scoren op kap van de miserie van anderen.
Francken stelt terecht de vraag: wat met de “eigen volk” kinderen die hier nog op wachtlijsten staan voor adoptie ? Wat met het tekort aan pleeggezinnen ? Hebben deze “is-kinderen” voorrang ? Voor mij wel, maar enkel op voorwaarde dat ook het probleem voor de “eigen volk” kinderen wordt opgelost. Als dat opgelost is, is er ook van voorrang geen sprake meer.
De tegenstanders van Francken zijn blijkbaar ook niet bekwaam om consequent door te denken (of zijn ze ter kwader trouw ?). Want als je je reddingsactie beperkt tot kinderen met de belgische nationaliteit, is dat dan ook niet “eigen volk eerst. En zelfs meer: alleen eigen (belgisch) volk ?
Nu weet ik ook wel dat er tussen droom en daad, wetten en praktische bezwaren in de weg staan (Willem Elsschot). Maar toch moet de vraag gesteld worden en moeten we durven doordenken over de consequenties van ons nationalistisch denken, zowel Vlaams als belgisch.
We mogen geen enkel kind in de steek laten. Maar het kan zijn dat wetten en praktische bezwaren er ons toe verplichten om een keuze te maken tussen de kinderen die we kunnen helpen, of nog sterker: kunnen redden. Moeten we die keuze dan maken op basis van nationaliteit ? Moeten we de keuze niet maken op basis van de ergste nood ? Moeten we niet eerst de kinderen redden die het meest in gevaar zijn, ook als ze niet de belgische nationaliteit hebben ? Je kan weeskinderen toch naar belgië laten komen, ook als ze hier geen familie meer hebben, onderbrengen bij pleeggezinnen, en de belgische nationaliteit geven ?
Francken heeft geen gelijk met zijn eigen volk principe, maar dat geldt ook voor zijn criticasters.
Bij de keuze die we maken over welke kinderen we kunnen redden, moeten we realistisch zijn. Het eerste criterium is de nood. Maar een tweede, eveneens cruciaal criterium is de kans op succes. De berekening van die kans is een taak voor medici en psychologen. Voor mijn part mag ook Ocad een risico-analyse maken. Er is ook een derde criterium: de draagkracht van onze samenleving. Het parlement (niet de regering ! ) moet bepalen hoe groot die draagkracht is.
Dat is één weg.
Er moet zeker ook een tweede weg geopend worden, en dat is actie op het terrein zelf. Het kan toch niet zijn dat je enkele kinderen daar weghaalt en de rest in de steek laat ?
Om te beginnen moeten de geradicaliseerde vrouwen die de anderen terroriseren, daar verwijderd worden en weggestopt in een aparte gevangenis. Als er iemand valt over het woord “wegstoppen”, bedenk dan dat die vrouwen zelf zich wegstoppen in een persoonlijke stoffen gevangenis.
Tegelijkertijd moeten er door Europa serieuze fondsen ter beschikking worden gesteld om de toestand in die kampen te vermenselijken.
Dat moet komen van Europa, want door mee te doen in de oorlogsvoering ter verdediging van de oliebelangen, is het medeschuldig aan de toestand ginder. Uiteraard is Europa niet de enige schuldige. Ook, bijvoorbeeld Saoedi-Arabië speelt mee in het oliespel, net zoals Rusland. En niet te vergeten, een van de hoofdschuldigen: de VS. Daar moeten we niets van verwachten. Maar het is niet omdat die niets willen doen, dat Europa niet zijn verantwoordelijkheid moet opnemen.
Er is het probleem van de kans op terugkeer van plots verrezen ouders die dan omwille van het principe dat je ouders niet mag scheiden van hun kinderen, of andersom, het recht zouden hebben om ook naar belgië te komen. Een activistische rechter heeft nog niet zo lang geleden in belgië zo’n uitspraak gedaan. Welnu, dan moet er toch ook een activistische rechter te vinden zijn die wil beslissen dat ouders die schuldig zijn door hun vertrek naar IS, niet terug kunnen naar hun kinderen, maar naar de gevangenis moeten. Of gaan in belgië de kinderen mee de gevangenis in met hun ouders ?
De volgende stap is dan een akkoord met de Koerden dat die mensen hun (levenslange) gevangenisstraf uitzitten, voor mijn part in de zelfde gevangenis als die geradicaliseerde vrouwen. Ik laat het graag aan de Koerden over om het regime in die gevangenis te organiseren. Ja, ik weet het dat is een emotionele reactie. Maar als ik emotioneel mag zijn bij het lot van die kinderen, mag ik ook emotioneel zijn bij het lot van de mensen die het leven van die kinderen tot een hel hebben gemaakt.
Ik weet het: het belgische gerecht kan moeilijk uitspraken doen over misdaden die in andere landen zijn gepleegd. Maar die mensen zijn wel van hieruit vertrokken, en die vader die zijn dochter heeft ontvoerd om haar ginder uit te huwelijken, heeft die ontvoering wel hier gepleegd. Alleen al het vertrek van hier is een misdaad, om niet te spreken van die ontvoering.
Als er dan in de getroffen regio nog een internationale rechtbank geïnstalleerd wordt die de (oorlogs)misdaden ter plaatse berecht, is de zaak opgelost. Ik zou dan die ouders aanraden om niet te verrijzen.