De Wereld Morgen
Oorlog tegen Iran op het nippertje vermeden: wat leert dat ons over de staat van de wereld?
Niet te geloven: ik ben het volmondig eens met Christophe Callewaert ! Zijn analyse is correct: de oorlogsdreiging is concreet. En niemand weet hoe ver die oorlog tegen Iran zich kan uitbreiden. Europa springt sowieso mee met de Amerikaanse bokkesprongen. Net zoals de Israëli’s. Wat er aan de andere kant zal gebeuren is voor ons moeilijker in te schatten, maar als de Russen het gevoelen krijgen dat ze de dupe worden van een Midden Oosten dat volledig wordt gedomineerd door de US, kunnen ze niet anders dan Iran gaan steunen.
De oorlog tussen de US en Rusland is al langer bezig, onder andere in Syrië. Tot nu toe zijn beiden er in geslaagd om uitbreiding te voorkomen, maar als de US Iran écht aanvallen, lijkt deze uitbreiding niet meer te vermijden. Het is opvallend dat ook de US en Europa zich daarvan bewust zijn. Als de Russen zich moeien met Iran, is de Navo klaar om een tweede front te openen tegen Rusland aan de Krim.
Inderdaad: de grondoorzaak van het dreigende onheil is het kapitalisme. Dat systeem kàn niet zonder oorlog. Als je een systeem bouwt op concurrentie en de concurrentie cultiveert; als die concurrentie gaat over levensbelangrijke zaken… dan kan het niet anders of die concurrentie escaleert en evolueert vroeg of laat van een louter economische – naar een militaire concurrentie. Dat zit ingebakken in het systeem. En dat de oorlog inherent is aan het kapitalisme wordt duidelijk als je de geschiedenis van de oorlogen na de tweede wereldoorlog bekijkt.
Daar schuilt dan ook de fout in het laatste zinnetje van dit artikel: het kapitalisme is niét in verre staat van ontbinding. Het komt wel op het einde van een cyclus, maar de oorlog is geen bedreiging voor het systeem, maar de redding ervan.
Dat betekent dat de mensen die menen dat het kapitalisme zichzelf vroeg of laat vernietigt, ongelijk hebben.
Als we van het kapitalisme af willen – en welke ernstige mens wil dat niet ? – dan zal dat enkel gebeuren door een beslissing van de mensheid. Het is duidelijk dat die mensheid daar nog niet klaar voor is.
Liberalen zeggen dan dat de mensheid daar nooit klaar zal voor zijn. Daarmee ontmaskeren ze zichzelf als aartsconservatieven. Hun aanspraak op progressiviteit is nep. Ze beweren dat ze voor de vooruitgang zijn, maar in essentie zijn ze voor de status quo. En het wordt meer en meer duidelijk dat die status verschrikkelijk is.
Ik maak me geen illusies: de weg van de mensheid naar een alternatief voor het kapitalisme is nog lang, zeer lang. Maar dat kan geen reden zijn om niet aan de weg te timmeren. Daar waar de liberalen de tocht belemmeren, wil ik meewerken om de weg naar het doel te effenen.
In mijn boek “Eutopia” (op deze website gratis te lezen en/of downloaden) doe ik daartoe een onvermijdelijk onvolmaakte poging.