Gehandicaptenzorg is een hoofdwaarde van de westerse cultuur

VRTNWS

Jocelyne Hanssens en Siska Deknudt

Besparen op het persoonlijk zorgbudget van mensen met een beperking is een aanslag op hun weerbaarheid

De 65-jarige Jocelyne Hanssens is geboren met zware fysieke beperkingen. Tot vandaag puzzelde ze met haar zorgbudget om zelfstandig te kunnen wonen. Met een zogenoemd persoonsvolgend budget kunnen mensen met een beperking zelf beslissen hoe en waar ze hun zorg “kopen”. Dat budget wordt nu bijna gehalveerd omwille van een correctieronde bij de Vlaamse administratie. In deze opinie kaart haar jeugdvriendin Siska Deknudt aan dat Jocelyne de jarenlange inspanning om zuinig en efficiënt met haar budget om te springen nu als een boemerang in haar gezicht krijgt geslingerd

Kijk, dàt maakt me kwaad ! Je mag van mij besparen op alles, zeker op de cultuursector (grapje), maar niet op zorg voor gehandicapten. En zeker niet als die zorg een verschil maakt tussen leven en vegeteren. Mensen die werkloos zijn, moeten steun krijgen, maar zelfs als ze die niet zouden krijgen, zouden ze kunnen léven. Desnoods moeten ze maar in het zwart werken of naar de moskee gaan om daar steun te vragen. – Je voelt aan mij dat ik écht kwaad ben – Maar ze hebben nog altijd een leven. Dat geldt niet voor mensen met een beperking die in de steek gelaten worden.

Ik ben voor het persoonsgebonden budget. Als het goed wordt georganiseerd is het een betere oplossing dan een zorginstelling. Een groot voordeel er van is dat de zorgbehoevende veel meer zelfstandigheid kan bewaren. Een goede instelling kan nodig zijn, maar zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. In mijn ogen misschien wel het belangrijkste voordeel echter is dat het de mogelijkheid biedt om mantelzorgers financieel te waarderen. Ik ga er daarbij van uit dat de menselijke nabijheid van mantelzorgers groter is dan die nabijheid in een instelling. De nabijheid van ouders, familie of vrienden is altijd intenser dan die van personeel, hoe goed dat ook zijn best doet. Als er iets is dat zorgbehoevenden behoeven, dan is het menselijke nabijheid.

Uiteraard waardeer ik de sociale bekommernis van links voor mensen die hulp nodig hebben. Maar ik heb het eerder ook al in andere contexten gesteld: het marxistische materialisme ziet enkel het materiële aspect, en verwaarloost daarmee wat nog veel belangrijker is: menselijkheid en menselijke nabijheid. Uiteraard is het materiële belangrijk en noodzakelijk. Maar het is slechts een noodzakelijke maar niet voldoende voorwaarde.

Het artikel van Jocelyne en Siska is daarin voor mij treffend: ze zijn vriendinnen.

Je kan scherpe, voor mijn part vernietigende kritiek hebben op de katholieke kerk. Ik doe daarin mee. Maar waar ze in haar sociale leer stelt dat naast de verantwoordelijkheid van de staat in de zorg voor mensen, ook de caritas nog belangrijk is, heeft ze gelijk. Een staat kan nooit alle zorg leveren. Caritas zal altijd nodig blijven. Maar caritas is niet enkel een opvulling van de tekorten van de staat, ze is ook een waarde op zich.

Gisteren had ik het over Francken die vindt dat de Navo nodig is om onze westerse waarden te verdedigen. Welnu, de zorg voor gehandicapten is een van de belangrijkste waarden in onze westerse cultuur. 

Die zorg is een concrete toepassing van de christelijke idee van de agapè. Maar om daarop door te denken moet je mijn blogbedenksels op zondag lezen.

Als de n-va de westerse waarden zo belangrijk vindt, maakt ze geld vrij voor de gehandicaptenzorg op alle mogelijke domeinen. De wachtlijsten moeten weg; er moet voldoende geld komen voor het persoonsgebonden budget; er moet voldoende geld zijn om de administratie van die zorg efficiënt te organiseren, zodat zorgbehoevenden geen cursus bestuurskunde moeten volgen om de weg te vinden… Dàt is prioritair. Dàt is voor mij zelfs de essentie van onze westerse cultuur. Hallo, n-va ?

En ja, er zal hier of daar wel eens misbruik gebeuren. En dan ? Hier geldt het principe liever een misbruik te veel dan een hulp te weinig.

De linksen, pvda-ers op kop, voeren heftig actie voor het pensioen van 1500€. En ze maken zich belachelijk in hun strijd voor subsidies voor de cultuursector. Voor mij niet gelaten. Maar als ze niet even fel actie voeren voor de financiering van de gehandicaptenzorg, is het allemaal hypocrisie vanuit de verborgen agenda: beschadig eens de n-va want die is een bedreiging voor het onland belgië. 

PS Wie meer wil weten over het persoonsvolgend budget kan  hier  terecht