Doorbraak
Het vervallen huis van de islam
Ja, ik weet het: als je over de islam begint, ben je voor je gesprekspartners al snel een onverdraagzame mens die angst heeft voor het vreemde en niet bekwaam is om om te gaan met diversiteit. Als je, zoals ik tegelijkertijd ook anti-belgië bent, is het hek helemaal van de dam en wordt je ook nog een egoïstische navelstaarder, verrader van het vaderland. De afkeer die je opwekt door je anti-islam houding wordt nog versterkt door je antibelgicisme, en andersom. En ja dus: ik ben een slecht mens.Maar ben jij een goed mens omdat je alle rotzooi van de islam pardonneert en het onland belgië verdedigt ?
De vraag die in deze boekbespreking niet aan bod komt is de vraag naar de reden en oorzaak van de houding van de islamofielen.
Ik kan perfect aangeven wat ik heb tegen de islam: het is een imperialistische, discriminerende ideologie die op geen enkele manier compatibel is met de mensenrechten. En ik kan dat aantonen zowel door beroep te doen op de boeken waarop de islam steunt, als door de houding en daden van “de” moslims. Ja, hiermee veralgemeen ik. En dat is voor mijn tegenstanders een doodzonde. Maar zonder veralgemeningen kan je niet denken. Als de belgicisten over de belgen spreken, is dat ook een veralgemening. Er zijn islamofielen die de islam verdedigen door te stellen dat er oneindig veel soorten islam zijn. Dat is natuurlijk niet juist: er zijn oneindig veel manieren waarop de islam beleefd wordt. Maar als er in die manieren niet elementen waren die in iedere beleving aanwezig zijn, zouden we niet spreken over de islam. Het voornaamste hierbij is de letterlijke lezing van de heilige islamitische boeken. En de inhoud daarvan is duidelijk: imperialistisch, discriminerend en niet compatibel met de mensenrechten.
Ik moet terug komen op mijn vraag naar de redenen, motieven en oorzaken van de houding van de islamofielen.
Dat is geen simpele vraag, want de islamofielen komen nooit af met wat er positief is aan de islam. Ze stellen niet dat de islam tot vrede leidt; een bijdrage levert tot de emancipatie van de vrouw; verdraagzaam is; door de scheiding van kerk en staat de religieuze vrijheid van anders gelovigen bevordert… Kortom ze hebben geen enkel argument om de islam te verdedigen op basis van zijn inhoud.
Vermits hun islamofielie niet kan verdedigd worden vanuit de islam zelf, moet de reden in de islamofiel zelf liggen. En zo kom ik bij de politieke correctheid. Wikipedia omschrijft die zo:. “Politieke correctheid (soms afgekort tot policor of pc) is een pejoratieve term voor het vermijden van taaluitingen of gedragingen omdat deze als beledigend of discriminerend kunnen worden beschouwd voor bepaalde als achtergesteld of gemarginaliseerd te boek staande groepen (met name minderheden) …”
Nu ben ik de eerste om de discriminatie van gemarginaliseerde groepen of minderheden te bekampen. Voor mijn part is iedere discriminatie een aanslag op de menselijkheid.
Maar die politieke correctheid en die discriminatie gaan niet over ideeën, opvattingen, ideologieën… maar over mensen. En dus ben ik het er dadelijk mee eens dat je geen enkele moslim mag discrimineren op basis van zijn moslim zijn.
Maar de politiek correcte islamofielen zijn zo gefascineerd door hun wil om politiek correct te zijn, dat ze het onderscheid tussen de mens en zijn ideologie niet zien, en dan ook de ideologie gaan verdedigen. Maar wat doe je dan met de neonazi’s ? Ik wil consequent zijn: je kan een neonazi niet discrimineren omdat hij nazistische sympathieën heeft. Zolang die mens vanuit zijn nazisme niets verwerpelijks doet, moet je hem gerust laten. Maar tegelijkertijd moet je het nazistische gedachtengoed met alle middelen bekampen.
Dat zullen de politiek correcten wel doen met het nazisme, maar waarom doen ze het dan niet voor de islam ? Ik denk dat hier meespeelt dat het bij de islam over vreemdelingen gaat. En politiek correcten houden van vreemdelingen omdat ze het gevoelen hebben dat die mensen het hier moeilijk hebben. Ook nu weer ben ik de eerste (of toch een van de eersten) die klaar staat om anderen te helpen en te steunen, maar daar zitten psychologische addertjes onder het gras. Want welke zijn mijn motieven daarvoor ? Is het uit pure goedheid, of zit er toch wat psychisch eigenbelang ? Doe ik het niet toch ook omdat het mij een goed gevoelen geeft over mezelf als ik goed doe ? Verfraait het niet mijn zelfbeeld ? Je kan iemand helpen en blij zijn als die “merci” zegt. Maar wat als je iemand helpt omdat het fijn is als iemand “merci” zegt ?
Neen, pure goedheid is zeer zeldzaam. Iedere mens is in zekere mate egocentrisch. Als ik enkel help als ik er zeker van ben dat dit totaal belangeloos is, zal ik nooit iemand helpen.
Maar als dat egocentrisme te sterke vormen aanneemt, wordt hulp wel pervers. En dat is precies wat er gebeurt bij de politiek correcten. Is dat zo maar een loze bewering van mij ? Neen, want het wordt aangetoond door het feit dat de politiek correcten zo gedreven zijn door hun verlangen om goed te doen, dat ze niet meer inzien dat ze de verspreiding bevorderen van een menselijk en maatschappelijk onaanvaardbare leer. Ze weigeren zelfs om na te denken over die leer omdat ze dan de verderfelijkheid er van zouden moeten inzien.
Politiek correcten denken van zichzelf dat ze open van geest zijn, maar ze sluiten zich af van de onaangename waarheid.