VRTNWS
Kijk, daar moet ik nu van kotsen. Je zou denken dat er met de Argentijnse paus een nieuwe wind door de kerk zou waaien. Maar blijkbaar zit daar nog altijd een kliek geestelijk afgestorven eunuchen met veel te veel macht.
Moest ik broeder van liefde zijn, dan zou ik hoera roepen als die kliek me buiten trapt en ik verlost zou worden van de stempel katholiek. Maar zulke bekrompen engelenpoepers kunnen de smeerlapperij niet laten, en komen dus met financiële dreigementen. Ik kan me niet voorstellen dat ze dat eigendomsrecht op de gebouwen juridisch hard kunnen maken, en dat weten die hufters ook. Maar dat maakt hun dreigement des te perfider.
De boodschap van Jezus is een blijde boodschap. Willen die hooggevallen nietsen me eens uitleggen wat er blij is aan hun steriel vasthouden aan de “leer” en “waarheid” ? Hun leer en waarheid.
Van mij mogen ze overtuigd zijn van de waarheid van hun leer. Maar als ze een beetje christelijk zouden denken, zouden ze respect hebben voor anderen die het anders zien. Jezus zegt in het evangelie: mijn huis heeft vele kamers… Die katholieke asbestdenkers verbouwen zijn huis tot een éénkamerkrot die zij zelf onbeschaamd in beslag nemen. Als paus Franciscus ballen aan zijn lijf heeft (en dat zou volgens de traditie moeten gecontroleerd worden dadelijk na zijn verkiezing) dan stuurt hij dat klootjesvolk naar een katholiek ziekenhuis waar ze specialist zijn in ontballingen.
We stoten hier op een fundamenteel verraad van de christelijke boodschap. Jezus heeft nooit een kerk gesticht. Hij had een zooitje volgelingen die nog niet bekwaam waren om een fatsoenlijke brood- en visbedeling te organiseren. De rotzooi is begonnen met een zekere Paulus die Jezus zelfs niet persoonlijk gekend heeft, maar er in geslaagd is om zich binnen te werken in dat kliekje ongeletterden. Door zijn intellectueel overwicht is hij een leidersfiguur geworden.
Ik geef toe dat hij in zijn brieven mooie passages geschreven heeft. Zijn tekst over de liefde in 1 Korintiërs is een hoogtepunt in de wereldliteratuur. Het zou er maar aan mankeren dat hij niets fatsoenlijks zou gepresteerd hebben. Maar hij was dus ook de “denker” en de grondlegger van een theoretische benadering van het geloof, en daarmee van de rationalisering die dodelijk is voor een blijde boodschap van leven.
Een en ander speelde zich af in een Hellenistische beschaving en cultuur die dus gekenmerkt werd door het Griekse filosofische denken. Nu is dat denken op zich van onschatbare waarde. Maar als de boodschap moet aangepast worden om in dat filosofische denken te passen, wordt ze verraden.
De volgende cruciale misstap was natuurlijk het feit dat het katholicisme de Romeinse staatsgodsdienst werd en dus sterk verbonden geraakte met het machtsdenken. Daarbij was die kerk dus ook besmet door de Romeinse organisatiedrift.
Voor dat machtsdenken en die sterke organisatie heb ik totaal geen begrip.
Een religie moet zich natuurlijk ver houden van alles wat wetenschappelijk denken is. Maar ze mag wel niet botsen met de ratio. En dus is een vorm van filosofie rond de religieuze begrippen niet te vermijden en kan zelfs vruchtbaar zijn. Ik doe zelf vrolijk mee aan dit denkplezier. Maar dan gaat het niet om waarheid – en zeker niet om definitieve waarheid – maar om inzichten die per definitie gebonden zijn aan nu en hier.
Het is volkomen normaal dat iemand met het ouder worden een andere kijk krijgt op de dingen des levens, en dus ook op zijn geloof. Ik ken volwassenen die in deze evolutie hun geloof verloren zijn. Anderen hebben vastgehouden aan het geloof van hun kindertijd. Ik maak dat niet belachelijk. Als die mensen daar iets aan hebben om hun leven zin te geven, gun ik hen dat. Maar het geloof van mijn kindertijd is niet meer te verzoenen met mijn rationele inzichten van nu. Ik ben een nieuw boek aan ’t schrijven over “mijn geloof”. Als ik het tien jaar geleden zou geschreven hebben, zou het er anders hebben uitgezien. En als ik er in 2030 een zou schrijven, zou het mijn waarheid weer anders klinken. Althans, dat hoop ik.
Maar de kern van de zaak moet natuurlijk wel het zelfde blijven. De boodschap moet onverkort worden doorgegeven, ook als het kader waarin ze wordt geplaatst verandert.
Dat is wat de scrota in Roma niet hebben begrepen.
Ik ben het grondig oneens met Distelmans en consoorten en het absolute zelfbeschikkingsrecht is een dwaasheid. Maar als iemand helpt bij euthanasie, en het is uit oprecht meeleven en liefde, kan ik die mens niet veroordelen.
Wie verdient het meest respect: iemand die zijn handelen laat leiden door liefde; of iemand die zijn handelen laat leiden door filosofische en theologische inzichten ?
In een juridische context kan een wetgever op basis van het ethisch aanvoelen en inzicht van de “gemeenschap” daden voorschrijven en verbieden. Maar als er iets is wat de liefde en het geloof niet verdragen, is het juridisme. Dat Rome dat na meer dan tweeduizend jaar christendom nog niet heeft ingezien is misdadig.