Grenzeloos
Met de stroom meegaan om deze te veranderen?
Een ontluisterend artikel dat de verwording van links duidelijk maakt. Zelfs in die mate dat je je moet afvragen of links nog wel het recht heeft om zich links te noemen. Tenzij je aanvaardt dat er een links neoliberalisme is.
Laat me het hier hebben over drie linksigheden in Europa.
Je hebt extreem links, bij ons de pvda. Die partij heeft alle actie voor bewustwording van de massa in functie van de strijd tegen het kapitalisme overboord geworpen vanuit electoraal opportunisme. Ze heeft geen enkel standpunt meer dat niet even goed uit socialistische hoek zou kunnen komen. Nu kan dat strategisch vernuft zijn, maar een strategie die er in bestaat om de kern van zijn identiteit los te laten, is verraad.
Ook aan de sociaal democraten moet ik niet veel woorden vuil maken. Als die partij geen afstand neemt van een figuur als Willy Claes, secretaris-generaal van de navo ( ! ), heeft ze geen recht van links spreken meer. Denk daarbij ook aan oud-voorzitter Van Miert die in de Europese Commissie de taak had om te waken over de concurrentie in de economie. Duidelijker kan het niet zijn. In Gent had je de “volkse” Termont die wel zo volks was dat hij er geen graten in zag om zich te laten uitnodigen op het jacht van een groot-industrieel die ondertussen overigens veroordeeld is door het gerecht voor gesjoemel. In Antwerpen was Tom Meeuws voorzitter, buiten gesmeten als directeur van de Lijn wegens “onregelmatigheden” en ondertussen oprichter van een onderneming van adviesbureaus voor public relations en communicatie; lees reclame en manipulatie. Dat die partij electoraal in mekaar is gestort doordat een groot aantal kiezers is overgestapt naar het Vlaams Blok is terecht. Eigen schuld, dikke bult. Dat die kiezers bij het vlaams blok even goed aan het verkeerde adres zijn, is hier niet terzake.
Tenslotte heb je de groenen. Ik heb nooit begrepen waarom die partij bij links werd gerekend. Vergis je niet: ik ken vele groenen waarvoor ik echt wel respect heb en die ik waardeer voor hun idealisme. Maar de partij op zich heeft niets te maken met links. De milieu- en klimaatthema’s zijn op zich noch links noch rechts. Natuurlijk hebben linksen geprobeerd om op die kar te springen. De milieuproblemen wekten veel belangstelling bij een intellectuele, culturele en financiële bovenklasse en als er ergens succes is, zijn de linksen er bij om mee te surfen op die golf. Maar op geen enkel ogenblik zijn die linksen er in geslaagd om van de groene partij een linkse partij te maken. Calvo zegt van zichzelf dat hij een liberaal is, en Almaci geraakt niet verder dan wat geneuzel dat de kost van de klimaatmaatregelen sociaal rechtvaardig moet verdeeld worden. Het liegsel Rutten, toen nog voorzitster van de vld zei hetzelfde.
Wie zich wel heeft kunnen meester maken van de groene thema’s zijn de kapitalisten. Het is toch opvallend dat de concrete invulling van maatregelen voor milieu en klimaat er pas gekomen zijn op het ogenblik dat kapitalisten er een mogelijkheid in zagen om winst te maken. Colruyt sponsort Anuna omdat dat ondertussen misselijk makend wicht hem helpt om munt te slaan uit zijn windmolens. Het moet overigens niet verwonderen dat de kapitalisten lukken waar de linksen mislukken: in het kapitalisme ligt de macht nu eenmaal bij het kapitaal.
In het Europese parlement zijn de socialiste Kathleen Van Brempt en de groene Petra De Sutter enthousiast fan van de green deal van de extreem neoliberale Ursula von der Weyden, waarbij die green deal niets anders is dan een neoliberaal vehikel om de milieu- en klimaatproblematiek binnen te trekken in de kapitalistische economie en er winstgevende sectoren van te maken. Een en ander biedt dan ook nog een oplossing voor een van de grote problemen van het hedendaagse kapitalisme: de enorme kapitaal-accumulatie. De green deal schept nieuwe markten waarin het overschot aan kapitaal kan geïnvesteerd worden. Zo wordt dat kapitaal dan weer winstgevend, terwijl de kosten van de operatie worden afgewenteld op de middenklasse.
En wie gelooft dat de green deal écht de milieu- en klimaatproblemen zal oplossen is naïef. Ik heb het er in eerdere blogs al over gehad: zonder indamming van de wereldbevolkingsgroei en zonder alternatief voor een extreme groei-economie is het allemaal dweilen met de kraan open. De green deal is precies bedoeld om een explosie van groei te bewerkstelligen.
Als je daarbij de standpunten van de “linksen” in verband met migratie in rekening brengt, wordt het helemaal te gortig: de migratie (Wir schaffen das) is een kapitalistisch project om een overvloed aan goedkope arbeidskrachten op de westerse arbeidsmarkt te brengen zodat het aanbod op die markt veel groter wordt dan de vraag, wat leidt tot daling van de prijzen, in casu de lonen. Op die lonen steunt dan ook nog de sociale zekerheid. Daardoor helpt de migratie om een ander project van het kapitaal te verwezenlijken: de afbraak van die sociale zekerheid, want die is een handicap in de concurrentie met producenten, elders in de wereld, die daar geen last van hebben.
Als dàt links is, wil niet bij links gerekend worden.
Maar er is hoop: bij veel groene vrienden bespeur ik een viscerale afkeer van Maggie het blok. Die afkeer deel ik. Ik ben zelfs overgeschakeld op Knorr, al past die naam natuurlijk eigenlijk wel even goed bij het uitdeinende verschijnsel. Vanuit deze overeenstemming kunnen we misschien toch nog tot dialoog komen. Want natuurlijk: als je naar het perverse liberalisme van Maggie kijkt, zijn mijn groene vrienden toch wel (een heel klein beetje) links, of liever: linkser.