De Standaard
Wachtrij bij studentenpsycholoog neemt toe: bijna twee derde meer bezoeken in 5 jaar tijd
Wat een nonsens ! Ik zal de naam Bart Warnez (cd&v) onthouden en de man mijden als de pest of corona.
We hebben niet meer psychologen nodig, we hebben nodig dat we minder psychologen nodig hebben.
Het fenomeen doet zich ook meer algemeen in de gezondheidszorg voor: frisdranken zoals coca cola zijn nefast voor de volksgezondheid. We hebben dus meer artsen nodig om al die obese gevallen te behandelen. Iemand er ooit aan gedacht om niet te ijveren voor meer artsen, maar wel om coca cola gewoon te verbieden ? Nu zullen er natuurlijk idioten opwerpen dat ze coca cola lekker vinden. Welnu, ik ken mensen die heroïne lekker vinden. Het enige verschil tussen heroïne en coca cola bestaat er in dat de negatieve aspecten van coca cola minder snel en duidelijk zichtbaar worden.
Maar terug naar onze studenten.
In het artikel wordt aangehaald dat een steeds stijgende druk op de studenten oorzaak is van het probleem. Het zou dan gaan om druk door de sociale media, maar ook door de algemeen sterkere prestatiedruk van de maatschappij. Waarom pleit Warnez er niet voor om iets te doen aan die druk ?
Ja, ik weet het: die strijd lijkt hopeloos. We leven nu eenmaal in een samenleving die vergiftigd is door prestatiedrang, concurrentie, de jacht op comfort, genot en aanzien, elementen die je kan samenvatten in “geld verdienen”. Alhoewel: het woord verdienen is niet correct, want zeker bij de rijken zijn er een aantal die eigenlijk niet verdienen iets te verdienen.
En dus sturen welmenende ouders hun kinderen naar studierichtingen die leiden tot beroepen die het goed doen op de arbeidsmarkt. “ Je gaat toch geen musicus worden ? Er zijn er al te veel en ze verdienen niets. Musici zijn armoezaaiers !” En zo gaat die brave jongere iets studeren wat hij minder goed kan en minder graag doet. Is het dan niet logisch dat hij het mentaal moeilijk heeft ?
Studeren vraagt interesse. Als die interesse er niet echt is, of er staat een andere sterkere interesse tegenover, kan een student zich natuurlijk forceren om toch een diploma te halen. Het woordje forceren zegt hier genoeg: forceren leidt tot psychisch onbehagen. En dus wil Warnez die studenten naar een psycholoog sturen. Gaat die academisch gediplomeerde psycholoog aan die brave student aanraden om van studierichting te veranderen ? Of gaat hij wat symptomatisch oplapwerk doen ? Vergelijk het met mensen die aan yoga gaan doen omdat ze stress hebben op het werk. Yoga is geen middel tegen stress, maar een levenshouding. Die levenshouding houdt veel meer in dat wat ge-rek en buikge-adem. Je ziet die mensen dan ook na een tijdje afhaken in de yogapraktijk omdat ze niet de stap naar die levenshouding hebben gezet en ontdekt hebben dat er pillen bestaan die veel comfortabeler zijn dan yoga.
Je kan de hele zaak dus ook opentrekken naar onze hele samenleving.
Een mens kan niet zonder stress. Er is een basis stress die bestaat in de drang om te overleven. Die stress is op zich niet nefast, want hij laat toe om te overleven. Maar hoe moeilijker het is om te overleven, hoe groter de stress. En dan kan de stressfactor zo sterk worden dat hij het overleven moeilijker maakt. Als we een mentaal gezonde maatschappij willen, dan moeten we de mensen dus ook laten leven in een gezonde overlevingsstress. Dat betekent dat de mens nog altijd zelf verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn voortbestaan, maar ook dat wie die verantwoordelijkheid opneemt een redelijke zekerheid heeft dat zijn inspanning resultaat oplevert; en dat mensen die om de een of andere reden (even) niet bekwaam zijn om die verantwoordelijkheid op te nemen weten dat ze kunnen rekenen op hun medemensen en de gemeenschap.
Dat is het evenwicht waarnaar we moeten streven. Als de balans naar een of andere kant overslaat, ontstaat er ongezonde stress.
Hier stoten we op het drama van een verkeerd begrepen soort socialisme dat mensen toelaat om zich te installeren in de werkloosheid. Ooit heb ik een jonge man horen zeggen: “Ik werken ? Ik ben toch niet gek. Mijn vader werkt niet, maar hij is gezinshoofd en daar kan hij van leven. En ik volg mijn vader op als gezinshoofd.” Los van de vraag of dat allemaal zo simpel is, toont het wel een mentaliteit. Zo krijg je gezinnen die al generaties lang werkloos zijn. Die mensen vertonen misschien geen stress zoals wij die onderkennen, maar ze vervreemden wel van de basis van het mens zijn, en van zichzelf. Daarom ben ik voorstander van actieve stimulering en begeleiding van (langdurig) werklozen. De socialisten waar ik het zojuist over had schreeuwen dan “De jacht op de werklozen is geopend”. Ze beseffen niet dat hun zogenaamde zorg voor die werklozen zorgt voor ongelukkige mensen.
Ondertussen leven we in een samenleving waarin de dagelijkse stress om te overleven voor veel mensen zowat verdwenen is. Ze hebben een goed loon en relatieve zekerheid dat ze daar levenslang zullen van kunnen genieten.
Tussendoor: het neoliberalisme leidt natuurlijk er toe dat de groep van die mensen serieus begint uit te dunnen. Maar ik heb het nu even over die gezegende groep mensen.
Daar stoten we op het drama van deze kapitalistische samenleving: de stress om te overleven wordt vervangen door de stress van de concurrentie, prestatiedrang, altijd meer… eeuwige groei…
Het komt er op neer dat door het kapitalisme niemand in de gezonde stresstoestand terecht komt.
Ondertussen raad ik mijn kinderen aan om psycholoog te worden: werk verzekerd zolang er studenten zijn en kapitalisme. Dank zij Warnez.