Dwarsliggers
Geschiedenis? Dat is toch de tijd na 2010?
Ter attentie van Anuna en volgelingen: prof. Pieter Lukkes is een wetenschapper en dus onfeilbaar. Vooral omdat hij duidelijk aangeeft dat jullie gewoon leugenaars zijn als jullie krijsen dat zowat alle wetenschappers het eens zijn over de klimaatverandering en de CO2 en de mens als oorzaak daarvan. Dat drie vierde van de wetenschappers die jullie opvoeren in hun vakgebied niets te maken hebben met de wetenschap van het klimaat, maakt jullie argument belachelijk.
Moeten jullie mij eens uitleggen wat een filosoof en socioloog meer weten over de klimaatwetenschap dan ik. De overgrote meerderheid van de filosofen en sociologen zijn dat geworden omdat ze te stom zijn voor scheikunde. Voor jullie mij een dikke nek noemen: dat geldt ook voor mij. Eigenlijk zouden die filosofen, sociologen en alle andere wetenschappers die met klimaat niets te maken hebben zich moeten schamen omdat ze zich voordoen als deskundigen en hun gezag als wetenschapper inbrengen, terwijl ze daar geen enkel recht toe hebben. In ieder geval getuigt hun gedrag van weinig wetenschappelijke attitude. Als die mensen even wetenschappelijk te werk gaan in hun eigen vakgebied is het droevig gesteld met de wetenschap.
En zo geraak ik weer in dubio.
Ik ben begonnen als gelovige, ben dan twijfelaar geworden, maar heb me toch laten overtuigen, en daar heb ik nu weer spijt van. Die halfslachtigheid wringt me. Ze ligt zelfs niet in mijn aard. Maar het kan niet anders: vermits ik geen klimaatwetenschapper ben, ben ik veroordeeld om vertrouwen te stellen in mensen die wél op de hoogte zijn. En die mensen spreken mekaar tegen. Ik zou dus zwaar in de fout gaan moest ik zeker zijn. Ik kan hoogstens zeggen dat ik de ene meer geloof dan de andere. Maar geloof is geen weten. Elke niet-klimaatwetenschapper die zegt het te weten is een dwaas. Eigenlijk geldt dat ook voor die klimaatwetenschappers. En bij uitbreiding voor alle wetenschappers. Een wetenschapper kan hoogstens zeggen: met de gegevens die ik nu heb, weet ik. Maar morgen komen er misschien nieuwe gegevens… Dat woordje misschien is zelfs fout: er komen zeker nieuwe gegevens. Die kunnen de oude wetenschap bevestigen, maar even goed ontkrachten.
Als ik tot handelen moet komen, kan ik natuurlijk niet anders dan bouwen op de stand van de wetenschap op dat ogenblik. Maar dan moet er toch wel wat echte wetenschappelijke consensus zijn. Ik heb zojuist aangegeven dat die er niet is.
Toch wil ik het veiligheidsprincipe toepassen. Als ik niet zeker ben zal ik dan toch maatregelen nemen voor als het zou mislopen. Ik ben het er dus mee eens dat de samenleving poogt om de CO2 uitstoot te verminderen. Als we daarin niet overdrijven zal het wel geen kwaad kunnen, zeker ?
Maar dan zie ik dat dit terugdringen van CO2 een winstgevende zaak geworden is, terwijl ik er van overtuigd ben dat alles wat door de gelovigen naar voor wordt geschoven als middel om de CO2 terug te dringen eigenlijk niets zal oplossen en tegelijkertijd de gewone burger geweldig veel geld zal kosten. De rijken betalen nooit, integendeel, ze worden er rijker van. Ik steun natuurlijk mijn linkse vrienden die een rijkentaks willen. Maar ze moeten zich geen illusies maken: de rijkentaks zal slechts een druppel op een hete plaat zijn en niets veranderen aan de verarming van de normale mens. Als je daarbij bedenkt dat het geld van die rijkentaks door mijn linkse vrienden zal besteed worden aan investeringen, (zowel de sp-a als de pvda willen investeringen) dan wordt die hele rijkentaks een maat voor niets. Want die investeringen zullen de rijken weer rijker maken. Waar zijn we toch mee bezig ?
Ik heb eerder al aangegeven dat het kapitalisme met een probleem zit door enorme kapitaalaccumulatie en daardoor wanhopig op zoek is naar nieuwe terreinen waarop het kan investeren. De klimaatproblematiek creëert zo ’n terrein. Is het toeval dat de klimaatproblematiek net opduikt op hetzelfde moment als de kapitaalaccumulatie ? Zoals Pieter Lukkes terecht zegt: de klimaatproblematiek heeft de publieke opinie klaar gestoomd om de lasten te dragen die door de kapitaalaccumulatie op de mensen zullen worden gelegd.
Als ik nu even aanneem dat de CO2 uitstoot de beslissende factor is, én dat het inderdaad vijf na twaalf is, dan is het duidelijk dat we de vereiste doelstellingen onmogelijk kunnen halen. Europa heeft ambitieuze doelen, maar tegelijkertijd met maatregelen om die te halen, investeert het uit geopolitieke overwegingen even goed in gascentrales die voor een groot gedeelte de winst van de maatregelen tegen de opwarming terug afbreken. Het fetisjdenken van de groenen brengt hen er zelfs toe om Europa daarin te steunen. Waar zijn we mee bezig ?
Als je de rode draad in mijn betoog zoekt, kom je uit bij het kapitalisme en tot het besluit dat er binnen het kapitalisme gewoon geen oplossing voorhanden is. Het is simpel: in het kapitalisme draait het om de winst. Winst is de basisdoelstelling. Als de klimaatproblematiek geen winst (meer) oplevert, zal het kapitaal er niet (meer) op inzetten. En zelfs al zou de winst groot genoeg zijn om het probleem op zich op te lossen, dan nog wordt die oplossing terug afgebroken doordat die winst samen gaat met constante groei. Ik denk dat ik, samen met anderen, in vorige blogs al genoeg duidelijk heb gemaakt dat die groei een reële oplossing van milieu-en klimaatproblematiek onmogelijk maakt.
Links maakt zich op om (o.a. met rijkentaksen) er voor te vechten dat niet enkel de middenklasse de lasten van de klimaatdoelstellingen zal dragen. Het beseft niet dat het daarmee niets bijbrengt aan de oplossing van het klimaatprobleem, integendeel, en tegelijkertijd de verarming van de middenklasse hoogstens wat kan verlichten. Waar zijn we mee bezig ?