Doorbraak
De nieuwe maatschappelijke en politieke anders-zijncultuur
Ik haat racisten, fascisten, neonazi’s, homohaters en moslims die mij haten… (Dat is niet waar, maar het zou kunnen…)
Mag dat eigenlijk wel ? Mag ik een sterk gevoel van afstoting ervaren tegenover racisten ?
Wikipedia over haat:
Haat is een sterke emotie, die wordt ervaren als een gevoel van afstoting tot iets of iemand (het object respectievelijk subject dat men haat) met een neiging tot het kwetsen of vernietigen van het onderwerp. Voorbeelden zijn mannenhaat (misandrie), vrouwenhaat (misogynie) en mensenhaat (misantropie).
In het dagelijks spraakgebruik wordt het woord “haat” vaak gebruikt om afschuw uit te drukken of gebruikt bij het mopperen. Het heeft dan een minder zware en minder projectieve betekenis.
In de bepaling van Wikipedia wordt gesproken over een minder zware betekenis van het woord haat. Maar kan dat eigenlijk wel ? Kàn het dat ik het racisme haat zonder dat ik wil dat het vernietigd wordt ? Kàn het dat ik niet wil dat neonazi’s worden uitgeschakeld, verdwijnen… vernietigd worden ?
Waarom aarzel ik niet om te spreken over uitschakeling en verdwijnen, maar wel om het woord vernietigen te gebruiken ?
Jullie kennen mijn stelling over de islam. Ik haat de islam, maar ik weiger om moslims te haten… Mensen haat je niet.
En toch: ook niet de terroristen van de aanslagen in Brussel ?
Persoonlijk vind ik dat haat niets bijbrengt en je wens om een ander te vernietigen, betekent dat je eigenlijk jezelf vernietigt. Of nog: je haat tast je geluk aan. Maar wat met een vader of moeder die een kind hebben verloren door een terroristische aanslag ? Denk aan de beelden van IS strijders die een Westerse gevangene onthoofden ? Kàn het dat de familie van die Westerse man geen afkeer voelt voor die IS strijders ? Kàn het dat hij niet wil dat die mensen verdwijnen, vernietigd worden ? Of in ieder geval: kan je die familie verwijten dat ze die terroristen haat ?
Ik denk dat we die familie moeten helpen om die haat te overwinnen. Maar kan je die mensen hun haat verwijten, en nog meer: kan je hen strafbaar stellen omdat ze die haat uitspreken en oproepen om die terrorist te vernietigen ?
Er is iets raars: overal in de wereld worden mensen in oorlogen vernietigd. Die oorlogen gaan om olie, geld, macht… Het gaat om puur rationele beweegredenen. Die vernietiging wordt niet bestraft. Maar als er emoties bijkomen, zoals bij haat, moeten mensen wel worden aangeklaagd en bestraft.
Zo stelt zich de vraag: mag ik in deze wereld mijn emoties nog uiten ?
Ignace Vandewalle heeft het over humor. Mag ik zaken en mensen nog belachelijk vinden ?
Moet ik in de trein naast een zwarte gaan zitten die stinkt ? Neen, in zijn eigen ogen stinkt die zwarte niet. Hij heeft zich gewassen met zeep die hij graag riekt. Maar ik riek die zeep niet graag.
Ik heb ooit in een restaurant een ander tafeltje gevraagd omdat de naburige dame overweldigend geparfumeerd was en ze de smaak van mijn eten verpestte. Mag ik dat ? Mag ik dat ook als het om een zwarte dame zou gaan ?
In een vliegtuig zat ik uren lang geprangd tussen twee enorm uitgebouwde zwarte dames die, of ze het wilden of niet, hun domein over mijn armsteunen uitbreidden. De hele vlucht voerden ze boven mijn terrein een geanimeerde conservatie terwijl ze zich volpropten met iets waarvan ik walgde. Als je met Amerikanen op het vliegtuig zit is er nogal wat kans dat je dat ook met witte vrouwen overkomt. Maar als ik mijn wedervaren vertel, mag ik er dan bijvertellen dat het om zwarten ging ? Of is dat dan racisme ?
Moeten we eens niet gaan teruggrijpen naar gezond verstand ?
We leven in een tijd waarin nijdigheid tiert onder de mensen. Maar is ook het fanatisme van de wokers en nep linkse politiek correcten geen nijdigheid ?
Hoe komt het dat er zoveel nijd heerst in een bevolking van de rijkste streken van onze planeet in een tijd waarin de mensen een ongekende luxe en comfort hebben ?
Ik denk dat Vandewalle iets interessants aanraakt als hij het heeft over dat “anders-zijn”.
Sta me toe aan dat “anderse” ook het “nieuwe” toe te voegen. Tenslotte is nieuw gewoon anders dan vroeger.
Waarom is “conservatief” voor nep linksen een scheldwoord geworden ?
We leven in een tijd waarin de vernieuwingen zich in een ongekend tempo opvolgen. Vele mensen kunnen dit tempo niet aan. Ze zijn nog niet gewend aan de ene vernieuwing als de andere zich al aandient. Maar die vernieuwing wordt ons ook voorgesteld als iets wat we moeten cultiveren. Kijk rond in de rekken van de supermarkt en je ziet overal op de verpakkingen “Nieuw” staan, met een groot uitroepteken. We moéten het nieuwe interessant en aantrekkelijk vinden. We moéten nieuwe culturen ontdekken en waarderen. We moéten anders zijn. Mogen we nog wel normaal zijn of gewoon zoals vroeger ? Bestaat “normaal” nog wel ?
Maar mensen hebben normaliteit, gewoontes, vastheid… nodig. Die vastheid wordt hen afgepakt. Is het niet opvallend dat de wokers vooral jongeren zijn ? Jongeren die gemakkelijker omgaan met vernieuwing ? Ja, je hebt natuurlijk de grootouders voor het klimaat, maar die zijn niet voor het klimaat, maar voor hun kleinkinderen.
Kan het zijn dat de constante confrontatie met het andere mensen nijdig maakt ? En dat de mensen die het nieuwe en andere wél aankunnen of omarmen geen geduld hebben met de mensen (die dan nijdig geworden zijn) die niet meekunnen ?
Zijn het niet de wokers die onverdraagzaam zijn tegenover mensen die liever gerust gelaten willen worden ? Ook woke kan een vorm van nijd zijn.
Woke kan je vertalen als “alert”. Ja, natuurlijk moeten we alert zijn voor onrecht. Maar mag ik misschien op mijn eigen tempo alert zijn ?
PS En ik haat die obsessie voor Engelse woorden en termen ! Ze zijn een teken van domheid. Weg met woke !